Οδός Αντιστρατήγου Στυλιανού Καλμπουρτζή - Κυνηγώντας τα αυτονόητα στην Ελλάδα!

Γράφει ο Γιώργος Λαμπράκης

 Οδός Αντιστρατήγου Στυλιανού Καλμπουρτζή. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα που σέβεται τους Ήρωές της, θα ήταν μια πραγματικότητα. Κι αν θέλετε να δούμε παραδείγματα άλλων χωρών, όχι μόνο στη γενέτειρά του τη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας το όνομα ενός εκ των κορυφαίων προσωπικοτήτων (δεν ήταν δα και ... πολλές) που έσωσε την τιμή των ελληνικών όπλων κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στη Κύπρο το 1974, θα είχε δοθεί σε ένα δρόμο, θα γίνονταν σημείο αναφοράς σε ομιλίες, παρουσιάσεις και αφιερώματα.

Στην περίπτωση της δύστυχης "σύγχρονης" Ελλάδας, το να συζητάς και να ζητάς τα γίνουν τα αυτονόητα, μοιάζει με ένα ταξίδι και ένα κυνήγι όμοιο με αυτό του Δον Κιχώτη... Και όμως, το να επαναφέρεις με κάθε ευκαιρία στην επικαιρότητα τα ονόματα αυτών των Ηρώων (και όχι απλά στις επετείους και στα μνημόσυνα) είναι ένα λιθαράκι στην προσπάθεια να ξαναστηθεί το οικοδόμημα των αξιών, του σεβασμού και της γνώσης της πολεμικής ιστορίας του τόπου μας. 

Ένα οικοδόμημα που αργά και βάση ενός οργανωμένου σχεδίου κατέρρευσε, με τις ευθύνες να βαρύνουν τόσο τους απίθανους αυτούς τύπους και χαρακτήρες που ανέλαβαν θέσεις ευθύνης τις τελευταίες δεκαετίες και που καθόρισαν πρότυπα και καταστάσεις στη χώρα μας, αλλά και αυτούς που "τσίμπισαν" και που πολύ εύκολα παρέδωσαν τον κώδικα της τιμής και των αξιών στην lifestyle λαίλαπα, που σάρωσε -σχεδόν- τα πάντα στο πέρασμά της.

Υπάρχουν όμως κάποιοι που αντιστέκονται, που δεν δέχονται να παραδοθούν αμαχητί σε αυτή τη λαίλαπα και που αγωνίζονται να αφυπνίσουν και τους υπόλοιπους. Όπως η περίπτωση του συγγραφέα Κώστα Δημητριάδη, ο οποίος με μια σημερινή του ανάρτηση στο facebook έθεσε το θέμα της ονοματοδοσίας ενός δρόμου της Θεσσαλονίκης σε οδό Αντιστρατήγου Στυλιανού Καλμπουρτζή. Τα αυτονόητα που λέγαμε...

Η υπόθεση Καλμπουρτζή
Όπως είναι γνωστό, σχεδόν 41 χρόνια μετά την ηρωική θυσία στην Κύπρο του αντισυνταγματάρχη του Ελληνικού στρατού Στυλιανού Καλμπουρτζή, διοικητή το 1974 της 181ης Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού (ΜΠΠ), η Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους παρέλαβε από το Γενετικό Εργαστήριο BODE των ΗΠΑ τα θετικά αποτελέσματα ταυτοποίησης DNA οστών του!

Mετά το Πάσχα, ο εκπρόσωπος της Ελληνοκυπριακής πλευράς στην ΔΕΑ, Νέστορας Νέστορος, ειδοποίησε τηλεφωνικώς στην Αθήνα την κόρη του, Μαρία Καλμπουρτζή, η οποία τα τελευταία χρόνια είναι πρόεδρος της Πανελλήνιας Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων. Η κ. Καλμπουρτζή ενημερώθηκε διεξοδικά, στην Λευκωσία από τον κ. Νέστορος και άλλους αρμοδίους της ΔΕΑ για την ταυτοποίηση τον οστών, που ανήκουν στον πατέρα της.

Τα οστά είχαν βρεθεί περίπου πριν από τέσσερα χρόνια σε χώρο ταφής στην περιοχή της μάχης στην διάβαση Πέλλα Πάϊς - Συγχαρί, στην οροσειρά του Πενταδακτύλου, στο πλαίσιο εκταφών της ΔΕΑ. Σύμφωνα με τις πληροφορίες του ΑΠΕ-ΜΠΕ στον συγκεκριμένο χώρο βρέθηκαν 22 με 25 οστά, διότι -κατά τους αρχαιολόγους της ΔΕΑ- η ταφή ήταν επιφανειακή και πολλά οστά μπορεί να παρασύρθηκαν στην πάροδο του χρόνου από βροχές και από εκσκαφείς, όταν στην περιοχή δημιουργήθηκε πευκοδάσος. Οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι στο συγκεκριμένο σημείο τάφηκε ακόμη ένα άτομο, πιθανόν Ελληνοκύπριος έφεδρος αξιωματικός.

Δείγματα από τα οστά δόθηκαν τον Φεβρουάριο στο Γενετικό Εργαστήριο BODE των ΗΠΑ, από όπου στάληκαν αποτελέσματα για οκτώ από αυτά. Και τα οκτώ ταυτίστηκαν με τα γενετικά «προφίλ» των συγγενών του Στυλιανού Καλμπουρτζή. Σημειώνεται ότι υπάρχει (γενετική) ταύτιση, όταν ο συσχετισμός μεταξύ του οστού και του δείγματος αίματος (από τους συγγενείς) ισούται ή ξεπεράσει το όριο του 99.95%. Τα οκτώ οστά του Στυλιανού Καλμπουρτζή, που ταυτοποιήθηκαν, είναι οι δύο παλάμες με τα δάκτυλα, καθώς και οστά από την κνήμη, τον μυρό, το στέρνο και την σπονδηλική στήλη. 

Για την ταύτιση των υπολοίπων οστών η διαδικασία συνεχίζονται οι αναλύσεις στο Γενετικό Εργαστήριο BODE.
Στην διάβαση Πέλλα Πάϊς - Συγχαρί έχουν βρεθεί ακόμη τρεις ομαδικοί τάφοι. Στον μεγαλύτερο ήταν θαμμένα είκοσι άτομα. Από αυτά έχουν ταυτοποιηθεί τα οστά 15, εκ των οποίων οι εννέα ήταν στρατιώτες της 181 ΜΠΠ. Ο Στυλιανός Καλμπουρτζής, μετά από τριήμερη άνιση μάχη με καταδρομείς του Τουρκικού στρατού, έπεσε ηρωικά μαζί με 37 άνδρες του, στην διάβαση Πέλλα Πάϊς - Συγχαρί, στην οροσειρά του Πενταδακτύλου.

Μαρτυρίες αναφέρουν την υπεράνθρωπη προσπάθεια, που κατέβαλε τις κρίσιμες ώρες της τελικής μάχης ο αντισυνταγματάρχης Καλμπουρτζής, εκθέτοντας τον εαυτό του σε θανάσιμο κίνδυνο βάλλοντας μόνος από προωθημένη θέση για να καλύψει την ασφαλή αποχώρηση των στρατιωτών του. Η τύχη του Καλμπουρτζή αγνοείτο από τις 23 Ιουλίου 1974. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ένας Τουρκοκύπριος παρέδωσε στην ΔΕΑ το περίστροφο του και την βέρα του γάμου του.

Στις 11 Απριλίου 2011 ο τέως πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας απένειμε μετά θάνατον στον Στυλιανό Καλμπουρτζή τον βαθμό του αντιστράτηγου κατά τη διάρκεια της τελετής των αποκαλυπτηρίων προτομής του στην Σχολή Πυροβολικού στο Μεγάλο Πεύκο. Στην Κύπρο το στρατόπεδο της διοίκησης Πυροβολικού της Εθνικής Φρουράς φέρει το όνομα του Στυλιανού Καλμπουρτζή και υπάρχει και σε αυτό προτομή του φιλοτεχνημένη από τον Κύπριο γλύπτη Γιώργο Μαυρογέννη.

Ο Στυλιανός Καλμπουρτζής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 31 Ιανουαρίου 1921. Το 1945, σε ηλικία 24 ετών, κατετάγη στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις για τριετή εθελοντική υπηρεσία. Τον Ιανουάριο 1947 προήχθη στο βαθμό του Λοχία και τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου προάχθηκε επ' ανδραγαθία στο βαθμό του επιλοχία και του απονεμήθηκε το Πολεμικό Μετάλλιο Ανδρείας. Τον Μάρτιο του 1949 εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από την οποία αποφοίτησε το 1950 και κατατάγηκε στο Πεζικό. Την 1η Δεκεμβρίου 1958 μετατάχθηκε στο Πυροβολικό. Το 1963 προήχθη κατ' εκλογή στο βαθμό του ταγματάρχη και τρία χρόνια αργότερα προάχθηκε κατ'εκλογή στο βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Τον Αύγουστο του 1973 μετατέθηκε στη Κύπρο και ανέλαβε διοικητής της 181 ΜΠΠ η οποία είχε την έδρα της στο χωρίο Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου. Ο Καλμπουρτζής είχε δύο κόρες την Μαρία, η οποία το 1974 ήταν περίπου 13 χρονών, και την Αφροδίτη, η οποία ήταν μικρότερη.

Ξεχασμένοι Ήρωες...

Ονόματα όπως του Καλμπουρτζή, του Κουρούπη, αλλά και των ημίθεων παλικαριών της ΕΛΔΥΚ που έπεσαν μέχρι ενός στη μάχη του στρατοπέδου τους, των Αεροπόρων Δάβαρη, Συμεωνίδη και Άνθιμου του Νίκη-4, των Καταδρομέων που πολέμησαν στον Πενταδάκτυλο και που έσωσαν τη Λευκωσία την ίδια με την μάχη του αεροδρομίου και στον κόμβο Κολοκασίδη, αλλά και των ζωντανών Πολεμιστών που αντιμετώπισαν τον προαιώνιο εχθρό του γένους, τον Τούρκο, θα έπρεπε να διδάσκονται στις στρατιωτικές και παραγωγικές σχολές, στους αυριανούς ηγήτορες αλλά και στα μικρότερα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων.

Οι Ήρωες αυτοί, θα έπρεπε να τιμώνται με κάθε τρόπο! Με ονοματοδοσίες οδών, με μνημεία αλλά πάνω απ' όλα να τιμώνται στις συνειδήσεις και στις καρδιές των Ελλήνων. Αυτό το τελευταίο είναι και το πλέον δύσκολο...

πηγη: defenceline.gr