Η ΤΕΛΕΤΗ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΗΝ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ 33ης ΜΟΙΡΑ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ

Τελευταία Κυριακή του Σεπτέμβρη κι όπως κάθε χρόνο βρεθήκαμε στο νέο στρατόπεδο της 33^ης Μοίρας Καταδρομών (Μ.Κ.) στο Σταυροβούνι (η φυσική έδρα 33 Μ.Κ. είναι το κατεχόμενο σήμερα Μπέλλα Παϊς) για το καθιερωμένο μνημόσυνο-δέηση των συναδέλφων πεσόντων και αγνοουμένων Καταδρομέων που χάθηκαν τόσο άδικα κατά την άνιση μάχη με τον τούρκο εισβολέα το μαύρο καλοκαίρι του 1974.

Η τελετή σεμνή, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έτσι, όπως αρμόζει, στην υπέρτατη θυσία των Λοκατζήδων.

Ο πατέρας του πεσόντα Καταδρομέα Χαραλαμπίδη Μιχαήλ καταθέτει στεφάνι στο μνημείο πεσόντων της 33ης Μ.Κ.

Όλοι τους ήταν νέοι προσηλωμένοι σταθερά στο καθήκον που έπλαθαν όνειρα για τη ζωή. Οδηγήθηκαν στη μάχη απέναντι στις υπέρτερες και άρτια εξοπλισμένες δυνάμεις του εχθρού τις οποίες αντιμετώπισαν με θάρρος απροσμέτρητο που έφθασε και ξεπέρασε τα ανθρώπινα όρια! Να πως το περιγράφει ο γενναίος Λοχαγός της Μονάδας Ροκκάς Βασίλειος (που επέστρεψε στην Ελλάδα με μόνα παράσημα τα τραύματα του στον Άγιο Ιλαρίωνα και τον χώρο της απόβασης) σε συνέντευξη του στο περιοδικό «Στρατιωτική Ιστορία»:


«Θα ήθελα να αναφερθώ σ’ όλους αυτούς τους ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ ΝΕΟΥΣ της εποχής εκείνης, οι οποίοι υπηρέτησαν στην 33^η Μ.Κ. το 1974. Να είναι υπερήφανοι διότι, δια όσα πράξανε θεωρούνται με τα ανθρώπινα δεδομένα ΗΡΩΕΣ. Δεν δίστασαν μπροστά σε τίποτε αν και γνώριζαν ότι δεν θα γύριζαν πίσω. Και όμως ακολούθησαν τους Αξκούς τους, εκτελώντας τις διαταγές και μαζί τους 

“ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ” παντού όπου τους διέταξαν. Η 33^η Μ.Κ. θυσιάστηκε την 22^ην Ιουλίου 1974 (Στο πέντε Μίλι-Περοιχή αποβάσεως των Τούρκων). Αυτοί οι ΝΕΟΙ την ημέρα εκείνη, δεν εγκατέλειψαν τις θέσεις τους, παραμένοντας οι τελευταίοι απέναντι στους Τούρκους. Με μόνα εφόδια τα ατομικά τους τυφέκια και την ΠΙΣΤΗ τους στην ΙΔΕΑ της ΕΛΛΑΔΟΣ. 

Παρέμειναν εκεί να εμποδίσουν την διεύρυνση του προγεφυρώματος των Τούρκων και από τους εκατό (100) οι εξήντα δύο (62) δεν είναι πιά μαζί μας, ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ, ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ. ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ Σ’ ΟΛΟΥΣ αυτούς τους ΝΕΟΥΣ οι οποίοι υπηρετούσαν τότε στην 33η Μ.Κ. και έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις κατά των Τούρκων. Αυτοί έχουν να επιδείξουν «Το ότι ΑΝΤΙΚΡΥΣΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ απέναντι στους Τούρκους και δεν εδείλιασαν και ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ».

Τα ανίψια (αδελφότκενοι) του πεσόντα Καταδρομέα Αλεξάνδρου Χριστάκη (ξεψύχησε φωνάζοντας Ελλάς-Κύπρος-Ένωσης) καταθέτουν δάφνινο στεφάνι στο μνημείο πεσόντων της 33ης Μ.Κ.

Οι άνδρες της 33^ης Μ.Κ. έδωσαν την άνιση μάχη, πρώτα στο Κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα, ύστερα στο χώρο της απόβασης για να καταλήξουν στα υψώματα Φιλιάς-Σκυλλούρας να υπερασπίζονται το πάτριο έδαφος στην προσπάθεια τους να μη επιτρέψουν τουρκική προέλαση προς την περιοχή της Μόρφου. Οι μάχες που έδωσαν (την ώρα που μάταια είχαν στραμμένα τα βλέμματα τους στους ουρανούς περιμένοντας τα γαλάζια φτερά της μάνας Ελλάδας για να τους σκεπάσουν), ήταν σφοδρές και άνισες και έχουν ήδη καταγραφεί με χρυσά γράμματα στις Δέλτους της ελληνικής ιστορίας. Μπροστάρηδες των Λοκατζήδων ο Διοικητής τους Ταγματάρχης Κατσάνης Γεώργιος από το Σιδηρόκαστρο και ο Λοχαγός Κατούντας Νικόλας από την Καλαμάτα, που μοιράστηκαν από κοινού τη δόξα της θυσίας, ο ένας πέφτοντας ηρωικά στο ύψωμα Πετρομούθκια του Αγίου Ιλαρίωνα και ο άλλος στο χώρο της απόβασης.

Η ιστορία των Καταδρομέων του 1974 αποτελεί μια από τις πιο τραγικές σελίδες της νεότερης ιστορίας μας, αφού πειθαρχημένοι και αθεράπευτοι Έλληνες πατριώτες και Ενωτικοί, όπως ήταν, χρησιμοποιήθηκαν ως «χρήσιμοι ηλίθιοι» (όπως επανειλημμένα τους αποκαλεί ο Βάσος Λυσσαρίδης), όταν όμως αντιλήφθηκαν το σατανικό παιχνίδι που παίχθηκε πίσω από τις πλάτες τους, ήταν δυστυχώς πολύ αργά!

Η 33^η Μ.Κ. μετρούσε ήδη 71 νεκρούς και αγνοούμενους και πολλούς τραυματίες, όλους στις μάχες κατά των Τούρκων (η δύναμη της ήταν τότε 214 άνδρες).
Τώρα πια όλοι το γνωρίζουμε: Η έκβαση των μαχών ήταν προδιαγεγραμμένη από την αρχή. Όλα ήταν προσυμφωνημένα. Το μόνο που απέμενε ήταν η ολοκλήρωση της τουρκικής επιχείρησης με την κατάληψη εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας στα πλαίσια ενός σχεδίου που προέβλεπε τη διχοτόμηση της Κύπρου με σκοπό να ακολουθήσουν συνομιλίες για οριστική λύση του Κυπριακού όπως είχε προσχεδιάσει ο  Henry Alfred Kissinger από την Αμερική με την ανοχή όλων, μηδέ εξαιρουμένης της τότε Σοβιετικής Ένωσης.




Κακά τα ψέματα η διχοτόμηση τους βόλεψε όλους: Τους αγγλοαμερικάνους που θα διατηρούσαν τον έλεγχο της περιοχής, τους Σοβιετικούς για τον οριστικό ενταφιασμό της Ένωσης και δυστυχώς και την Μάνα Ελλάδα που την ώρα της τουρκικής εισβολής πανηγύριζε για την πτώση της χούντας του παρανοϊκού Ιωαννίδη και την επάνοδο του δις αυτοεξόριστου Καραμανλή!
Έκτοτε ζούμε την παρανόηση της προδοσίας όπου οι πραγματικοί ένοχοι σχεδόν έχουν ηρωοποιηθεί, ενώ οι γενναίοι πατριώτες Καταδρομείς λοιδορούνται ασύστολα στα πλαίσια της κομματικής ομίχλης που φέρνει ψήφους και δημιουργεί ψεύτικα είδωλα και ψεύτικους ήρωες. Καιρός λοιπόν να το ξεκαθαρίσουμε μια για πάντα: Οι περισσότεροι αξιωματικοί εκτός του Επιτελείου της Εθνικής Φρουράς, δεν ήσαν μυημένοι σε κανένα ύποπτο και σατανικό σχέδιο. Αυτός είναι και ο λόγος που πολέμησαν με ανδρεία κατά την διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Οι προδότες ως γνωστόν δεν πολεμούν! Αυτομολούν στον εχθρό και παραδίνονται!

Όπως συμβαίνει κάθε φορά που ο Ελληνισμός δέχεται επίθεση, οι απλοί αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και οπλίτες του στρατεύματος δήλωσαν έτοιμοι και αποφασισμένοι να υπερασπισθούν με κάθε θυσία και την Ελλάδα και την Κύπρο από οποιαδήποτε επίθεση. Πολέμησαν όμως εντελώς μόνοι. Από πολλές έγκυρες πηγές υπάρχει η πληροφορία ότι οι χειριστές των πολεμικών αεροσκαφών αιτήθηκαν πολλές φορές άδεια κατάρριψης τουρκικών αεροσκαφών στο Αιγαίο που δυστυχώς δεν τους δόθηκε … Και τα υποβρύχια Γλαύκος και Νηρεύς που βρέθηκαν μια ανάσα από το χώρο της απόβασης διατάχθηκαν να επιστρέψουν στη Ρόδο, αντί να πετάξουν τους Τούρκους στη θάλασσα! Μέχρι και ο τούρκος στρατηγός που διεύθυνε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις παραδέχεται ότι αν ενεργούσαν τα ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη και τα υποβρύχια η Τουρκία θα έχανε τον πόλεμο!

Ακολούθησε ο παραλογισμός της ατιμωρησίας που ξεπέρασε τα όρια της και πήρε πραγματικά διαστάσεις εξωφρενικές, όταν ο (αποθανών πλέον) στρατηγός Γκιζίκης, ανέλαβε με συνέντευξή του τον Αύγουστο του 2007 σε αθηναϊκή εφημερίδα την ευθύνη για το Πραξικόπημα στην Κύπρο.

 Κάποιος πολίτης κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά εναντίον του, αφού ομολογούσε ευθέως την προσωπική του ευθύνη. Συμβολικά προφανώς, διότι απλά η αναφορά μπήκε στο αρχείο: η Ελληνική Δημοκρατία, αρνήθηκε να δικάσει κάποιον (Φαίδων Γκιζίκης) ο οποίος ανέλαβε την ευθύνη για ένα φρικτό έγκλημα σε βάρος του Ελληνισμού, το οποίο επανειλημμένως χρησιμοποίησε η Πολιτεία ανεπισήμως, ως άλλοθι για να δικαιολογεί την παραδειγματική τιμωρία κάποιων άλλων.


Σε ό,τι αφορά την Κυπριακή Πολιτεία, ύστερα από 41 χρόνια σιωπής και επιλεκτικής μνήμης που βολεύει το σύστημα, έφθασε νομίζω ο καιρός να ερευνήσει σε βάθος, χωρίς προκαταλήψεις και επιλεκτικές αναφορές την τραγική ιστορία του 74 και κυρίως να αναλύσει νηφάλια και έντιμα όλες τις πτυχές του εμφυλίου που προηγήθηκε της τουρκικής εισβολής και να καταλογίσει κατ’ απόλυτο και δίκαιο τρόπο τις ευθύνες εκεί που πραγματικά ανήκουν. Αν δεν το κάνουν σήμερα οι υπεύθυνες πολιτικές ηγεσίες, είναι βέβαιο που θα το κάνει από μόνη της στο μέλλον η ιστορία, όταν θα έλθει, όπως έρχεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, το πλήρωμα του χρόνου. Και τότε, όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, θα λάβουν αυτό που πραγματικά τους αξίζει. Γιατί η ιστορία δεν έχει καμία σχέση με οπαδικές, ιδεολογικές και κομματικές ιδεοληψίες και συμφέροντα.

Αναμφίβολα, το προδοτικό πραξικόπημα έχει καταγραφεί ως ένα ειδεχθές έγκλημα, μία μαύρη σελίδα στην Ελληνική Ιστορία. Μία σελίδα, την οποία δεν πρέπει να αφήσουμε στο σκοτάδι. Έπρεπε να χυθεί άπλετο φως και να αναζητήσουμε τους ενόχους, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο και να αποκαλύψουμε το ρόλο τους. Για τη συγκάλυψη αυτού του δίδυμου εγκλήματος, όλοι μας έχουμε μεγάλη ευθύνη. Άλλος λίγο, άλλος πολύ, αλλά όλοι μας έχουμε μερίδιο της ευθύνης. Οι δεκαοκτάχρονοι Καταδρομείς ωστόσο δεν φέρουν καμία απολύτως ευθύνη για την προδοσία του 74.

Τα ερωτήματα ασφαλώς είναι πολλά. Πολλά και βασανιστικά. Ίσως, κάποια ελάχιστα από αυτά, να μπορεί να τα εξηγήσει ο βαθύς διχασμός της εποχής. Ίσως. Το αδελφοκτόνο μίσος είχε φθάσει σε τέτοιο ύψος, ώστε οι μεν να βλέπουν μόνο τον «μισητό Μούσκο» που «εμπόδιζε» την Ένωση χωρίς να βλέπουν τον Αττίλα που καιροφυλακτούσε. Και οι δε να βλέπουν τους Τούρκους αλεξιπτωτιστές να πέφτουν βροχή εντός του τουρκικού θύλακα Αγύρτας-Κιόνελι και να ομολογούν πως ένοιωσαν χαρά και αγαλλίαση, γιατί σε λίγο το απαράδεκτο και καταδικαστέο χωρίς καμία αμφιβολία καθεστώς του πραξικοπήματος, θα αποτελούσε παρελθόν.

Υ.Γ.: Οι Καταδρομείς που τραυματίζονταν ξεψυχούσαν κυριολεκτικά στους δρόμους, στις πλατείες και σε πεζοδρόμια, χωρίς καμιά στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη! Και θάφτηκαν στο κοιμητήριο Κωνσταντίου και Ελένης της Λευκωσίας εντελώς πρόχειρα, σχεδόν συνωμοτικά! Την ώρα που οι αξιωματικοί που διέταξαν τα άρματα να βγουν στους δρόμους παραθέριζαν σε στρατιωτικά θέρετρα της Αττικής! Και όχι μόνο έμειναν ατιμώρητοι, αλλά τιμήθηκαν και με τις ύψιστες τιμές του κράτους των Αθηνών για τις υπηρεσίες τους!!!

Μόλις πριν λίγα χρόνια ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄ τόλμησε να παραστεί και να τελέσει τρισάγιο στους τάφους των 22 συνολικά πεσόντων Καταδρομέων στο πραξικόπημα και να αναπέμψει δέηση για ανάπαυση της ψυχής τους, για να δεχθεί την ελεεινή επίθεση εκείνων που ακόμα χρησιμοποιούν τα νεκρά κορμιά των αμούστακων τότε δεκαοκτάρηδων για να κρύψουν τις δικές τους διαχρονικές ευθύνες και την απουσία τους από κάθε εθνικό προσκλητήριο.
Υ.Σ.2: Υπάρχουν περιπτώσεις όπου στρατιώτες διετάχθησαν να λάβουν μέρος στο πραξικόπημα την ίδια ώρα που στα χωριά τους συλλαμβάνονταν από κάποιους παρανοϊκούς-ανεύθυνους-ηλίθιους, οι γονείς και τα αδέλφια τους με την κατηγορία του μακαριακού!

* Εκπαιδευτικός στο ΤΕΙ Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού – a.avgoustis@hotmail.com