ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ 20 Δεκ. 2013 ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΜΥΝΑΣ

Με αφορμή την  εξαγγελία του υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμμένου στίς 27-5-2016, όταν αναφέρθηκε για την  υπόθεση της Κύπρου,  τόνισε πως πρόθεσή του είναι όλα τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του το ελληνικό κράτος γνωστά ως «Φάκελος της Κύπρου» θά δημοσιοποιηθούν στον ελληνικό λαό 42 χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα του Ιουλίου του 1974.

Σας παραθέτω τής αποφάσεις του Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) με ημερομηνία 20 Δεκ. 2013.Με τις αριθμό 3518 και 3519/2013 αποφάσεις του το Συμβούλιο της Επικρατείας  (7μελής Σύνθεση) και μετά από τρεις (3) διασκέψεις σε χρονικό διάστημα εννέα (9)  μηνών, επί αντίστοιχων αγωγών σύγχρονων ηρώων, με τις οποίες αξίωσαν ικανοποίηση για ηθική βλάβη που υπέστησαν απ’ όλες τις παράνομες πράξεις και παραλείψεις της  Πολιτείας και αφού μεσολάβησαν δέκα (10) και πλέον έτη από την άσκησή τους, έκρινε ότι τα Διοικητικά Δικαστήρια στα οποία είχαν ασκηθεί αυτές και τα οποία τις έκριναν σε πρώτο και δεύτερο βαθμό, δεν έχουν δικαιοδοσία (εξουσία) για να δικάσουν !!! και ότι αρμόδια είναι τα Πολιτικά Δικαστήρια.

Από που αντλεί την αισιοδοξία του ο υπουργός Εθνικής Άμυνας όταν υπάρχουν τέτοιες αποφάσεις από το Συμβούλιο της Επικρατείας;
Δικαίος γενάτε το ερώτημα......μήπως εμπαιζόμαστε;
Η Πατρίδα μας 42 χρόνια τηρεί σιγή ιχθύος και με λήθη στην μνήμη, ξέρει πάντα να μας εκπλήσσει  δυσάρεστα.

Για μία ακόμα φορά το Κράτος σε αυτή την υπόθεση παρέβλεψε να αποκαταστήσει έστω και ηθικά τους σύγχρονους ήρωες του, δηλαδή, τους Έλληνες στρατιώτες που πολέμησαν κατά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.
Αντί να τους αναγνωρίζονται οι τιμές που τους αναλογούν και μάλιστα ενόψει των συνθηκών που επικρατούσαν την περίοδο εκείνη, η Πολιτεία αποφάσισε για μία ακόμα φορά να τους αφήσει στο περιθώριο της λήθης και της αδιαφορίας, σαν να μην έζησαν, σαν να μην πολέμησαν, σαν να μην εκπλήρωσαν τους όρκους τους προς την Πατρίδα.
Όπως ακριβώς εμφανίζεται και στο Ατομικό Βιβλιάριο Μεταβολών και εκπαίδευσης, δηλαδή, την ώρα που πολεμούσαν ή έχαναν τη ζωή τους, στα επίσημα έγγραφα του Κράτους εμφανίζονται να υπηρετούν σε κάποιο στρατόπεδο στην Ελλάδα.

Ειδικότερα από το έτος 1974 μέχρι και το έτος 1998 στα πιστοποιητικά στρατολογίας τύπου Α΄ δεν καταγραφόταν καθόλου η πολεμική τους δράση και ούτε η παρουσία τους στην Κύπρο, και συνεχίζει μέχρι σήμερα μία από τα ίδια, παραβλέποντας το Νόμο του 1998.
Αντίθετα απ’ αυτά προκύπτει ότι δεν πολέμησαν κατά των Τούρκων την περίοδο Ιουλίου – Αυγούστου 1974, ότι δεν υπήρξαν πολεμικές απώλειες και ότι εκπλήρωσαν ειρηνικά την στρατιωτική τους θητεία στην Ελλάδα (!!!). Και αυτό γιατί ουδέποτε η Ελληνική Δημοκρατία αναγνώρισε για τους σύγχρονους αυτούς ήρωες, το χρονικό διάστημα από τις 20.7.1974 μέχρι την επάνοδό τους στην Πατρίδα, είτε ως πολεμική περίοδο, είτε ως περίοδο που παρέμειναν και υπηρέτησαν τη θητεία τους στην Κύπρο.

Όλοι αυτοί πολέμησαν για την Πατρίδα και τα Ελληνικά ιδεώδη και το ελάχιστο χρέος της Πολιτείας είναι η απόδοση των ηθικών και υλικών αμοιβών σε όλα τα νέα παιδιά που πολέμησαν ηρωικά, έπεσαν στα πεδία των μαχών ή τραυματίστηκαν ψυχικά και σωματικά.
Αντί αυτού, η Πολιτεία ακόμα και αυτούς που αιχμαλωτίστηκαν από τους Τούρκους και μεταφέρθηκαν εκτός Κύπρου για να χαθούν τα ίχνη τους, τους ΑΓΝΟΗΣΕ και τους βάπτισε Αγνοούμενους.

Που σημαίνει με απλά λόγια ότι πρέπει να εγερθούν και πάλι οι αγωγές ενώπιον των δικαστηρίων αυτών και να παρέλθει μιά ακόμη 10ετία μέχρι να εκδικασθούν τελεσίδικα και αμετάκλητα και με τον κίνδυνο μετά την παρέλευση όλου αυτού του χρονικού διαστήματος, όταν δεν θα έχει παραμείνει κανένας απ’ αυτούς ζωντανός, να κρίνουν ότι αρμόδια δικαστήρια είναι τα Διοικητικά....

Πότε η Ελληνική Πολιτεία θα παύσει να τους ευτελίζει και πότε επί τέλους θα σταματήσει να δείχνει το κακό-κάκιστο- παράδειγμα στα νέα Ελληνόπουλα όταν κληθούν να την υπηρετήσουν;
Πότε θα αντιμετωπίσει την αλήθεια κατάματα αναγνωρίζοντας τον ηρωισμό  των παιδιών της, που έδωσαν το αίμα και τη ζωή τους και που εκπλήρωσαν στο ακέραιο τους όρκους τους προς την Πατρίδα και την Ελληνική Ιστορία;