Ο Τσομάκης είναι ο πρώτος Αξιωματικός του Π.Ν. προερχόμενος από την Σ.Ν.Δ. μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος έδωσε τη ζωή του μαχόμενος κατά εχθρού, σε ένα άνισο και εκ προοιμίου χαμένο αγώνα πιστός στον όρκο τους προς την Πατρίδα και τις παραδόσεις του Ναυτικού μας. Μαζί του έπεσαν και τα υπόλοιπα οκτώ από τα εννέα μέλη του πληρώματος της Τ3. Η θυσία τους ελάχιστα έχει γίνει γνωστή στο πανελλήνιο. Η Πατρίδα μετά τον θάνατό του απένειμε μόνο τον επόμενο βαθμό του Πλωτάρχη και καμία τιμητική διάκριση και μόλις το 2009 το βαθμό του Αντιναυάρχου.
Με πρωτοβουλία των συμμαθητών του, της τάξης του 1961 της Σ.Ν.Δ., η γλύπτρια κυρία Μαίρη Παπακωνσταντίνου φιλοτέχνησε δύο ορειχάλκινες προτομές, οι οποίες στήθηκαν η μία στο μνημείο πεσόντων στην Διοίκηση Ταχέων Σκαφών και η άλλη στον προαύλιο χώρο του Ναυτικού Μουσείου Ελλάδας. Η Κυπριακή Δημοκρατία τον έχει τιμήσει δεόντως και έχει δώσει το όνομά του σε πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού της. Ο Τσομάκης στα τριάντα του χρόνια πέρασε στον Πάνθεον των ηρώων, άξιος συνεχιστής των θυσιών των προκατόχων του.
Ο Ελευθέριος Τσομάκης στις 24 Ιουλίου 1974 θα αναχωρούσε από την Κύπρο γιατί τέλειωνε η δίχρονη θητεία του στην Κύπρο που είχε αγαπήσει τόσο πολύ.
Στις 19 Ιουλίου 1974 το μεσημέρι είπε τις ανησυχίες του και ότι ήθελε να βάλουν στους δύο βόρειους πύργους τα δύο αντιαεροπορικά τύπου Οέρλικον που ήταν και η θέση τους. Οι βάσεις των δύο αντιαεροπορικών Οέρλικον ήταν τοποθετημένες και έτοιμες με μπετόν. Στους Νότιους πύργους του κάστρου ήταν τοποθετημένα δύο Μπράουνιγκ 50 χιλ.
Ο ίδιος ο Τσομάκης έδωσε άμεση διαταγή για επάνδρωση όλων των πύργων πράγμα που έγινε.
Στις 5 το απόγευμα της ιδίας ημέρας δηλαδή Παρασκευή 19 Ιουλίου 1974 κατέβηκε στο χώρο ελλιμενισμού των δύο τορπιλακάτων Τ1 και Τ3 και άρχισε να τις επιθεωρεί και να τις προετοιμάζει για μάχη τόσο αυτές τόσο και τα πληρώματα.
Μάλιστα έδωσε και διαταγή να είναι έτοιμες ακόμη 4 τορπίλες και οι ναύτες τις ετοίμασαν.
Στις τρείς το πρωί του Σαββάτου 29 Ιουλίου 1974 πήρε την εντολή να είναι σε άμεση ετοιμότητα και αμέσως ο Τσομάκης ενημέρωσε τον Συνταγματάρχη Μιχόπουλο Διοικητή Φρουράς Κερύνειας.
Στις 5.05πμ βγήκε έξω να αντιμετωπίσει τον τουρκικό στόλο. Γνώριζε ότι είναι αυτοκτονία. Μα ο Τσομάκης γνώριζε την θυσία του Αυξεντίου. Η Τ3 με το Τσομάκη και με το ηρωικό πλήρωμα της πήρε πορεία για να κτυπήσει με τις δύο τορπίλες της τον τουρκικό στόλο. Η άλλη η Τ1 ακολουθούσε πιο πίσω σε πορεία αναμονής, Η τουρκική αεροπορία κτύπησε πρώτα την Τ1 η οποία έπαθε σοβαρές βλάβες στην μία μηχανή και στο πηδάλιο και ακυβέρνητη προσάραξε στην παραλία στο Καράκουμι –Βόσπορο.
Η Τ3 με τον Τσομάκη δεν πτοήθηκε και ετοιμαζόταν να πάρει θέση βολής όταν κτυπήθηκε από αεροπορία και από τα πυροβόλα του τούρκικου αντιτορπιλικού και κομματιάστηκε. Χάθηκαν όλοι εκτός από ένα υπαξιωματικό τον Μαγέτο ο οποίος βγήκε στη στεριά μετά από πέντε ώρες.
Στις 5 και 30, η Τ-3 εκτελώντας συνεχώς ελιγμούς πλησιάζει σε απόσταση βολής τα εχθρικά πλοία μέσα σε κόλαση πυρός από αέρα και θάλασσα. Καθώς είναι έτοιμη να εξαπολύσει τις τορπίλες της δέχεται καίριο και συντριπτικό πλήγμα από ρουκέτα αεροσκάφους F-4 και βυθίζεται. Ο Χρίστος Καρεφυλλίδης από την Κερύνεια και ο Νίκος Δεριζιώτης ή Διακάκης από την Αθήνα (ο οποίος πριν η τορπιλάκατος δεχθεί το μοιραίο αεροπορικό πλήγμα πρόλαβε να καταρρίψει δύο τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη), βρίσκονται στη θάλασσα ελαφρά τραυματισμένοι και προσπαθούν κολυμπώντας να προσεγγίσουν την πλησιέστερη ακτή, οπότε ένα αεροσκάφος εκτελεί βύθιση και τους πολυβολεί.
Στη θέση τους πλέον δεν υπάρχει τίποτα που να μαρτυρεί την ύπαρξή τους, υπάρχει μόνο μια τεράστια κατακόκκινη κηλίδα. Την τραγική αυτή σκηνή παρακολουθούσε γαντζωμένος στα συντρίμμια της τορπιλακάτου, ανήμπορος να αντιδράσει, ο Αρχικελευστής Σταύρος Διονύσιος Μαγέτος, από την Καλαμάτα, ο μοναδικός που διασώθηκε από το πλήρωμα της Τ-3, ο οποίος παρά τα πολλαπλά σοβαρά τραύματά του, κατάφερε κολυμπώντας, μετά από πέντε ώρες, να βγει στη στεριά.
Είναι σε όλους γνωστό ότι οι τορπιλάκατες δρουν υπό την κάλυψη άλλων μεγάλων σκαφών του ναυτικού γιατί όταν ρίξουν τις τορπίλες τους εκτός από την ταχύτητα τους δεν έχουν οτιδήποτε άλλο όπλο για άμυνα εκτός από ένα αντιαεροπορικό. Μόνο αυτό είχαν οι Τ1 και Τ3. Αυτό και την μεγαλοψυχία των πληρωμάτων τους.
Αυτός ήταν ο Τσομάκης, Τα περιττά λόγια περισσεύουν.
Η ΘΥΣΙΑ του Τσομάκη και των ανδρών του είναι εφάμιλλη της θυσίας του Γρηγόρη Αυξεντίου.
Η Ναυτική Διοίκηση Κύπρου μετά από χρόνια και μετά από αρκετό παρασκήνιο και παρακάλια έδωσε το όνομα του σε ένα περιπολικό σκάφος της.
Ας είναι αιώνια η μνήμη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Oσα δημοσιεύματα δεν έχουν την υπογραφή μας αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι την δική μας.Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις,, ή απειλές.