Εκείνην ακριβώς την στιγμή ο λοχαγός εδέχθη εχθρικήν σφαίραν πυροβόλου και έπεσε βαρύτατα τραυματισμένος. Έσπευσα να τον βοηθήσω, αλλά εκείνος, ενώ το αίμα ενέβλυζε εκ του θανάσιμου τραύματος του στήθους του, με διέταξε: "Να συνεχισθεί η προέλασις, κύριε ανθυπολοχαγέ. Παρακαλώ αφήστε με, δεν έχω ανάγκη βοηθείας. Φροντίσατε διά τους στρατιώτας!". Και με όση δύναμιν του απέμεινε, ανεφώνησε "Ζήτω η Ελλάς!.." και εξέπνευσε...». Στο ύψωμα της Αλωνάγρας, μαζί με το συνταγματάρχη Κουλμπουρτζή, για τη θυσία του οποίου είχαμε γράψει άλλοτε, έπεσε πολεμώντας και ο Γιαννιώτης λοχαγός Γεώργιος Παπαλαμπρίδης. Βαριά τραυματισμένος ο ηρωικός λοχαγός δεν μπορούσε να κινηθεί και έδωσε διαταγή στους υφισταμένους του να προχωρήσουν και να επιχειρήσουν έξοδο για να γλιτώσουν. Είχαν περικυκλωθεί, από υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις. Κι εκεί, βαριά πληγωμένος από εμπρηστική βόμβα τουρκικού αεροπλάνου, άφηκε την τελευταία του πνοή. Και ήταν μόνο 28 χρονών παλληκάρι ο λεβέντης Ηπειρώτης.
Οι αδικημένοι ήρωες
Ένα αφιέρωμα στους ΕΛΔΥΚάριους, που έπεσαν πολεμώντας τον βάρβαρο Αττίλα στις δύο φάσεις της εισβολής. Σε αυτούς που κράτησαν το μεγαλύτερο βάρος της αντιμετώπισης του εχθρού.
Στις τρεις Μαρτίου 1999, με αφορμή μια επιστολή - παράπονο του στρατηγού Μπίκου, είχα γράψει μια σειρά άρθρα, για να καταρρίψω τον ισχυρισμό ότι οι Ελλαδίτες που υπηρέτησαν στην Κύπρο, είτε στην ΕΛΔΥΚ είτε στην Εθνική Φρουρά είτε στην Ελληνική Μεραρχία το 1964-67, ήταν «στρατός κατοχής». Γιατί είναι ανέντιμο, ανήθικο και παράλογο να κατηγορείται από τη μια η Χούντα ότι αποδυνάμωσε την αμυντική ικανότητα της Κύπρου και από την άλλη να χαρακτηρίζεται η Μεραρχία ως στρατός κατοχής. Αν ήταν η Ελληνική Μεραρχία στρατός κατοχής, έπρεπε αυτοί που τη θεωρούν και τη χαρακτηρίζουν έτσι, να ευγνωμονούν τον Ντεμιρέλ, που έστειλε το τελεσίγραφο στη Χούντα της Αθήνας, μετά το φιάσκο της Κοφίνου το Νοέμβρη του 1967, και το Γεώργιο Παπαδόπουλο, που δέχτηκε το τελεσίγραφο και ανακάλεσε τη Μεραρχία άρον άρον. Αν ήταν η Μεραρχία «στρατός κατοχής», έπρεπε αυτοί που τη χαρακτηρίζουν και τη θεωρούν έτσι, να καταριούνται το Γέρο της Δημοκρατίας, τον αείμνηστο Γεώργιο Παπανδρέου, που την είχε στείλει «παράνομα» για να... «κατακτήσει» την Κύπρο. Επίσης, αυτοί που αποκαλούν «στρατό κατοχής» και «μισθοφόρους» τους Ελλαδίτες που υπηρέτησαν κατά καιρούς στην Κύπρο, είτε ως ΕΛΔΥΚάριοι είτε ως αξιωματικοί και υπαξιωματικοί της Εθνικής Φρουρός, γιατί δεν μέμφονται το Μακάριο, που σε πλείστες περιπτώσεις τούς είχε πλέξει το εγκώμιο και με επίσημες δηλώσεις είχε εκφράσει την αιώνια ευγνωμοσύνη της Κύπρου προς αυτούς; Γιατί χρησιμοποιούν πλαστά και χαλκευμένα έγγραφα και επικαλούνται ασύστολα και ανυπόστατα ψεύδη, ως δήθεν «αυθεντικές» μαρτυρίες, για να αμαυρώσουν το καλό όνομα των Ελλαδιτών που υπηρέτησαν εύορκα στην Κύπρο και αρκετοί από αυτούς έμειναν για πάντα εδώ; Γιατί βλασφημούν σε βάρος ηρώων, που όλοι είναι θαμμένοι στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας και όλοι αφέθηκαν άθαφτοι στους τόπους που έπεσαν πολεμώντας γενναία τον Τούρκο εισβολέα; Πώς είναι δυνατό να αποκαλούν μισθοφόρους» και «στρατό κατοχής» Ελλαδίτες αξιωματικούς και οπλίτες, που άφησαν τα κόκαλά τους να λευκάζουν και να καταμαρτυρούν τη θυσία τους, στον κόμπο του Κιόνελι και στις ακτές της Κερύνειας, του Καραβά και της Λαπήθου; Γιατί επιμένουν να αμφισβητούν τον πατριωτισμό και την προσφορά Ελλαδιτών που πολέμησαν στην πρώτη γραμμή εναντίον του Αττίλα και είναι από τότε αγνοούμενοι;
Από τον σχοινοτενή κατάλογο των αδικημένων αυτών πεσόντων και επιζώντων, θα αναφέρουμε μερικούς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποτιμούμε τη θυσία ή την προσφορά των άλλων. Ο χρόνος και ο χώρος μάς επιβάλλουν την αθώα αυτή επιλογή.
Να τιμώνται και να ευγνωμονούνται
Οι πεσόντες και αγνοούμενοι Ελλαδίτες αδελφοί μας βρίσκονται, πρέπει να βρίσκονται, παντού και πάντα στις καρδιές ολωνών μας. Τίποτε δεν μας χρωστούσαν. Αντίθετα, η εχθρική στάση πολλών από εμάς απέναντί τους, το καυτό εκείνο καλοκαίρι του 1974, δικαιολογούσε την αποχή τους από κάθε άνιση μάχη με τον εχθρό ή και τη μη συμμετοχή τους στον πόλεμο εναντίον του. Έτσι θα σκέφτονταν ή θα έκαναν αν ήταν «μισθοφόροι» ή «στρατός κατοχής», όπως ανερυθρίαστα επιμένουν μερικοί ξεδιάντροποι και αχάριστοι να τους χαρακτηρίζουν. Ο λαός μας, παρά τα κηρύγματα των ολίγων αυτών ξεδιάντροπων, ουδέποτε θα πάψει να τιμά και να ευγνωμονεί όλους ανεξαίρετα τους ήρωες Ελλαδίτες, που έπεσαν πολεμώντας τον Τούρκο εισβολέα, γιατί πίστευαν στο δίκαιό μας και θυσιάστηκαν για μας και μόνο για μας, αφήνοντας χήρες και ορφανά, γονείς και αδέλφια. Στην Κύπρο το 1974 δεν πολέμησαν «μισθοφόροι» και «στρατός κατοχής» στο πλευρό των Κυπρίων εναντίον του Αττίλα. Στην Κύπρο πολέμησαν τον Τούρκο επιδρομέα Ελληνόπουλα από όλα τα τμήματα του Έθνους, Μακεδόνες, Ηπειρώτες, Θρακιώτες, Νησιώτες, Στερεοελλαδίτες και Μωραΐτες.
Ο Σωτήρας της Λευκωσίας
Ο τέως Γενικός Επιθεωρητής Στρατού της Ελλάδας Δημήτρης Αλευρομάγειρος, ταγματάρχης τότε, διοικητής του 336 Τάγματος Πεζικού της Εθνικής Φρουράς, που έχει μείνει στην ιστορία ως «Ο Σωτήρας της Λευκωσίας», στις 23 Αυγούστου 1974, ενώ το αίμα των γενναίων που χύθηκε για τη λευτεριά της Κύπρου ήταν νωπό ακόμη, απηύθυνε στους γεναίους υπερασπιστές της Λευκωσίας, αξιωματικούς και άντρες του 336 Τάγματος Πεζικού, εμπνευσμένη διαταγή, στην οποία έπλεκε το εγκώμιο των πεσόντων Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων χωρίς κανένα διαχωρισμό. Τόνιζε, μεταξύ άλλων, στην ημερήσια εκείνη διαταγή, ο Δημήτρης Αλευρομάγειρος:
«Αι σκιαί των αθανάτων νεκρών μας αγαλλιούν από εκεί που ευρίσκονται εις το Πάνθεον των Αθανάτων, διότι η θυσία των δεν εγένετο επί ματαίω. Κλίνομεν ευλαβώς το γόνυ ενώπιον των νεοσκαμμένων τάφων των και δίδομεν προς αυτούς την ιεράν υπόσχεσιν της συνεχίσεως του αγώνος μας μέχρι της τελικής νίκης». Ελληνολεβέντες αθάνατοι νεκροί του Αγίου Παύλου Λευκωσίας! Έχομεν στήσει εις τα καρδίας μας μεγαλοπρεπή τον βωμόν της θυσίας σας εις τας επάλξεις του ιερού σας καθήκοντος. Από εκεί που ευρίσκεσθε θα ακούετε πάντοτε μίαν και μόνο στεντορείαν φωνήν: ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ. Ας είναι ελαφρόν το χώμα της μαρτυρικής αυτής ελληνικής Κύπρου, που σκέπει το ιερόν σκήνωμά σας». Ελληνολεβέντες οι γεwαίοι Ελλαδίτες και Κύπριοι που έπεσαν ο ένας δίπλα στον άλλον, πολεμώντας τους Τούρκους εισβολείς.
Ελληνολεβέντης που περνά τα σύνορα της ιστορίας και μπαίνει στη σφαίρα του θρύλου ο ηρωικός λοχαγός της ΕΛΔΥΚ, που είχε ηγηθεί της επικής και θυελλώδους προέλασης μικτής δύναμης Εθνοφρουρών και ΕΛΔΥκάριων στον τουρκικό θύλακο της Λευκωσίας. Την παλληκαριά του λοχαγού την αφηγείται ο συμπολεμιστής του, έφεδρος ανθυπολοχαγός Αντώνης Αργυρίου. Μεταφέρω αυτούσια τη μαρτυρία του, όπως την έχει καταγράψει ο Σπύρος Παπαγεωργίου, στο βιβλίο του «Πεθαίνοντας στην Κύπρο». «Εις την προέλασιν της ΕΛΔΥΚ εντός του τουρκικού θυλάκου Λευκωσίας, εγένετο επίθεσις κατά μέτωπον με "εφ όπλου λόγχην". Ο ηρωικός και αείμνηστος λοχαγός μου, όταν διέταξεν "Έφοδος" πρώτος ήρχισε το εμβατήριο "Σκέπασε Μάνα, σκέπασε...". Τον ακολουθήσαμε όλοι με αναρτημένας επί των όπλων μας τας λόγχας και το εμβατήριον εις τα χείλη. Οι Τούρκοι αλεξιπτωτισταί ετρόμαξαν και ετράπησαν εις φυγήν, διά να σωθούν από την ελληνική λόγχην.
Εκείνην ακριβώς την στιγμή ο λοχαγός εδέχθη εχθρικήν σφαίραν πυροβόλου και έπεσε βαρύτατα τραυματισμένος. Έσπευσα να τον βοηθήσω, αλλά εκείνος, ενώ το αίμα ενέβλυζε εκ του θανάσιμου τραύματος του στήθους του, με διέταξε: "Να συνεχισθεί η προέλασις, κύριε ανθυπολοχαγέ. Παρακαλώ αφήστε με, δεν έχω ανάγκη βοηθείας. Φροντίσατε διά τους στρατιώτας!". Και με όση δύναμιν του απέμεινε, ανεφώνησε "Ζήτω η Ελλάς!.." και εξέπνευσε...». Στο ύψωμα της Αλωνάγρας, μαζί με το συνταγματάρχη Κουλμπουρτζή, για τη θυσία του οποίου είχαμε γράψει άλλοτε, έπεσε πολεμώντας και ο Γιαννιώτης λοχαγός Γεώργιος Παπαλαμπρίδης. Βαριά τραυματισμένος ο ηρωικός λοχαγός δεν μπορούσε να κινηθεί και έδωσε διαταγή στους υφισταμένους του να προχωρήσουν και να επιχειρήσουν έξοδο για να γλιτώσουν. Είχαν περικυκλωθεί, από υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις. Κι εκεί, βαριά πληγωμένος από εμπρηστική βόμβα τουρκικού αεροπλάνου, άφηκε την τελευταία του πνοή. Και ήταν μόνο 28 χρονών παλληκάρι ο λεβέντης Ηπειρώτης.
ΣΗΜΕΡΙΝΗ
ΕΔΩ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ 7ο ΜΕΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Oσα δημοσιεύματα δεν έχουν την υπογραφή μας αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι την δική μας.Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις,, ή απειλές.