ΟΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ ΜΕΡΟΣ 7ο

Σαν απλός στρατιώτης έπεσε στην πόλη του Ευαγόρα από τουρκικά αεροπλάνα ο ηρωικός συνταγματάρχης Μανώλης Χατζηδάκης. Πιστός στον ιερό όρκο «Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά ουδ' εγκαταλείψω τον παραστάτην», ως αρχαίος Αθηναίος έφηβος, ο συνταγματάρχης αυτός του Πυροβολικού και τα ιερά όπλα τίμησε και τους παραστάτες του όλους συντρόφεψε, μέχρι την τελευταία του πνοή. Κοντά του, βρήκε ηρωικό θάνατο και ο αρχιλοχίας Ευάγγελος Κατσάνος. Κι αυτών των αδελφών μας Ελλαδιτών ηρώων αιώνια η μνήμη, όπως και των άλλων που άφησαν στο νησί μας τα ιερά τους κόκαλα, για να ξεπετάξει κάποτε, μέσα από αυτά αντριωμένη σαν πρώτα, η λευτεριά.



Ένα αφιέρωμα στους ΕΛΔΥΚάριους, που έπεσαν πολεμώντας τον Αττίλα

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΤΙΣΣΑΣ
Ήταν η συγκλονιστικότερη πτυχή του πολέμου του 1974 εναντίον των Τούρκων εισβολέων

ΜΕΡΟΣ 7ο

Σαν απλός στρατιώτης έπεσε στην πόλη του Ευαγόρα από τουρκικά αεροπλάνα ο ηρωικός συνταγματάρχης Μανώλης Χατζηδάκης. Πιστός στον ιερό όρκο «Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά ουδ' εγκαταλείψω τον παραστάτην», ως αρχαίος Αθηναίος έφηβος, ο συνταγματάρχης αυτός του Πυροβολικού και τα ιερά όπλα τίμησε και τους παραστάτες του όλους συντρόφεψε, μέχρι την τελευταία του πνοή. Κοντά του, βρήκε ηρωικό θάνατο και ο αρχιλοχίας Ευάγγελος Κατσάνος. Κι αυτών των αδελφών μας Ελλαδιτών ηρώων αιώνια η μνήμη, όπως και των άλλων που άφησαν στο νησί μας τα ιερά τους κόκαλα, για να ξεπετάξει κάποτε, μέσα από αυτά αντριωμένη σαν πρώτα, η λευτεριά.Η συγκλονιστικότερη πτυχή του πολέμου του 1974 εναντίον των Τούρκων εισβολέων ήταν σίγουρα η τραγωδία της Μακεδονίτισσας, δηλαδή το ολοκαύτωμα των τεσσάρων μελών του πληρώματος και των 28 από τους 29 λεβέντες της 35ης Μοίρας Καταδρομών, που επέβαιναν του μοιραίου «Νοράτλας», το οποίο καταρρίφθηκε κατά λάθος από δικά μας πυρά και συνετρίβη, εκεί ακριβώς όπου βρίσκεται σήμερα το στρατιωτικό κοιμητήριο και ο Τύμβος της Μακεδονίτισσας.

Ο μοναδικός που επέζησε, ο Θανάσης Ζαφειρίου, πολλές φορές αφηγήθηκε με δάκρυα στα μάτια το μεγάλο εκείνο κακό. Από τη δραματική μαρτυρία του, παραθέτουμε τα εξής συγκλονιστικά: «Η Λευκωσία ήταν πολύ κοντά μας. Βλέπαμε τις φωτιές, θα απείχε μόνο λίγα χιλιόμετρα, και το αεροπλάνο άρχισε να κατεβαίνει ακόμη πιο χαμηλά για να προσγειωθεί. Μπροστά μας πήγαιναν τα άλλα αεροπλάνα. Ξαφνικά, μας κτύπησε αντιαεροπορικό. Θα ήταν μεσάνυκτα. Πρώτα νιώσαμε ένα συγκλονιστικό τράνταγμα και το αεροσκάφος άρχισε να "παλαντζάρει". Πριν καταλάβουμε τι έγινε άρχισαν να το τυλίγουν οι φλόγες. Κοίταξα το πάτωμα. Ήταν διάτρητο! Μας είχαν πετύχει και μάλιστα καίρια. Είχα ακουμπήσει τα πόδια μου πάνω σε κάτι ξύλινα κιβώτια που περιείχαν πυρομαχικά. Τα είδα να παίρνουν φωτιά. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι όλα τέλειωσαν... Δίπλα μου οι περισσότεροι συνάδελφοι, κτυπημένοι από τα βλήματα, βογγούσαν. Εν τω μεταξύ η φωτιά μεγάλωνε. Η φόρμα παραλλαγής που φορούσα είχε ήδη ανάψει. Πάνω από το κεφάλι μου μια εστία φωτιάς μού έκαιγε τα μαλλιά. Κτυπούσα το ένα χέρι μου με το άλλο, προσπαθώντας να σβήσω τη φωτιά που με έκαιγε. Και το αεροπλάνο, ήταν φανερό ότι είχε μείνει ακυβέρνητο. Σηκώθηκα όρθιος γιατί το κάθισμα που καθόμουν είχε πάρει φωτιά... Ξανάπεσα, όμως, γιατί το αεροπλάνο πήγαινε σαν τρελό... Δεν ξέρω πώς μου ήρθε εκείνη τη στιγμή και με όσες δυνάμεις μου έμειναν, σύρθηκα μέχρι την έξοδο του αεροπλάνου. Ίσως να ήταν και κτυπημένη. Πάντως βρήκα τη δύναμη και την άνοιξα. Το επόμενο δευτερόλεπτο βρέθηκα στο κενό! 165 μέτρα πιο πέρα το αεροπλάνο καρφώθηκε στη γη, μαζί με τους 32 συντρόφους μου, μα εγώ δεν το είδα».

Η επιχείρηση εκείνη είχε χαρακτηρισθεί από τον τότε αρχηγό της Αεροπορίας, Αλέξανδρο Παπανικολάου, ως αποστολή αυτοκτονίας. Σ' αυτή συμμετέσχαν 15 συνολικά μεταγωγικά παλαιού τύπου «Νοράτλας». Εκτός από το ένα, που έγινε παρανάλωμα του πυρός, είχαν βληθεί από φίλια πυρά άλλα τρία, αλλά ευτυχώς κατόρθωσαν να προσγειωθούν χωρίς θύματα. Επειδή, όμως, είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές και δεν μπορούσαν να απογειωθούν εκείνη τη νύκτα, ο τότε αρχηγός Αεροπορίας, πτέραρχος Αλέξανδρος Παπανικολάου, διέταξε την ανατίναξή τους στο αεροδρόμιο Λευκωσίας, για να μη γίνουν αντιληπτά από τον εχθρό, ή, στη χειρότερη περίπτωση, για να μην πέσουν στα χέρια του. Ελλαδίτες αξιωματικοί, ΕΛΔΥΚάριοι και μη, πολέμησαν και έπεσαν σε όλα τα μέτωπα και σε όλες τις μάχες του πολέμου από τις 20 lουλίου μέχρι και τις 14 Αυγούστου 1974.

Θαυμασμός για δύο ήρωες

Όταν τα τουρκικά τανκς εξορμούσαν από το Πέντε Μίλι προς την Κερύνεια, αρκετοί ήταν οι Ελλαδίτες αξιωματικοί και στρατιώτες που προέταξαν τα στήθια τους, για να φράξουν το δρόμο στον εισβολέα. Και οι περισσότεροι από αυτούς έπεσαν πολεμώντας, αφήνοντας εκεί άταφα τα κορμιά τους. Και σήμερα τα ιερά τους κόκαλα λευκάζουν σε όλο το μήκος της σκλαβωμένης κερυνειώτικης ακτής, από τα Πάναγρα μέχρι τον Άγιο Αμβρόσιο, για να διαλαλούν στα πέρατα της Οικουμένης ότι τα χώματα αυτά είναι ελληνικά, ποτίστηκαν με αίμα ελληνικό και αργά ή γρήγορα θα ξαναγίνουν ελληνικά. Ανάμεσα στους γενναίους Ελλαδίτες που έπεσαν και έμειναν άταφοι στις κερυνειώτικες ακτές, την τρίτη μέρα της εισβολής. Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974, ήταν και ο καταδρομέας λοχαγός Κατούνας, που με 62 Κύπριους λοκατζήδες έδωσε τη μάχη εναντίον πολλαπλάσιων εισβολέων στην ακτή. Λίγο πιο πέρα, μεταξύ Αγίου Γεωργίου και Κερύνειας, έπεσαν αδελφωμένοι με τους Κύπριους στρατιώτες τους άλλοι δύο γενναίοι αξιωματικοί. Ο συνταγματάρχης Παύλος Κουρούπης και ο ταγματάρχης Κωνσταντίνος Τσιάκκας. Οι στρατιώτες τους που επέζησαν, μιλούν πάντα με θαυμασμό για τους δύο αυτούς ήρωες.

Αναγνώριση διά στόματος του αρχηγού του Αττίλα

Για τις φονικές μάχες, κατά τις οποίες έπεσαν και οι ήρωες αξιωματικοί Κουρούπης, Τσιάκκας και Κατούνας, γράφει ο Τούρκος στρατηγός Μπεντρετίν Ντεμιρέλ, που ήταν αρχηγός των τουρκικών δυνάμεων εισβολής και είχε αποκληθεί από τους Τούρκους «Πορθητής της Κερύνειας». «Δεν ήταν δυνατό να αντιληφθούμε από πού και πώς ερχόταν το πυρ του εχθρού (Σ.Σ. των Ελλήνων). Το έδαφος τριγύρω ήταν καλυμμένο με ελιές, κήπους και σπίτια. Κάθε στιγμή από κάθε σπίτι, και πίσω από κάθε φράκτη ανοιγόταν πυρ... Όταν κατεβαίναμε για να συλλάβουμε αιχμαλώτους, τα συγκεντρωμένα πυρά του εχθρού στρέφονταν εναντίον μας. 'Ενα άρμα μας βλήθηκε και πήρε φωτιά, και δύο οχήματα μεταφοράς προσωπικού ετέθησαν εκτός μάχης. Χάναμε έναν-έναν τους ηρωικούς αξιωματικούς και υπαξιωματικούς: Λοχαγός αρμάτων Ραμίζ Τουράν, ανθυπολοχαγός αρμάτων Φεϊζουλάχ Τασκιντζού, υπαξιωματικός αρμάτων Μεχμέτ Γιαβούζ και τέσσερις στρατιώτες. Δεν θα ξεχάσω τους πόνους του Φεϊζουλάχ Τασκιντζού που άκουσα από τον ασύρματο...».
Από τα λόγια του Τούρκου στρατηγού βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι οι γενναίοι μας, που πολέμησαν εναντίον των εισβολέων, ξαναζωντάνεψαν στις ακτές της Κερύνειας και τα άλλα μέτωπα τις Θερμοπύλες, έστω κι αν ο εχθρός πέρασε και κατέλαβε τμήμα της Κύπρου. Η αδέκαστη Ιστορία έχει καταγράψει στις ιερές δέλτους της τα ονόματα όλων των αδελφών μας Ελλαδιτών, που αγωνίστηκαν αδελφωμένοι με τους Κυπρίους και έπεσαν για τη δική μας λευτεριά. Χρέος δικό μας είναι να τους ευγνωμονούμε και να τους τιμούμε επάξια. Και να είμαστε πάντα έτοιμοι να τους μιμηθούμε, αν ξαναχρειαστεί, να πολεμήσουμε για τη λευτεριά μας.

Δείγμα του μεγαλείου της θυσίας των Ελλαδιτών

Πριν από μερικά χρόνια, σε εκδήλωση στην Αθήνα, κατά την οποία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τίμησε συγγενείς Ελλαδιτών, που έπεσαν το 1974 στην Κύπρο, πολεμώντας τον Τούρκο εισβολέα, αποτελεί ένα ελάχιστο δείγμα της τιμής και της ευγνωμοσύνης μας προς τ' αδέλφια μας αυτά, που έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν για τη δική μας ελευθερία, τιμή και αξιοπρέπεια. Γι' αυτούς τους ήρωες, που θυσιάστηκαν για μας, προδομένοι από τους ηγέτες τους και παρεξηγημένοι από πολλούς δικούς μας. Δυστυχώς, βρέθηκαν στην Κύπρο άνθρωποι που δεν είχαν την ευγένεια και το ψυχικό σθένος να παραδεχθούν ότι οι Ελλαδίτες αδελφοί μας, που έπεσαν στην Κύπρο το 1974, είναι ήρωες της Ελλάδας, αλλά περισσότερο της Κύπρου, γιατί εδώ στην Κύπρο θυσιάστηκαν για μας τους ίδιους. Δυστυχώς, βρέθηκαν άνθρωποι που τόλμησαν να χαρακτηρίσουν όλους τους Ελλαδίτες, που υπηρέτησαν ή έπεσαν από το 1964 μέχρι το 1974 στην Κύπρο, ως «στρατεύματα κατοχής».
Η αλήθεια, όμως, είναι διαμετρικά αντίθετη από τους ισχυρισμούς των ολίγων, ευτυχώς, κονδυλοφόρων και πολιτικάντηδων, που και την Ιστορία παραχαράσσουν και το μεγαλείο της θυσίας των Ελλαδιτών ηρώων της Κύπρου επιχειρούν να αμαυρώσουν. Αν οι λίγοι, ελάχιστοι, αυτοί φαλκιδευτές της σύγχρονης Ιστορίας μας έκαναν τον κόπο, μια και δεν πολέμησαν, ίσως, κατά των Τούρκων, να μελετήσουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έπεσαν οι αδελφοί μας Ελλαδίτες, ουδέποτε θα διανοούνταν να τους χαρακτηρίσουν «στρατό κατοχής». Για να ιστορηθούν τα κατορθώματα και να υμνηθεί το μεγαλείο της θυσίας των αδικημένων και παρεξηγημένων Ελλαδιτών ηρώων του 1974, χρειάζονται τόμοι πολλοί και συγγραφείς δίκαιοι, αντικειμενικοί και ταλαντούχοι. Γιατί οι μεγάλες θυσίες θέλουν αντικειμενικούς και ταλαντούχους συγγραφείς, ιστορικούς και λογοτέχνες, για να τις αποδώσουν επάξια. Ό,τι γράφτηκε μέχρι σήμερα είναι ελάχιστες αφηγήσεις και κείμενα συμπολεμιστών των πεσόντων.
Τα κείμενα αυτά και οι αφηγήσεις δίνουν ένα μόνο δείγμα του μεγαλείου της θυσίας των Ελλαδιτών, που αδελφωμένοι με τους Κυπρίους προέταξαν τα στήθια τους στον Αττίλα και έκαναν να ξαναζήσουν -στις ακτές της Κερύνιας και στις κορυφογραμμές του Πενταδακτύλου- Θερμοπύλες, Σούλια, Αλαμάνες, Μεσολόγγια και Αρκάδια. Το Έξι Μίλι, η Αϊρκώτισσα, το Πικρό Νερό, ο Άγιος Ιλαρίωνας, ο κάμπος του Κιόνελι, το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και η περιοχή Αγίου Παύλου Λευκωσίας θα διαλαλούν στα πέρατα των αιώνων την παλικαριά και τη δόξα των Ελλαδιτών, που έπεσαν για τη λευτεριά της Κύπρου μας. Και οι αυθεντικές μαρτυρίες των συμπολεμιστών τους θα διαψεύδουν και θα δακτυλοδείχνουν τους ελάχιστους, που τολμούν να αμαυρώσουν ή να
αμφισβητήσουν την προσφορά και να μειώσουν το μεγαλείο της θυσίας των Ελλαδιτών αδελφών μας. Η αγνωμοσύνη και αχαριστία μερικών, που ποτέ δεν έσπευσαν, όπως οι Ελλαδίτες αδελφοί μας, να αγωνιστούν για τη λευτεριά της Κύπρου μας, δεν έχει όρια. Ούτε μπορεί κανείς, όσο και να πασχίσει, να υποβαθμίσει το μέγεθος της προσφοράς και το μεγαλείο της θυσίας των αδελφών μας αυτών, που δεν έχουμε ακόμη τιμήσει επάξια, όπως το επιβάλλει η οφειλή μας προς τους ίδιους, τους γονείς τους, τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους, τα αδέλφια τους και άλλα αγαπημένα τους πρόσωπα. Έχουμε χρέος ιερό να τους τιμούμε και να τους ευγνωμονούμε για πάντα.
Εκτός από τους συμπολεμιστές τους, το μεγαλείο της θυσίας και της προσφοράς των Ελλαδιτών αδελφών μας για την ελευθερία μας, την τιμή μας και την αξιοπρέπειά μας, το καταμαρτυρούν με τον πιο εύγλωττο και αδιάψευστο τρόπο οι τάφοι και τα κενοτάφιά τους στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας· τον ιερό χώρο όπου αναπαύονται τα οστά όσων περισυνελέγησαν από τα πεδία των μαχών. Των άταφων ηρώων μας τη δόξα θα διαλαλούν οι ακτές της Κερύνειας, οι πλαγιές και κορυφογραμμές του Πενταδάκτυλου και οι κάμποι της Μεσαριάς και του Μόρφου, όπου τα ιερά τους κόκαλα λευκάζουν και διαλαλούν ότι εκεί έπεσαν, για την τιμή των ιερών όπλων, για τη λευτεριά της Κύπρου.





ΕΔΩ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ 8ο ΜΕΡΟΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ