Α! ΜΟΙΡΑ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ ¨¨ΗΡΩΕΣ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΣΗΜΑ¨¨

Αεροσκάφος Noratlas (Ντακότα).

Όταν η ελληνική χούντα κατάλαβε ότι το πραξικόπημα που προκάλεσε στην Κύπρο θα οδηγούσε στην κατάληψη του νησιού από τους Τούρκους, προσπάθησε την τελευταία στιγμή με μια μοίρα καταδρομέων, που έστειλε εκτάκτως, να σώσει ό,τι σωζόταν. Μέχρι σήμερα το δημόσιο δεν έχει αναγνωρίσει πλήρως τη συμβολή αυτών των ανδρών στον πόλεμο της Κύπρου.

Τρίτη 26 Ιουλίου 2016

Κείμενο

Τάσος Τέλλογλου

Κάθε χρόνο προς τα τέλη Ιουλίου αρχίζει το παζάρι των συλλόγων βετεράνων με τις αρχές της Κύπρου. Πόσοι θα πάνε στο νησί, τρεις, τέσσερις, δύο ή ένας; Μπορούν να πάρουν και τα παιδιά μαζί τους; Η 20^η Ιουλίου είναι η επέτειος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και η κυβέρνηση του νησιού προσκαλεί οργανώσεις βετεράνων πολεμιστών από την Ελλάδα, που έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις κατά του πρώτου και του δεύτερου Αττίλα, για να τους τιμήσει.
Όσο μου τα λέει αυτά, ο Παναγιώτης Αφάλης προσπαθεί να βρει τρόπο να επαναφέρει την ηλεκτροδότηση στα γραφεία του συλλόγου «Κομάντος ‘74» '
Η ιστοσελίδα του συλλόγου, που ίδρυσε μαζί με άλλους συμμαχητές του το 1985, κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Έλαβαν κι αυτοί μέρος στον πόλεμο της Κύπρου, μόνο που μέχρι πριν μερικές δεκαετίες ήταν αόρατοι. «Πριν από την ίδρυση του συλλόγου συγκεντρωνόμασταν σε ξενοδοχεία ή σπίτια και συζητάγαμε για το πώς θα οδηγούσαμε το ελληνικό κράτος να μας αναγνωρίσει».

Ο Παναγιώτης Αφάλης στο γραφείο του στο σύλλογο «Κομάντος '74».

 

Ο Αφάλης έχει γεννηθεί το 1953 και η σημαντικότερη στιγμή της ζωής του ήταν στα 21 του χρόνια. Τέτοια εποχή, Ιούλιος. Του 1974. Έχει μιλήσει πολλές φορές γι’ αυτά, ίσως χιλιάδες, έχει πάει σε υπουργούς, στρατηγούς, γραφειοκράτες για να αποδείξει ένα μέρος της ζωής του που μέχρι το 1998 «δεν υπήρχε». Και ήταν το σημαντικότερο. Όπως και ο πόλεμος στον οποίον είχε πάρει μέρος με τους συμπολεμιστές του, ούτε αυτός υπήρχε. Ήταν απλά «υπηρεσία εις την αλλοδαπήν», από τις 21 Ιουλίου του ’74 μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου του ’75, όπως έγραφε το φύλλο στρατολογικών μεταβολών του. Το ίδιο έγραφαν τα φύλλα όλης της α’ μοίρας καταδρομών –επίσημα σταθμευμένης στο Μάλεμε της Κρήτης– που πήρε μέρος στην αποστολή.

Το δελτίο στρατολογικών μεταβολών του Αφάλη με την επίμαχη φράση

O Παναγιώτης Αφάλης, το μεσημέρι της πρώτης μέρας της εισβολής, πήρε την εντολή να ταξιδέψει νύχτα για την Κύπρο, μαζί με τους συστρατιώτες του.

Ταξίδι στο σκοτάδι

H πτήση των κομάντος προς την Κύπρο έπρεπε να γίνει σε Ντακότες, αεροπλάνα της εποχής που οδηγούσαν πιλότοι χωρίς ηλεκτρονικά βοηθήματα, «με το μάτι». Η αντιαεροπορική άμυνα του νησιού, σε συναγερμό λόγω της τουρκικής εισβολής, δεν είχε ειδοποιηθεί για την ελληνική αποστολή, που πήρε το όνομα Νίκη (κάθε Ντακότα είχε το όνομα Νίκη, ξεκινώντας από το Νίκη-1 και φθάνοντας μέχρι το Νίκη-15). Ήταν ένα κενό στην επικοινωνία μεταξύ της κυβέρνησης των συνταγματαρχών στην Αθήνα και των ανδρεικέλων που είχαν εγκαταστήσει πριν λίγες μέρες στην Κύπρο, που θα κόστιζε ακριβά.

Ο Πλάτων Κολοκοτρώνης. 

Ο συμμαχητής του Αφάλη, Πλάτων Κολοκοτρώνης, θυμάται κάθε στιγμή από εκείνες τις ημέρες: «Τη δεύτερη μέρα του πολέμου στην Κύπρο, στις 21 Ιουλίου του ’74, στις πέντε η ώρα περίπου το απόγευμα, από τη διοίκηση καταδρομών τότε, δόθηκε διαταγή στον διοικητή μας τον κύριο Παπαμελετίου τον ταγματάρχη να πάρει τη μοίρα και με αεροσκάφη Noratlas (Ντακότα) να μεταφερθεί στην Κύπρο –μέχρι και μάλιστα ήταν προφορική η διαταγή, γιατί η έγγραφη ήρθε μετά από δέκα μέρες». Προορισμός της μοίρας ήταν το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. «Έπρεπε να ήμασταν στη Κύπρο μέχρι αύριο (σ.σ. 22 Ιουλίου) στις 10 η ώρα γιατί μετά “μακάριοι οι κατέχοντες”, μας είπαν». Η φράση αυτή σήμαινε ότι, κατά τον ελληνικό υπολογισμό, όποιος προλάβαινε να καταλάβει το αεροδρόμιο της Λευκωσίας μέχρι εκείνη την ώρα, θα έλεγχε όλο το νησί. Έπρεπε να γίνουν όλα με ταχύτητα αστραπής.
«Αυτή ήταν η διαταγή. Αμέσως μας συγκέντρωσε, προετοιμαστήκαμε οι λόχοι και γύρω στις οκτώ η ώρα, μετά από τρεις ώρες περίπου, φύγαμε με λεωφορεία για το αεροδρόμιο Σούδας όπου εκεί μας περίμεναν αεροσκάφη Noratlas. Επιβιβαστήκαμε και γύρω στις 10:30 το βράδυ άρχισε η απογείωση των αεροσκαφών ανά πέντε λεπτά για Κύπρο. Μέχρι 12 η ώρα, γιατί μετά υπήρχε ένα απαγορευτικό. Δηλαδή όσα προλάβαιναν να απογειωθούν. Απογειώθηκαν συνολικά 15».
Μόλις τα αεροσκάφη εμφανίζονται πάνω από το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, δέχονται βροχή από φίλια πυρά'Οταν οι δικοί σου δεν γνωρίζουν ότι δεν είσαι εχθρός και βάλλουν μέσα στο σκοτάδι. Την ώρα που οι “τυφλές” Ντακότες βάλλονται ενόσω είναι σε τροχιά προσγείωσης στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας, φτάνει το σήμα από την Αθήνα στις δυνάμεις που ελέγχουν το αεροδρόμιο. Είναι πια αργά.
Πρώτο βάλλεται το Νίκη-4. «Με αποτέλεσμα», λέει ο Κολοκοτρώνης, «να πέσει και να συντριβεί πριν τον αεροδιάδρομο του αεροδρομίου της Λευκωσίας, στον λόφο Μακεδονίτισσα. Σκοτώθηκαν 27 καταδρομείς –χωρίς το πλήρωμα– που επέβαιναν και από τέσσερα μέλη του πληρώματος σώθηκε μόνο ένας. Επίσης το Νίκη-6, που ήτανε του λόχου μου –εγώ ήμουν το Νίκη-5– βλήθηκε κι αυτό και χάρη στην ικανότητα και τον ηρωισμό των πιλότων κατάφεραν να το προσγειώσουν. Όμως από τις βολές που υπέστη από βλήματα και πολυβόλα είχαμε 2 νεκρούς και 9 τραυματίες στο αεροπλάνο αυτό. Δηλαδή είχαμε συνολικά 29 νεκρούς και 9 τραυματίες, μαζί με το άλλο αεροπλάνο που συνετρίβη και γλίτωσε μόνο ένας, 10 τραυματίες. Συν τους 4 του πληρώματος του αεροσκάφους που συνετρίβη».
Όταν προσγειώνεται το Νίκη-5, ο Κολοκοτρώνης στέλνει τους άνδρες του να βρουν ποιοι κατέχουν το αεροδρόμιο, γιατί ούτε κι αυτό το γνώριζαν όσο ήταν στις Ντακότες.

Δεν ήξεραν αν είναι Τούρκοι ή Έλληνες

«Το δικό μου αεροσκάφος», λέει ο Κολοκοτρώνης, «προσγειώθηκε γύρω στα 100 με 150 μέτρα από τον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου και αποβίβασε αμέσως το προσωπικό. Το αεροπλάνο έφυγε, έβαλα τον ανθυπολοχαγό τον διμοιρίτη μου τον Σακαβέλα εκεί να παρατάξει τους στρατιώτες, γιατί έβλεπες να κυκλοφορούνε τμήματα. Τι ήτανε; Τούρκοι; Έλληνες; Κανείς, υποδοχή εκεί που προσγειώθηκα εγώ δεν υπήρχε, για να ξέρω. Πήρα τον διαβιβαστή μου και τον επιλοχία μου και πήγα στον πύργο ελέγχου που ήταν 100-150 μέτρα, ανέβηκα, δεν υπήρχε ψυχή. Ανέβηκα στον τελευταίο όροφο απάνω, εκεί συνάντησα τον ανθυπολοχαγό τον Κοτσώνη που ήτανε στη δύναμη ασφαλείας του αεροδρομίου κι εκεί ήτανε η πρώτη μου επαφή με το αεροδρόμιο. Και μάλιστα μου είπε ότι προηγουμένως τους ενημερώσανε ότι έρχονται αεροσκάφη ελληνικά, έτσι μου είπε ο ανθυπολοχαγός. Εν συνεχεία πήρα την πρώτη επαφή, άκουσα από τους ασυρμάτους να καλούνται ασθενοφόρα και πρέπει να ήταν από τους τραυματίες που υπήρχαν από τα δύο αεροσκάφη που είχανε βληθεί».

Η μάχη του αεροδρομίου

Την επόμενη μέρα, στις 22 Ιουλίου του 1974, το ελληνικό άγημα που έχει κάνει τυπικά «παράνομη είσοδο» στην Κυπριακή Δημοκρατία –στον πόλεμο δεν μπαίνεις σε μια χώρα χωρίς διαδικασίες– παίρνει θέσεις στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας για το υπερασπισθεί από την προσπάθεια των Τούρκων να το καταλάβουν.
«Οι Τούρκοι είχαν ξεκινήσει να επιτίθενται στο αεροδρόμιο. Παραταχθήκανε οι δύο λόχοι της α΄ μοίρας καταδρομών, ο 42 και ο 43, εκατέρωθεν από εκεί που ήμουν εγώ από το κτίριο. Την ώρα μάλιστα που ερχότανε ο διοικητής με το τζιπ, δέχθηκε πυρά από τουρκικές θέσεις. Τραυματίστηκε ο οδηγός του τζιπ και έρποντας από το χαντάκι ήρθανε στο αεροδρόμιο…»
Αυτοί που υπηρετούν στις ειδικές δυνάμεις εκπαιδεύονται σε όλη τους τη ζωή να παίρνουν πρωτοβουλίες χωρίς να περιμένουν πάντα διαταγές. Συχνά η επιβίωσή τους και αυτή των υφισταμένων τους εξαρτάται από την πρωτοβουλία τους. Αυτό τους κάνει συχνά να έχουν το δικό τους “κεφάλι”. Το κεφάλι δε του διοικητή της μοίρας, ταγματάρχη Γεωργίου Παπαμελετίου, ήταν και… αρβανίτικο (σ.σ. είναι από τα Δερβενοχώρια).
Όταν οι Τούρκοι είδαν ότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν το αεροδρόμιο, άρχισαν τις διαπραγματεύσεις. Ο Κολοκοτρώνης θυμάται: «Η μάχη διάρκεσε δύο ώρες περίπου. Όταν είδαν οι ΟΗΕδες ότι δεν μπορεί να καταληφθεί το αεροδρόμιο από τους Τούρκους, ήρθαν με κάτι τζιπ με σημαίες και ζητήσανε κατάπαυση του πυρός. Πράγμα το οποίο και έγινε. Αρχίσανε οι διαπραγματεύσεις. Οι διαπραγματεύσεις ήτανε να πάρει τη μοίρα ο διοικητής μας και να φύγει. Αλλά εκείνος ήθελε να παραλάβει επίσημα το αεροδρόμιο ο ΟΗΕ, για να είναι σίγουρος ότι δεν θα περνούσε χωρίς μάχη στα χέρια των Τούρκων. Μας ζήτησαν οι άνδρες του ΟΗΕ λοιπόν να φύγουμε. Πρώτη άρνηση του διοικητού μας στον επικεφαλής του ΟΗΕ. Στη συνέχεια παίρνουν από το επιτελείο στρατού στην Αθήνα πάλι διαταγή να πάρει τη μοίρα και να φύγει. Δεύτερη άρνηση του διοικητού. Η άρνηση ήτανε “δεν φεύγω αν δεν παραδώσω το αεροδρόμιο κανονικά στους ΟΗΕδες”. Βάζουνε τον διοικητή των καταδρομών της Κύπρου, τον Κοντόκη, να πάρει τηλέφωνο, που ήτανε και φίλοι με τον Παπαμελετίου, τον διοικητή μου, για να τον πείσει να φύγει. Άρνηση πάλι ο διοικητής μου. Παίρνει στη συνέχεια τηλέφωνο ο Έλληνας πρέσβης στην Κύπρο, ο Λαγάκος, να φύγουμε. Άρνηση πάλι του διοικητού. Όταν είδανε λοιπόν και απόειδαν ότι δεν γίνεται τίποτα και η μοίρα δεν φεύγει αν δεν παραδώσει, υποχρεωθήκανε οι ΟΗΕδες φυσικά τις απογευματινές ώρες να παραλάβουν το αεροδρόμιο και μάλιστα ο διοικητής μας τους είπε “βάλε μου τον επικεφαλής, βάλε μου ένα τζιπ μπροστά, ένα τζιπ στο τέλος κι αν θέλεις τώρα παράδωσέ το στους Τούρκους το αεροδρόμιο”. Οι απώλειες των Τούρκων πρέπει να ήτανε πολλές, γιατί από την ταράτσα όπως είπα προηγουμένως που έβλεπα τα ασθενοφόρα, τους μαζεύανε πάρα πολλούς μετά τη μάχη».

Ο Πλάτων Κολοκοτρώνης μαζί με τον διοικητή του Γεώργιο Παπαμελετίου στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας [εκπομπή “Οι Φάκελοι”, 2007, MEGA]

O δεύτερος Αττίλας και η παλιννόστηση

Στη δεύτερη τουρκική εισβολή στην Κύπρο, σχεδόν ένα μήνα μετά, οι Έλληνες κομάντος έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να σταματήσουν τα τουρκικά τανκς στα περίχωρα της Λευκωσίας, όπου είχαν προελάσει με μονάδες πεζικού. Έπειτα η αδρεναλίνη έπεσε, μέχρι τον Μάρτιο του 1975, όταν και παλιννόστησαν. Κανείς δεν τους υποδέχτηκε με δάφνες πίσω στην πατρίδα, αφού έτσι κι αλλιώς οι ειδικές αποστολές μένουν για δεκαετίες κρυφές. Αυτή όμως η αποστολή είχε και μιαν ακόμα ιδιαιτερότητα: για το κράτος ήταν μια δυσάρεστη παρένθεση, που έπρεπε να ξεχαστεί.

Ο Παναγιώτης Αφάλης

 

Ο Αφάλης αποστρατεύθηκε και άρχισε να ψάχνει να δει τι θα κάνει. Το 1980 μπήκε στο υπουργείο Γεωργίας και έγινε υπάλληλος, φθάνοντας μέχρι την κορυφή της ιεραρχίας. Αλλά φυσικά το ταξίδι μέσα στη νύχτα στην Κύπρο είχε στοιχειώσει τη ζωή του.
Καθόμαστε απέναντι ο ένας από τον άλλον στα γραφεία του συλλόγου «Κομάντος ‘74», που δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Τότε, το 1985, εμφανίστηκαν οι βετεράνοι της α' μοίρας για πρώτη φορά στη δημόσια τηλεόραση, στη θρυλική εκπομπή «Ρεπόρτερς» των Λιάνη, Χαρδαβέλα και Δημαρά. Με αυτήν την κίνηση και τη δημιουργία του συλλόγου ήθελαν να κάνουν γνωστή την επιχείρησή τους στον κόσμο.
Στον σύλλογο έχει καφέ και κουλουράκια και πολλές παλιές φωτογραφίες. Το τηλέφωνο χτυπάει ασταμάτητα για την επικείμενη τελετή στο Μάλεμε, με την οποίαν από τη δεκαετία του ’90 θυμούνται την αποστολή στην Κύπρο κάθε χρόνο στην επέτειο του Αττίλα. Όσο για τους εορτασμούς στην Κύπρο, εκεί δεν θα πάει ο σύλλογος. «Έχει γίνει θέατρο, τσακώνονται για το ποιος θα πρωτοπάει», λέει ο Αφάλης. Έπειτα κάνει μια μεγάλη παύση και σοβαρεύει.

Ήρωες, τυχαία

«Πολεμιστές γινήκαμε τυχαία. Βρεθήκαμε κατά τύχη στη συγκεκριμένη θέση, στη συγκεκριμένη μονάδα, τη συγκεκριμένη ημερομηνία. Στη θέση μας μπορεί να ήταν άλλος. Δεν μπορούμε να βγαίνουμε δημόσια και να εκμεταλλευόμαστε την ιδιότητα που αποκτήσαμε χωρίς τη θέλησή μας». Ο Αφάλης κάνει μια μικρή παύση για να πιει νερό, είναι μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα. Έπειτα χωρίς να κομπιάσει προχωράει ένα ακόμα βήμα: «Έπειτα ο πόλεμος χάθηκε. Πόσο μπορείς να υπερηφανευθείς για κάπου που πήγες κι έχασες τον πόλεμο;» O Αφάλης τονίζει κι ένα χαρακτηριστικό του “δικού τους” κυπριακού πολέμου, που κάνει τη θέση του κι εκείνη των άλλων καταδρομέων της πρώτης μοίρας εντελώς διαφορετική από αυτή των στρατιωτών της Εθνικής Φρουράς και όσων άλλων Ελλαδιτών με στολή ήταν ήδη στην Κύπρο. «Σε αντίθεση με άλλους, δεν είχαμε καμία συμμετοχή στο πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου. Πήγαμε κυριολεκτικά ουρανοκατέβατοι».
Το ελληνικό κράτος όμως είχε δυσκολία να ταξινομήσει το κατόρθωμα των Ελλήνων καταδρομέων, που κράτησαν το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, στη γενεαλογία των στρατιωτικών του ανδραγαθημάτων. Γι’ αυτό, οι συντάξεις που βγήκαν για τους συγγενείς των νεκρών αφορούσαν «πολεμική σύνταξη» των ετών 1940-1944! Για το ελληνικό κράτος, ο πόλεμος της πρώτης μοίρας δεν έλαβε ποτέ χώρα.

Πάνω δεξιά στο εκκαθαριστικό σημείωμα του μέλους της α' μοίρας καταδρομέων αναγράφεται ο χαρακτηρισμός ΠΟΛ(εμιστής) 40-44.

«Μέχρι το 1998 δεν είχαμε αναγνωρισθεί ως πολεμιστές», λέει ο Αφάλης. «Οι συγγενείς, μικροί και μεγάλοι, έπαιρναν αυτή τη σύνταξη την πολεμική για τα χρόνια 1940-44. Έπειτα προσέφυγαν και πήραν αποζημιώσεις από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Εκατό με εκατόν πενήντα χιλιάδες δραχμές σε πατέρα και μάνα και ενενήντα χιλιάδες δραχμές στ’ αδέλφια. Αργότερα μπήκαμε “τσόντα” στο νομοσχέδιο που έδινε το δικαίωμα σε συγγενείς θυμάτων της τρομοκρατίας να προσλαμβάνονται στο δημόσιο».
Όμως η πρόσληψη στο δημόσιο δεν ήταν αυτό που επιδίωκαν. Ήθελαν να αναγνωριστεί η στρατιωτική τους υπηρεσία. «Το πιο σημαντικό ήταν να πάρουμε τις περίφημες βεβαιώσεις για υπηρεσία στη “ζώνη των πρόσω”», λέει ο Αφάλης. Αυτές ήταν βεβαιώσεις πως είχαν υπηρετήσει στην πρώτη γραμμή στη διάρκεια επιχειρήσεων.
Αφού όμως το κράτος δεν είχε ομολογήσει επίσημα ότι είχε στείλει μονάδες σε αυτές τις επιχειρήσεις στην Κύπρο, πώς θα έπαιρναν τις βεβαιώσεις; Ο Αφάλης και οι δικοί του δεν το έβαλαν κάτω. Πήραν τις ημερήσιες διαταγές του διοικητή τους, Παπαμελετίου, που έγραφαν με λεπτομέρεια τις εντολές που έλαβαν τις ημέρες που ήταν στην Κύπρο. «Τις πήγα σε έναν αξιωματικό, τον στρατηγό Γιάννη Κακουδάκη, μαζί με τις στρατολογικές μεταβολές».
Ο Κακουδάκης πείστηκε και έβγαλε τις βεβαιώσεις που ήθελαν οι βετεράνοι, αλλά για έναν τουλάχιστον επιζώντα καταδρομέα των επιχειρήσεων ήταν αργά. «Πέθανε στο μεσοδιάστημα. Το χαρτί είχε βγει, αλλά δεν υπήρχε ο άνθρωπος», λέει ο Αφάλης.

Το “εφονεύθη” που έγινε “έπεσε μαχόμενος”

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδας που επέτρεψε στους βετεράνους της μοίρας καταδρομών να λάβουν μέρος σε επίσημη στρατιωτική παρέλαση. Το 1998, μετά το σημαντικό βήμα που έγινε από τον Μητσοτάκη, ήταν η πρώτη φορά που οι καταδρομείς της Κύπρου εμφανίσθηκαν δημόσια, επί υπουργίας Ακη Τσοχατζόπουλου. Έτσι, με απόφαση του διευθυντή του γραφείου του, Ευάγγελου Χωραφά, οι συντάξεις πλέον παίρνουν το όνομα που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ενώ δίνεται εντολή οι ουδέτεροι όροι, όπως το “εφονεύθη” και “απεβίωσε”, που είχαν σκόπιμα αναγραφεί έτσι στις διοικητικές αποφάσεις, να αντικατασταθούν από το “έπεσε μαχόμενος”.

Το έγγραφο του υπουργείου Άμυνας για την αντικατάσταση των ουδέτερων όρων

 

Σήμερα ο Αφάλης και οι συμμαχητές του έχουν κερδίσει το δικαίωμα να τρώνε στις στρατιωτικές λέσχες. «Είναι σημαντικό να πηγαίνουμε εκεί, κυρίως τις χρονιάρες μέρες, είναι σημαντικό καμιά φορά να παίρνουμε και τα παιδιά μας». Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως υπουργός Αμύνης, έλυσε το θέμα της υγειονομικής τους περίθαλψης, αφού μπορούν να νοσηλεύονται στα στρατιωτικά νοσοκομεία, και τους έδωσε το δικαίωμα, μαζί με τους πολύτεκνους και τα ΑΜΕΑ, να διεκδικούν... περίπτερο. Σήμερα οι βετεράνοι διεκδικούν ακόμα μια χαμηλή, συμβολική σύνταξη για τη συμμετοχή τους στον πόλεμο της Κύπρου.
«Γίνονταν όλα με το σταγονόμετρο. Σε μία ευνομούμενη χώρα θα υπήρχε ένας νόμος και τέλος», λέει ο Αφάλης.
Πρόσφατα, το ελληνικό κράτος αποφάσισε να παρασημοφορήσει τους καταδρομείς της Κύπρου. «Οι λίστες που μας παρουσίασαν είχαν λάθη», λέει ο Κολοκοτρώνης. Συγκεκριμένα, υπάρχουν 31 δικαιούχοι που δεν ήταν στις λίστες, 14 εκ των οποίων είχαν μάλιστα υποβάλει κανονικά τα δικαιολογητικά τους. «Χρειάσθηκε να τις διορθώσουμε. Γι’ αυτούς και για μας».
Καθώς χωρίζουμε στην πόρτα του συλλόγου, χτυπάει το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ένας συνάδελφος μας λέει για την ταυτοποίηση των οστών ενός Ελλαδίτη που είχε σκοτωθεί το καλοκαίρι του ‘74 στην Κύπρο. Τους λέω ότι για τους συγγενείς που περιμένουν τόσα χρόνια είναι σημαντικό. «Δεν βαριέσαι», απαντάει ο Αφάλης. «Πάσα γη τάφος».

 

 

 

 

Τάσος Τέλλογλου

Παρουσιάζει εκπομπή έρευνας στο Star Channel από το 2013. Μετά από 7 χρόνια ως ανταποκριτής για ελληνικά μέσα ενημέρωσης στη Γερμανία, συνεργάστηκε με την εκπομπή Μαύρο Κουτί και από το 2004 ως το 2007 ήταν αρχισυντάκτης της εκπομπής Φάκελοι, στην οποία εργάστηκε μέχρι το 2013. 

 

ΠΗΓΗ: inside story