Το όλο σκηνικό αφήνει πολλά ερωτηματικά για τον ρόλο του Καραμανλή καθώς και του Αβέρωφ στο Κυπριακό.
«Η ένοπλη αντιμετώπιση των Τούρκων στην Κύπρο καθίσταται αδύνατη και λόγω αποστάσεως και λόγω των γνωστών τετελεσμένων γεγονότων. Και δεν ήταν δυνατό να επιχειρηθεί χωρίς τον κίνδυνο εξασθένησης της άμυνας της Ελλάδας».
Κωνσταντίνος Καραμανλής, 15 Αυγούστου 1974, Διάγγελμα προς τον Ελληνικό Λαό, την ώρα που ο Αττίλας ΙΙ βρισκόταν σε εξέλιξη.
Η εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, στις 20 Ιουλίου 1974, υπήρξε η αιτία της πτώσης του δικτατορικού καθεστώτος του ταξίαρχου Δημήτριου Ιωαννίδη στην Ελλάδα. Εμπνευστή και οργανωτή του προδοτικού πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974 κατά του νόμιμα εκλελεγμένου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Τα δραματικά γεγονότα του τριημέρου που ακολούθησε την τουρκική εισβολή έφεραν στην εξουσία τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αυτοεξόριστο μέχρι τότε για έντεκα χρόνια στο Παρίσι και τη Δημοκρατία στη χώρα.
Ο Καραμανλής αναλαμβάνοντας την πρωθυπουργία της Ελλάδας σε μιαν άκρως ταραγμένη περίοδο, εκαλείτο να διαχειριστεί δυο βασικά ζητήματα, α) την αναίμακτη επαναφορά της Δημοκρατίας στη χώρα και β) την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο η οποία βρισκόταν σε εξέλιξη, αλλά και σε πολύ κρίσιμη φάση και έκβαση. Ενώ στην πρώτη πρόκληση, αυτήν της επαναφοράς της Δημοκρατίας στη χώρα, φαίνεται ότι τα επιτεύγματα ήταν ουσιαστικά και η χώρα οδηγήθηκε σταδιακά στην πολιτική ομαλότητα, στο Κυπριακό, που έπαιρνε άλλη τροπή μετά την τουρκική εισβολή, τα πράγματα πήγαν «κατά βαρβάρων».
Η Κύπρος παρέμεινε κατά τη διάρκεια και της πρώτης και της δεύτερης εισβολής προκλητικά αβοήθητη από το Εθνικό Κέντρο. Στην πιο κρίσιμη φάση της ιστορίας της, η ελληνική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν προδοτικά απούσα.
Αφήνοντας έτσι τη νεοσύστατη τότε Κυπριακή Δημοκρατία, βορά στις τουρκικές επιβουλές. Αυτοί που το 1959 εγγυήθηκαν την ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας με την υπογραφή της Συμφωνίας Ζυρίχης - Λονδίνου, οι Αβέρωφ και Καραμανλής, ήταν αυτοί που πρώτοι την εγκατέλειψαν. Απλώς γιατί γι' αυτούς η Κύπρος αυτήν τη φορά ήταν «μακριά».
Όλες οι μαρτυρίες αλλά και οι αναλύσεις ειδικών αναφέρουν ότι η αποστολή μικρών ευέλικτων ειδικών δυνάμεων στην Κύπρο, όπως αυτής στο πλαίσιο της επιχείρησης «Νίκη», αλλά και η περιορισμένης έστω κλίμακας δράση της Ελληνικής Αεροπορίας (διέθετε τότε 34 υπερσύγχρονα αεροσκάφη τύπου Phantom) και του Πολεμικού Ναυτικού τα πρώτα εικοσιτετράωρα της εισβολής, κυρίως στο σημείο της απόβασης, θα συνέτριβε τον τουρκικό στόλο.
Της αποβατικής δύναμης που τα πρώτα εικοσιτετράωρα τελούσε σε απόλυτη σύγχυση και στις τάξεις της επικρατούσε το χάος. Θα επιβράδυνε την προσπάθεια των τουρκικών και τουρκοκυπριακών δυνάμεων που βρίσκονταν εντός των θυλάκων, θα έδινε διπλωματικά επιχειρήματα στην ελληνοκυπριακή πλευρά κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, θα σώζονταν εκατοντάδες άμαχοι που αιφνιδιαστικά συνελήφθησαν από τα στρατεύματα εισβολής και η πόλη της Αμμοχώστου δεν θα έπεφτε αμαχητί στα χέρια των εισβολέων.
Ένα βιβλίο δώρο στον ιστορικό του μέλλοντος συνέγραψε ο Τούρκος συγγραφέας και δημοσιογράφος Ερμπίλ Τουσάλπ. Το βιβλίο με τίτλο «Ο Πασάς και ο Στρατηγός» είναι το ημερολόγιο που κρατούσε ο στρατηγός Ντεμιρέλ από την πρώτη μέρα της εισβολής στην Κύπρο και συνέχισε να συμπληρώνει με αναδρομές στο παρελθόν και προβολές στο μέλλον ώς τον θάνατό του το 1988.
«Τα γεγονότα που εξιστορούνται στο ημερολόγιο είναι καίριας σημασίας για τη σύγχρονη ιστορία μας και η σημερινή συγκυρία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις το προικίζουν με απρόσμενη επικαιρότητα». Μια απλή ανάγνωση του βιβλίου, λοιπόν, καταδεικνύει το έγκλημα που συντελέστηκε σε βάρος του κυπριακού Ελληνισμού από τη χουντική κυβέρνηση, αλλά και τη μεταπολιτευτική κυβέρνηση Καραμανλή, που ανέλαβε την εξουσία στις 23-24 Ιουλίου 1974.
Και όλα αυτά μέσα από την πιο έγκυρη τουρκική πηγή, που περιγράφει απερίφραστα την πραγματικά δυσμενή κατάσταση στην οποία περιήλθαν οι τουρκικές αποβατικές δυνάμεις στην Κύπρο, τις πρώτες μέρες της εισβολής.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, καθ’ όλην τη διάρκεια της εισβολής, είχε ως συμβούλους του και αρχηγούς των κλάδων τούς επίορκους Μπονάνο, Αραπάκη, Παπανικολάου και τον Αρχηγό Στρατού Αντιστράτηγο Γαλατσάνο, που αρνήθηκαν να πολεμήσουν στην Κύπρο από την πρώτη στιγμή, ενώ γνώριζαν για τις προθέσεις των Τούρκων στρατηγών μήνες πριν από την απόβαση. Διόρισε ως Υπουργό Εθνικής Αμύνης τον Ευάγγελο Αβέρωφ, φανατικό υποστηρικτή της μη επέμβασης της Ελλάδος, λόγω και των αμερικανικών πιέσεων που ασκούντο και κράτησε των χουντικό Φαίδωνα Γκιζίκη ως Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Το όλο σκηνικό αφήνει πολλά ερωτηματικά για τον ρόλο του Καραμανλή καθώς και του Αβέρωφ στο Κυπριακό και ειδικότερα τις τρεις βδομάδες που η Τουρκία αφέθηκε να πράξει ό,τι ήθελε επί του εδάφους, αλλά και στο διπλωματικό πεδίο ανενόχλητη. Μοναδικό εμπόδιο υπήρξε η σθεναρή αντίσταση μεμονωμένων μονάδων της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ.
Το ευτύχημα είναι ότι το προδοτικό «η Κύπρος είναι μακριά» καταρρίπτεται από τις πρώτες αποφάσεις του Πολεμικού Συμβουλίου της Ελλάδος, αλλά και μέσα από τις γλαφυρές αναφορές και διαλόγους ενός Πασά και ενός Τούρκου Στρατηγού, που μας φέρνουν πιο κοντά στην πραγματικότητα παρά τους μύθους και τα ψέματα... αφού το Ελληνικό Κοινοβούλιο αρνείται την πρόσβαση στο υλικό που αφορά την καταστροφή του 1974 και που υπήρξε προϊόν της έρευνας για τον «Φάκελο της Κύπρου». Γιατί άραγε; Ποιοι πολιτικοί καλύπτονται σαράντα χρόνια μετά από το ελληνικό κράτος και γιατί;
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΩΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Oσα δημοσιεύματα δεν έχουν την υπογραφή μας αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι την δική μας.Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις,, ή απειλές.