ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

<

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Συγκλονιστική μαρτυρία του αντιστασιακού αστυνομικού Κυριάκου Αντωνιάδη Γ`ΜΕΡΟΣ




«Εκτελέστε τους Γιωρκάτζη, Σαμψών, Τάσσο και άλλους!..»
Γ΄ ΜΕΡΟΣ (Τελευταίο)
– Κυριάκο, είμαστε στο 1968, όταν εμφανίστηκε η παράνομη Οργάνωση «Εθνικό Μέτωπο». Τι θυμάσαι;
– Για την ίδρυση του Ε.Μ., μού είχε μιλήσει ένας κουμπάρος μου. Μου είχε πει συγκεκριμένα: «Ιδρύεται μια Οργάνωση με όνομα «Εθνικό Μέτωπο» με σκοπό να καλύψει τον Μακάριο, για να του προσφέρει περισσότερη ασφάλεια». Με διαβεβαίωσε ότι επρόκειτο για καλή κατάσταση. Έτσι, τόσον εγώ όσο κι αυτός, που ήταν επίσης αστυνομικός, αλλά και ένας δεσμοφύλακας, γίναμε μέλη του Ε.Μ. Ο αδελφός του τελευταίου ήταν στη συνοδεία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
ΟΛΑ τα βράδια που δεν εργαζόμαστε, ξενυχτούσαμε περιπολώντας ένοπλοι γύρω από την Αρχιεπισκοπή, συνεργαζόμενοι με την εκεί φρουρά. Κι αυτό χωρίς καμιά αμοιβή, είτε σε μισθό, είτε σε υπερωρίες. Πιστεύαμε στον Μακάριο, ότι ήταν ο άνθρωπος που μπορούσε να σώσει την Κύπρο. Υπεύθυνός μας-διμοιρίτης ήταν κάποιος κουρέας, γνωρίσαμε δε και μιαν άλλη ομάδα, κι εκείνη κυρίως από αστυνομικούς, με την οποία και συνεργαζόμαστε. Αυτό που θυμούμαι πολύ καλά, είναι ότι ο διμοιρίτης μας μιλούσε συχνά στο τηλέφωνο με τον υπεύθυνο αξιωματικό της φρουράς του Μακαρίου, Νίκο Θρασυβούλου.


Διαταγή εκτέλεσης του Αρχηγού Αστυνομίας
ΑΥΤΟ κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο. Το 1969, μας κάλεσε ο διμοιρίτης και μας είπε «έχουμε οδηγίες να εκτελέσουμε τον Αρχηγό Αστυνομίας Σάββα Αντωνίου». Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας, συγκατανεύσαμε, με το γνωστό κούνημα του κεφαλιού μας, αλλά, όταν βρεθήκαμε και οι τρεις της ομάδας, είπαμε ότι δεν θα κάνουμε οτιδήποτε, «γιατί εμείς δεν είμαστε δολοφόνοι». Συμφωνήσαμε να παρακολουθούμε το θέμα, για να δούμε τι ακριβώς συνέβαινε. Στο μεταξύ, βρίσκαμε διάφορες δικαιολογίες γιατί δεν προχωρούσαμε στη δολοφονία του Αντωνίου. Την μια ότι δεν το βρήκαμε, την άλλη ότι είχε ξένους, την παράλλη ότι δεν μας έδωσε ευκαιρία, κ.λπ, κ.λπ.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ αυτή κράτησε μέχρι το τέλος του 1969, χωρίς, στο μεταξύ, ο διμοιρίτης μας να είναι επίμονος στους λόγους που δεν προχωρούσαμε στο έγκλημα. Τέλος του ’69, μας κάλεσε και πάλι ο διμοιρίτης και μας είπε ότι έπρεπε να εκτελεσθούν οι Τάσσος Παπαδόπουλος, Νίκος Κόσης, Νίκος Σαμψών, Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, Σάββας Αντωνίου, ο Γενικός Εισαγγελέας Κρίτων Τορναρίτης και ο ανώτερος αστυνόμος Κυριάκος Μιχαηλίδης-Καρπόζηλος, παλιός αγωνιστής της ΕΟΚΑ.
ΜΟΛΙΣ το ακούσαμε αυτό, έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μας. Σκεφτήκαμε πως κάποιοι από τα υποψήφια θύματα ήσαν αντάρτες της ΕΟΚΑ που αγωνίζονταν για την ελευθερία της Κύπρου και αποτελούσαν ινδάλματα για μας. Και, στο κάτω-κάτω, διερωτηθήκαμε, ποιοι είμαστε εμείς που δικαιολογούμαστε να τους αφαιρέσουμε τη ζωή; Και γιατί; Η απάντηση του διμοιρίτη μας σ’ αυτά ήταν: «Είναι διαταγή και πρέπει να εκτελεστεί και αν δεν την εκτελέσετε, θα έχετε συνέπειες. Θα εκτελεσθείτε εσείς!»
«Αν έχετε κότσια, ελάτε!..»
ΠΑΡΟΛΟ που είμαστε νεαροί, σηκώσαμε τότε το ανάστημά μας και του είπαμε: «Εμείς δεν θα εκτελέσουμε τη διαταγή και θα αποχωρήσουμε από την Οργάνωση. Αν έχετε κότσια ελάτε! Έχετε όπλα, έχουμε κι εμείς όπλα!..». Και φύγαμε. Όπλα μάς είχαν δώσει ως «Εθνικό Μέτωπο», αλλά είχαμε και τα υπηρεσιακά μας.
ΤΗΝ επομένη συμφωνήσαμε και ένας από τους τρεις μας έστειλε σχετικό μήνυμα στο Προεδρικό και, απ’ ό,τι μάθαμε, είχαν ενημερωθεί ο Νίκος Θρασυβούλου και ο Γιώργος Θεοδότου και, μέσω αυτών ο Μακάριος. Εκείνο που ακολούθησε, ήταν να εξαρθρωθεί μέσα σε λίγες μέρες το «Εθνικό Μέτωπο» Λευκωσίας. Συνελήφθησαν ο φερόμενος ως αρχηγός της Οργάνωσης και ένας κομμωτής, στο σπίτι του οποίου βρέθηκε βαρύς οπλισμός. Έτσι, παρέμεινε το Ε.Μ. Λεμεσού, με την επωνυμία «Ιερός Λόχος», που κι αυτός διαλύθηκε μετά την αρπαγή των όπλων από τον κεντρικό σταθμό της πόλης, τον Μάιο του 1970.
– Ως μέλη του «Εθνικού Μετώπου», δεν σας προβλημάτιζαν κάποιες ενέργειες της Οργάνωσης, όπως απόπειρες δολοφονίας, απειλητικές επιστολές και πολλά άλλα;
– Σίγουρα μας προβλημάτιζαν, αλλά εμείς δεν ξέραμε τίποτε για τις ενέργειες αυτές. Μόνο μια μέρα με φώναξε ο διμοιρίτης και μου έδωσε έναν ασύρματο και τον παρέδωσα κάπου. Τίποτε άλλο δεν ξέραμε, μέχρι που μας δόθηκε η διαταγή για τις εκτελέσεις, η οποία, όπως τόνισα και πριν, «μας έκοψε τα πόδια». Κι εκεί ήταν που όλα τέλειωσαν για μας. Είχε τότε έρθει στη Λευκωσία ο Ιχσάν Αλί και ξαναπήγα στη συνοδεία του.»
(Αρχείο Νίκου Παπαναστασίου)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Oσα δημοσιεύματα δεν έχουν την υπογραφή μας αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι την δική μας.Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις,, ή απειλές.

ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗ ΜΝΗΜΗ

Η γνώση του ιστορικού παρελθόντος είναι απαραίτητη για την εθνική αυτογνωσία ενός λαού. Το blog μας με τρόπο απλό χωρίς να διαστρεβλώνει την ιστορική αλήθεια, φωτίζει με αναδρομές στα γεγονότα σελίδες ιστορίας του μαρτυρικού Λαού της Κύπρου και των Ελλαδιτών και Κυπρίων νεκρών και αγνοουμένων Ηρώων.