ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

<

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

ΗΡΩΑ ΚΟΜΑΝΤΟ ΤΗΣ Α! ΜΟΙΡΑΣ ΘΑΝΑΣΗ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ




 ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

ΕΦΥΓΕ από τη ζωή στα 63 του χρόνια, βασανισμένος, ταλαιπωρημένος και πικραμένος ο Θανάσης Ζαφειρίου, ο γενναίος μαχητής της 1ης Μοίρας Καταδρομών, ο μόνος επιζήσας από το αεροσκάφος «Νοράτλας 4», το οποίο καταρρίφθηκε από φίλια πυρά μετά την έναρξη της τουρκικής εισβολής. Οι 29 άλλοι συνάδελφοί του και οι δύο πιλότοι έγιναν ένα με τα συντρίμια του αεροπλάνου, που κατέπεσε στην περιοχή Μακεδονίτισσας. Δεκαπέντε τέτοια αεροπλάνα- παλιά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – έρχονταν στην Κύπρο τις πρωινές ώρες της 22ας Ιουλίου 1974 γεμάτα καταδρομείς, για αντιμετώπιση του εισβολέα Αττίλα.

ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ! Ποιος Έλληνας δεν θυμάται τον ήρωα Θανάση, που ερχόταν κάθε χρόνο στην Κύπρο και ξενυχτούσε πάνω στα μνήματα των νεκρών συναδέλφων του; Ποιος δεν συγκινείτο από τις δραματικές συνθήκες διάσωσής του, τις οποίες με τον χαρακτηριστικό δικό του τρόπο αφηγείτο κάθε φορά, με πικρό και κραυγαλέο στο στόμα του πάντα το «γιατί»; Γιατί να σκοτωθούν 33 συνολικά καταδρομείς και πιλότοι από τα όπλα εκείνων που έρχονταν να σώσουν από το τούρκικο δρεπάνι θανάτου; Γιατί το κυπριακό και ελληνικό κράτος δεν απέδωσαν τις πρέπουσες τιμές στους ήρωες κομάντος τόσα χρόνια μετά την εισβολή του ’74; Γιατί αφέθηκαν στο έλεος του Θεού οι επιζήσαντες καταδρομείς της 1ης Μοίρας Καταδρομών και τόσα χρόνια παραπαίουν στη δυστυχία και την απονιά, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων;

ΠΟΛΛΑ τα «γιατί», αλλά κανένας και ποτέ επίσημος δεν έδωσε μιαν εξήγηση γι’ αυτή την απαράδεκτη, αναίσχυντη, συμπεριφορά.  Αλλά, κατά τον Καζαντζάκη: «Όταν ακούω ένα πολιτικό να μιλάει για πατρίδα και τιμή και δικαιοσύνη, μου’ ρχεται εμετός. Έχουν εξευτελίσει τα πάντα και το ξέρουν κι’ εκείνοι που μιλούν κι’ εκείνοι που ακούνε, κι’ όμως δεν σηκώνεται κανένας να τους φτύσει»! (Από το έργο «Αδερφοφάδες»).


Πολύχρονος γολγοθάς προβλημάτων υγείας


Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ήρωας της Κύπρου Θανάσης Ζαφειρίου πέθανε προχθές σε Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης και τάφηκε σήμερα, Σάββατο, 3.9.2016, Νοσηλευόταν  για τα σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία τον ταλαιπωρούσαν από το 1974, όταν άνοιξε την πόρτα του φλεγόμενου και έτοιμου να εκραγεί Νοράτλας» και έπεσε στο κενό. Από μεγάλο ύψος, για να μείνει αναίσθητος στο Νοσοκομείο για πολύν καιρό και από τότε ν’ αρχίσει ο γολγοθάς των προβλημάτων του. Οι γιατροί, σε κάποιο στάδιο. έκριναν πως έπρεπε να του κόψουν το ένα  πόδι, όμως αυτός δεν δέχτηκε. Για να κουτσαίνει μέχρι θανάτου και να στηρίζεται με μπαστούνι.



ΔΕΝ είχε κλείσει τα 21 του ο Θανάσης το 1974, όταν, με τους άλλους συμπολεμιστές του, έρχονταν στην Κύπρο στα πλαίσια της επιχείρησης «Νίκη». Και ήταν πράγματι νίκη η επιχείρηση εκείνη γιατί, παρά την αναπάντεχη πτώση του «Νοράτλας» και τις βολές που δέχθηκαν ακόμα άλλα δύο, με 33 νεκρούς απολογισμό, οι κομάντο που ξεκίνησαν από το Μάλεμε της Κρήτης με διοικητή τον ηρωικό ταγματάρχη Γεώργιο Παπαμελετίου, έκαναν θαύματα στην αντιμετώπιση των εισβολέων: Εμπόδισαν τους Αττίλες να καταλάβουν το αεροδρόμιο Λευκωσίας, ενώ βοήθησαν αφάνταστα μέχρι και τη δεύτερη εισβολή την Εθνική Φρουρά, στις επιχειρήσεις της κατά των εισβολέων.

ΕΓΙΝΑΝ πραγματικά φόβος και τρόμος οι Έλληνες κομάντο για τους Αττίλες σε περιοχές της Κερύνειας μετά την πρώτη εισβολή, αφού με τις νυχτερινές τους καταδρομές και με όπλα τα μέσα του ανορθόδοξου πολέμου, έκαναν θραύσεις. Ο πανικός των Τούρκων με το που ξημέρωνε κάθε μέρα δεν είχε όρια, αφού διαπίστωναν ότι πολλοί από τους συναδέλφους τους έλειπαν.
Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ της Τουρκίας Μπουλέντ Ετζεβίτ δήλωνε σχετικά τότε, για «άγνωστα αθόρυβα όπλα που διέθεταν οι Έλληνες»!


«Ήταν μπρούμυτα, τον γύρισα και είπε βοήθεια!..»


ΤΡΙΑΝΤΑΟΚΤΩ χρόνια μετά την απίστευτη σωτηρία του, ο Θανάσης συνάντησε στην τηλεοπτική εκπομπή «Πάμε πακέτο» τον Ανδρέα, τον Κύπριο στρατιώτη, ο οποίος τον βρήκε δίπλα από τα συντρίμμια του καμένου αεροπλάνου το μοιραίο βράδυ. Ήταν ο μόνος που δεν ήταν καμένος και ήταν μπρούμυτα. Πλησιάζοντας συγκεκριμένα ο Ανδρέας, άκουσε μουρμουρητά, οπότε πήγε κοντά του, τον πήρε από τον ώμο και τον γύρισε ανάσκελα, κι αυτός τότε αντέδρασε, λέγοντας «βοήθεια».

 Ο Ανδρέας ανατρίχιασε που μιλούσε Ελληνικά και διερωτήθηκε μήπως οι νεκροί δεν ήταν Τούρκοι, όπως νόμιζε κι αυτός και οι άλλοι δύο συνάδελφοί του που ήταν μαζί του. Όμως, έκαμαν και τη σκέψη πως μπορεί μεν να ήσαν Τούρκοι αλλά να μιλούσαν Ελληνικά. Ενημέρωσε τότε ο Αντρέας τον αξιωματικό του, ο οποίος και του είπε να τρέξει στην πυροβολαρχία και να ρωτήσει σχετικά. Μέχρι που να πάει όμως, τα αντιαεροπορικά σταμάτησαν να κτυπούν, αφού έφτασε η ειδοποίηση ότι επρόκειτο για ελληνικά αεροπλάνα!
Και τότε ακριβώς ο Αντρέας, κατάλαβε πως αυτός που βρήκε ζωντανό και του ζήτησε βοήθεια, ήταν Έλληνας στρατιώτης!.. Ο Ανδρέας μετά την εισβολή μετανάστευσε στο εξωτερικό. Τα χρόνια περνούσαν, ερχόμενος δε κατά καιρούς στην Κύπρο, έμαθε ποιος ήταν εκείνος που βρήκε ζωντανό το βράδυ της πτώσης του αεροπλάνου: Ο μόνιμος πια ανάπηρος κομάντο Θανάσης Ζαφειρίου,


Ο γκιώνης συνοδός στο μοιρολόι!..


Ο ΘΑΝΑΣΗΣ, μετά την ανεύρεσή του είχε μεταφερθεί στο Νοσοκομείο Λευκωσίας και από εκεί στο 401 στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου εφτά μήνες μετά που έπεσε από το αεροπλάνο. ξαναβρήκε τις αισθήσεις του. Από τότε γύριζε από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, υποβλήθηκε σε πάρα πολλές εγχειρήσεις, αλλά ήταν και πολύ ψυχολογικά επηρεασμένος αφού ζούσε συνέχεια με την ανάμνηση των νεκρών συμπολεμιστών του.
 Αισθανόταν όμως πάντοτε και περήφανος που ήταν Έλληνας κομάντο, γι’ αυτό ο «ησυχαστήριό» του, όπως το ονόμαζε, το είχε μετατρέψει σε θάλαμο κομάντο: Εκεί ήταν το στρατιωτικό του κρεβάτι, οι μπαλάσκες, τα όπλα, οι χειροβομβίδες του, τα πάντα. Ακόμα και το ομοίωμα ενός γκιώνη βρισκόταν μόνιμα στο γραφείο του. Ήταν ο γκιώνης, όπως έλεγε που, με την πονεμένη του λαλιά, τον συνόδευε στο μοιρολόι του τις ώρες που αγρυπνούσε πάνω στα μνήματα των συναγωνιστών του κάθε χρόνο τις μέρες της εισβολής στον τύμβο της Μακεδονίτισσας!..

ΟΣΕΣ φορές κι αν ακούσαμε τον Θανάση να περιγράφει, με τον πολύ παραστατικό και συγκινητικό εκείνο τρόπο του, τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες της αποστολής «Νίκη» και τα όσα προηγήθηκαν της εξόδου απελπισίας του από το αεροπλάνο, η έντονη συγκίνηση και τα δάκρυα δεν μας έλειψαν.

 Και τώρα, με το θάνατό του, το τηλεοπτικό και άλλο υλικό που έμεινε, θα θυμίζει στις επερχόμενες γενιές, ότι η Ελλάδα ήταν εδώ το 1974, τουλάχιστον κατά την πρώτη εισβολή. Ναι, επί στρατιωτικής διακυβέρνησης εστάλη στην Κύπρο η μόνη στρατιωτική βοήθεια από την Ελλάδα, για απόκρουση του Αττίλα. Αυτή είναι η αλήθεια, που να πρέπει να λέγεται και να αναγνωρίζεται.

ΠΑΜΕ, όμως, τώρα στην αφήγηση που κατέλειπε, ως ιστορικό ντοκουμέντο και εθνική παρακαταθήκη αλήθειας, ο μεγάλος ήρωας Θανάσης Ζαφειρίου:


«Οι σφαίρες μπαίναν από κάτω και βγαίναν από την οροφή»!


«Όταν μπήκα με τη διμοιρία μας στο «Νοράτλας», στο αεροδρόμιο του Μάλεμε, δεν είχα δέσει τη ζώνη ασφαλείας. Όταν, μετά από τρεις ώρες πτήσης μ’ εκείνα τα σαράβαλα, που πετούσαν σχεδόν πάνω από τη θάλασσα για να μην τα πιάνουν τα ραντάρ των Τούρκων, γύρω στις τρεις τα ξημερώματα, ακούσαμε κάποιον να φωνάζει «κομάντα, δέστε τις ζώνες ασφαλείας και προσγειωνόματε», καταλάβαμε πως φτάσαμε στον προορισμό μας. Ήδη, βλέπαμε καθαρά τα φώτα της Λευκωσίας. Όμως, πάλι εγώ δεν έδεσα τη ζώνη μου. Ίσως από προαίσθηση, ίσως από θέλημα Θεού.

»Ξαφνικά, εκεί που είμαστε έτοιμοι για προσγείωση, ακούσαμε από κάτω ριπές αντιαεροπορικών «Μπόφορ», αλλά και άλλων όπλων. Οι σφαίρες κυριολεκτικά μάς θέριζαν! Έμπαιναν από κάτω και βγαίναν από την οροφή! Τις βλέπαμε που γυάλιζαν.


              Ο χώρος του τύμβου Μακεδονίτισσας, όπως ήταν ακριβώς μετά την εισβολή.

Τα παιδιά δέχονταν τις σφαίρες όπως κάθονταν δεμένα, οπότε άρχισαν να βογγούν, χωρίς όμως και να μπορούν να αντιδράσουν. Περίπτωση σωτηρίας μας δεν υπήρχε. Από τα πυρά κάποια στιγμή σκοτώθηκαν και οι πιλότου, οπότε το αεροπλάνο πήγαινε ακυβέρνητο και τρίγκλιζε. Εμένα δεν με έπληξαν σφαίρες, όμως από τη φωτιά που προκλήθηκε από τις εκρήξεις των χειροβομβίδων που είχαμε σε κιβώτια στο πάτωμα μπροστά μας, καίγονταν τα ρούχα τα χέρια και το πρόσωπό μου!..

»Τινάχτηκα προς τα πάνω, οπότε ένα παλαντζάρισμα του αεροπλάνου την ώρα εκείνη, με έριξε βίαια μπροστά, πάνω στον ανθυπολοχαγό Δημήτρη Τσακμπιράνη, που μου είπε «κομάντο Ζαφειρίου με κτύπησες». Γύρισα τότε προς τα πίσω, οπότε ένιωσα να παίρνει φωτιά το παντελόνι μου ψηλά στους μηρούς και. σε έξαλλη πια, απελπιστική κατάσταση, ως μόνο διέξοδο βρήκα τη πτώση μου με δύναμη στην πόρτα εξόδου, που ήταν δίπλα μου. Από τη μεγάλη πίεση που άσκησα, η πόρτα υποχώρησε και βρέθηκα στο κενό! Από εκείνη τη στιγμή, τίποτε δεν θυμάμαι. Έπεσα στο έδαφος από ένα ύψος 75 περίπου μέτρων, όπως μου είπαν μετά από μήνες έφερα τις αισθήσεις μου στο Νοσοκομείο. Κυριολεκτικά, πήγα στον Άδη και επέστρεψα!..»


«Σ’ αγαπώ, δεν θέλω να αισθάνεσαι τύψεις!..»


Ο ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ, 28 χρόνια μετά την πτώση του «Νοράτλας», γνώρισε και τον Κύπριο χειριστή του αντιαεροπορικού που κτύπησε τα αεροπλάνα τη μοιραία εκείνη νύχτα της 21ης προς την 22α Ιουλίου ’74, τον στρατιώτη Γ. Βασιλείου. Κάνοντας χειραψία και φιλώντας τον, ο Θανάσης, του είπε: «Κάτι μας ενώνει εμάς τους δύο, ε; Δεν σου κρατάω καθόλου κακία, όμως. Για όλους αυτούς τους νεκρούς φταίνε οι βρομότουρκοι. Φταίγανε ακόμα και κάποιοι άλλοι, και στην Κύπρο και την Ελλάδα, που δεν πλήρωσαν ποτέ. Πληρώνεις εσύ, πληρώνω κι εγώ!..»

Σ’ ΑΥΤΑ, ο Βασιλείου απάντησε, με καταφανή συγκίνηση: «Νιώθω ένας προδομένος πολεμιστής της μοιραίας εκείνης νύχτας.» Προχώρησε τότε ο Ζαφειρίου, για να προσθέσει: «Είσαι ένα περήφανος πολεμιστής…Καλά έκανες ό,τι σε διατάξανε. Εγώ σ’ αγαπώ και δεν θέλω να αισθάνεσαι καθόλου τύψεις για το φίλο σου τον Θανάση, ούτε για κανένα άλλο παιδί της Ελλάδας. Εμείς σε αγαπήσαμε. Έκανες το δικό σου καθήκον…»

Ο ΗΡΩΑΣ Θανάσης Ζαφειρίου εγκαταλείπει σύζυγο και δύο παιδιά. Η γυναίκα όπου ήταν αρραβωνιασμένος το 1974, ονομαζόταν Κυριακή Ρογδάκη , παντρεύτηκαν (18/5/1975), και απέκτησαν δύο παιδιά, την Παναγιώτα (έτος γεν. 1976) και τον Κωνσταντίνο (έτος γεν. 1978). «Ανέθρεψαν και μεγάλωσαν τα παιδιά τους με μύριες δυσκολίες, αλλά με αξιοπρέπεια που τους διέκρινε πάντα».
Η Κυριακή Ρογδάκη απεβίωσε το 1989. Με τον Θανάση να κτυπά πόρτες για συμπαράσταση και βοήθεια, αλλά ανταπόκριση συνήθως να μην παίρνει! Και με την μόνιμη αναπηρία του ποδιού του και τα ψυχολογικά προβλήματα να μην τον αφήνουν λεπτό να ησυχάσει!.. Αυτή δυστυχώς, είναι διαχρονικά η μοίρα των Ελλήνων, θυμάτων πολεμικών αναμετρήσεων, ενώ έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.

3.9.2016

ΣΗΜ: Παρακολουθώντας τα ρεπορτάζ του ΡΙΚ για το θάνατο του Ζαφειρίου, διαπίστωσα για ακόμα μια φορά, την ασχετοσύνη και ανευθυνότητα που επικρατεί στο ελεεινό ίδρυμα. Συγκεκριμένα: Στην αναφορά για τη πτώση του Θανάση από το αεροπλάνο, λέχθηκε ότι αυτό έγινε στις 20 Ιουλίου 1974, ενώ ήταν τις πρωινές ώρες της 22ας. Επίσης αναφέρθηκε πως ο ήρωας ήταν 74 χρονών, ενώ ήταν μόνο 63. Ήταν στρατιώτης 20 και μισό χρονών το ’74, συν 42 χρόνια από τότε, 63 χρονών σήμερα. Το πού βρέθηκαν τα 74, μόνο οι…Άινσταϊν το ΡΙΚ γνωρίζουν!..

Αρχείο Νίκου Παπαναστασίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Oσα δημοσιεύματα δεν έχουν την υπογραφή μας αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι την δική μας.Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις,, ή απειλές.

ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗ ΜΝΗΜΗ

Η γνώση του ιστορικού παρελθόντος είναι απαραίτητη για την εθνική αυτογνωσία ενός λαού. Το blog μας με τρόπο απλό χωρίς να διαστρεβλώνει την ιστορική αλήθεια, φωτίζει με αναδρομές στα γεγονότα σελίδες ιστορίας του μαρτυρικού Λαού της Κύπρου και των Ελλαδιτών και Κυπρίων νεκρών και αγνοουμένων Ηρώων.