Έφεδρου Ανθυπολοχαγού των Καταδρομέων στην Πολεμική Αποστολή «ΝΙΚΗ» στην Κύπρο το 1974
Κύριε Υπουργέ, Σας συγχαίρω θερμά για την ανάληψη των καθηκόντων Σας στο Υ.ΕΘ.Α. και Σας εύχομαι καλή επιτυχία στην Εθνική Σας Αποστολή.
Πήρα αφορμή γι’ αυτήν την επιστολή μου από το δημοσίευμα του Κυρίου Νεκτάριου Μεταξάκη, Αξ/κού του Π.Ν. ε.α. – Πιλότου Ε/Π, με τίτλο: «40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΤΙΜΗΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΠΙΚΑΚΗ», που δημοσιεύτηκε στο ΦΥΛΛΟ 750 της 7-2-2015 της τοπικής εφημερίδας «ΡΕΘΕΜΝΟΣ», το οποίο Σας επισυνάπτω.
Ο κύριος Νεκτάριος Μεταξάκης ήταν χειριστής του ελικοπτέρου Π.Ν. 12 την τραγική νύκτα της 31-1-1996, στην αποστολή των ΙΜΙΩΝ μαζί με το ελικόπτερο Π.Ν. 21, πλήρωμα του οποίου ήταν οι: ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗΣ, ΒΛΑΧΑΚΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΛΟ-ΨΟΣ, όταν εκείνοι έπεσαν ηρωικά για να προστατέψουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Πατρίδας μας.
Η συγκινητική πρωτοβουλία Σας, ως πρώτη κίνηση ύψιστου πολιτικού συμβολισμού και ιστορικού – Εθνικού καθήκοντος να τιμήσετε αυτούς τους Ήρωες, ρίχνοντας από ελικόπτερο του Π.Ν. στεφάνι εκεί όπου έπεσαν στα νερά των ΙΜΙΩΝ οι ανωτέρω και κατόπιν να μεταβείτε στην Κρήτη για να τιμήσετε στο πρόσωπο του ΗΡΩΑ συναδέλφου μας Καταδρομέα Μανώλη Μπικάκη, όλους τους Καταδρομείς που πήραν μέρος στην παράτολμη – ιστορική Αποστολή «ΝΙΚΗ» την νύκτα της 21 Ιουλίου 1974 στην Κύπρο, μας ΤΙΜΑ ιδιαίτερα, αλλά ταυτόχρονα μας δημιουργεί και εύλογες απορίες θλίψης και συντριβής 40 ολόκληρα χρόνια από τότε, όντας για μεγάλο χρονικό διάστημα «ΑΓΝΩΣΤΟΙ» για την επίσημη Πολιτεία μας, έχοντας βασανιστικούς προβληματισμούς από την ανοίκεια και προσβλητική για ήρωες πολέμου συμπεριφορά της, με εφιάλτες πολλοί από τους «300» και άλλοι στραπατσαρισμένοι αλλά και εν πολλοίς στιγματισμένοι από κύκλους απαίδευτων, προσπαθούσαμε για πολλά χρόνια να κρατηθούμε όρθιοι και με γενναιότητα και παλικαριά, όπως μας άξιζε, να στηρίξουμε ηθικά και υλικά τους πληγωμένους μας και να ανεγείρουμε μόνοι μας τα ΗΡΩΑ των νεκρών μας.
ΓΙΑΤΙ – ΓΙΑΤΙ – ΓΙΑΤΙ …;;;;
Όπως πολύ καλά πιστεύω να γνωρίζετε ως Πολιτικός Άνδρας, η σκοτεινή περίοδος της Εθνικής προδοσίας της Κύπρου, δεν ήταν απλά μια στιγμή του 1974. Πρόκειται για μια ευρεία ιστορικά περίοδο που εμπεριέχει έναν ωκεανό υπόγειων γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών σχεδιασμών από τους «συμμά-χους» μας Άγγλους και Αμερικανούς, στους οποίους ουδείς Έλληνας πολιτικός, στρατιωτικός ή διπλωμάτης είχε την παραμικρή γνώση και πρόσβαση.
Και αυτό γιατί ολόκληρη η Ελλάδα και η Κύπρος, συμπεριλαμβανομένης και της ευρύτερης περιοχής της Ν.Α. Μεσογείου, αποτελούσαν μέσα από ιστο-ρικές παραδοχές, Νεοαποικιακού τύπου πεδία και προτεκτοράτα, με ελάχιστα αποκλίνουσες αποχρώσεις.
Η προσφορά τέτοιων περιοχών ως ΑΘΥΡΜΑ προκαλούσε τις παραπάνω Υπερδυνάμεις να διαιωνίζουν το παιχνίδι τους, χωρίς καν να τίθενται σκληροί όροι από τους υποτελείς, γιατί τις περισσότερες φορές η σκακιέρα βρίσκονταν μέσα στους σκοτεινούς δαιδάλους της Μυστικής διπλωματίας και της ασυλίας που είχαν οι πολυπληθείς τους Μυστικοί Πράκτορες.
Έτσι η ιστορική αυτή περίοδος είναι μακρά, αλλά η ουσιαστικότερη αφετηρία των κλυδωνισμών της βρίσκεται στα χρόνια του Αντιαποικιακού Αγώνα των Κυπρίων Αγωνιστών ενάντια στην Αγγλική Δεσποτεία και Αποικιοκρατία τη δεκαετία του 1950.
Λίγο αργότερα με την κρίση στη διώρυγα του Σουέζ και τις κινήσεις των Σοβιετικών που εγκαθιστούν σε περιοχές της δικής τους επιρροής κατασκοπευτικές βάσεις και πυραυλικές εγκαταστάσεις, εκπονείται με ιδιαίτερη νευρικό-τητα ο νέος γεωστρατηγικός και γεωπολιτικός ανασχεδιασμός και αναπροσανα-τολίζεται η διανομή της στρατιωτικής ισχύος Άγγλων και Αμερικανών σε νέα πεδία, συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου.
Μέσα σ’ αυτήν την περίοδο γίνεται το πρώτο και μοιραίο στρατηγικό ΛΑΘΟΣ της υπογραφής της Συνθήκης των Τριών Εγγυητριών Δυνάμεων από τον Έλληνα Πρωθυπουργό, ο οποίος ξεκλειδώνει τις πολιτικο-στρατιωτικές δομές της ισχύος της Τουρκίας ώστε να αποτελεί βασικό πυλώνα των Εγγυητικών λειτουρ-γιών της Κύπρου, έχοντας την τελευταία σε πλεονεκτικό γεωστρατηγικό εναγκαλισμό, και λόγω γεωγραφικής θέσης σε σχέση με την Ελλάδα.
Σημειώνω εδώ ότι την κρίσιμη, την Κορυφαία στιγμή για το Έθνος στις 23 Ιουλίου 1974 και καθόλη τη διάρκεια του «ΑΤΤΙΛΑ» 1 και 2, όταν ο ίδιος πρωθυπουργός που υπέγραψε τη Συνθήκη των Τριών Εγγυητριών δυνάμεων εκλήθη από την ΙΣΤΟΡΙΑ να την εφαρμόσει, όχι μόνο δεν το έπραξε αλλά τόνιζε και συμφωνούσε με τον τότε αρχηγό Γ.Ε.ΕΘ.Α. και τους Τρεις αρχηγούς των όπλων, που αποδείχτηκαν νάνοι και μικρόψυχοι, ότι α) Οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας «δεν έχουν τη συγκρότηση και τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν τα Τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο!!! » και β) ότι: «η Κύπρος είναι πολύ μακριά!!!». Το ίδιο ακριβώς έπραξε και η άλλη «Εγγυήτρια» δύναμη η Αγγλία και όχι μόνο αυτό. Η τελευταία είχε και το απύθμενο θράσος να στείλει τότε στην ηγεσία του Γ.Ε.ΕΘ.Α. έντονη γραπτή διαμαρτυρία ότι Ελληνικά αεροσκάφη της Π.Α. παραβίασαν τον εναέριο χώρο της Κύπρου την νύκτα της 21 Ιουλίου 1974, στα οποία ήταν μέσα οι τολμηροί καταδρομείς της Α΄ Μ.Κ., που πραγματο-ποίησαν αυτή τη γενναία πολεμική αποστολή.
Έτσι οι δύο Εγγυήτριες Δυνάμεις, Ελλάδα και Αγγλία άφησαν ελεύθερο το πεδίο στην τρίτη «Εγγυήτρια» δύναμη, την Τουρκία να λεηλατεί, να βιάζει και να σφαγιάζει τη Μαρτυρική Κύπρο. Τέτοια αναστήματα πολιτικών και στρατιωτικών «ανδρών» είχαμε εκείνη την εποχή, καθιστώντας τους Επιμηθείς οι δικές τους αβελτηρίες, οι δομικές και λειτουργικές πολιτικές δυσκαμψίες που απέκτησαν μέσα στον κυκεώνα της δικής τους υποτέλειας, με τις διακριβωμένες ευκαμψίες στους εντολείς τους.
Η περίοδος λοιπόν από το 1950 μέχρι το 1974, όπου και καταλήγει στην κατάληψη της Βόρειας Κύπρου από τα Τουρκικά στρατεύματα και οδηγεί στην οριστική διχοτόμησή της, αποτελεί έναν ωκεανό υπόγειων και σκοτεινών διαδρομών της μυστικής διπλωματίας και των μυστικών υπηρεσιών Άγγλων και Αμερικανών.
Είναι η περίοδος που οι περιοχές αυτής της Αβύσσου της μυστικής διπλωματίας βρίθει από καρχαρίες (πράκτορες, μυστικοδιπλωμάτες και στρατιωτικούς), που με το στόμα ανοικτό καταβροχθίζουν όποιον επιχειρεί να κινηθεί ανιχνευτικά προς το μέρος τους.
Μέσα σ’ αυτόν τον Αρμαγεδδώνα, στήθηκε με τεράστιο κόστος για τη χώρα μας, η δικτατορία των συνταγματαρχών, που ως εργαλειομηχανή μεγάλης ισχύος και με απόλυτη ασυνειδησία της πολιτικο – ιστορικό – διπλωματικής και στρατιωτικής σκακιέρας, ενήργησε ως πολιορκιτικός κριός στην Κύπρο, ανοίγοντας τις πόρτες στον «ΑΤΤΙΛΑ» α) Με την απομάκρυνση της Ελληνικής Μεραρχίας που ήταν εκεί από το 1964 και που κάλυπτε σθεναρά την Άμυνα της Κύπρου, και β) Με το προδοτικό πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου στις 15 Ιουλίου 1974, που εξουδετέρωσε το εσωτερικό Αμυντικό μέτωπο, για να είναι η υπόθεση της διχοτόμησης της Κύπρου και της κατάληψης του Βόρειου Τμήματός της, ένας περίπατος για τις Τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις των 40.000 στρατιωτών με τα 400 άρματα μάχης και τα 80 μαχητικά αεροσκάφη. Και στα μεγάλα αυτά ιστορικά και εθνικά γεγονότα της χώρας, το πολιτικό της προσωπικό σε ολοκληρωτική χειμέρια νάρκη.
Η πολεμική αποστολή των «300» καταδρομέων της Α΄ Μ.Κ. από το Μάλεμε Χανίων στην Κύπρο τη νύκτα της 21 Ιουλίου 1974, μονάχα ένα χαρακτήρα Συμβολισμού θα μπορούσε να έχει, που ήταν για την «Τιμή των όπλων», αφού ολόκληρη η δύναμη της Εθνικής φρουράς της Κύπρου είχε εξουδετερωθεί όχι μόνο με το πραξικόπημα αλλά και από τις απεγνωσμένες προσπάθειες των μικρών ανθρωπάριων του Γ.Ε.ΕΘ.Α. να πείσουν τα στελέχη της Εθνικής Φρουράς ότι «οι Τούρκοι κάνουν ασκήσεις!!!».
Παρ’ όλα αυτά οι καταδρομείς της Α΄ Μ.Κ. έδωσαν έναν Ηρωικό Αγώνα καταφέρνοντας, παρά τις συντριπτικές απώλειες που είχαν από τα μαζικά αντιαεροπορικά πυρά την ώρα που βρίσκονταν στον αέρα, μέσα στο έρεβος και στον κοσμοχαλασμό από τα κροταλίσματα των τετράδυμων αντιαεροπορικών, των Μπόφωρ και των πολυβόλων, να ανακτήσουν το ηθικό τους, να ανασυντά-ξουν τις δυνάμεις τους και να κρατήσουν στα χέρια τους το Διεθνές Αεροδρόμιο της Λευκωσίας που ήταν ένας από τους στρατηγικότερους στόχους κατάληψης των Τούρκων.
Την επομένη 23 Ιουλίου 1974 όταν επίλεκτες Τουρκικές δυνάμεις με άρ-ματα και πεζούς προσπάθησαν να καταλάβουν το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, μη περιμένοντας ακόμη εκεί τους Έλληνες καταδρομείς γιατί οι πληροφοριοδότες τους του Ο.Η.Ε. τους πληροφόρησαν ότι αποχωρήσαμε και μη γνωρίζοντας ότι επανήλθαμε περνώντας κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη τους, τους περιμέ-ναμε στις καίριες θέσεις που επιλέξαμε. Τότε αναπτύσσοντας οι Τούρκοι επιθε-τικά προς το Αεροδρόμιο τις δυνάμεις τους από την απόσταση των 600 μέτρων, βάζοντας τα άρματα μάχης μπροστά σε διάταξη σχηματισμού μάχης, τους πεζούς στα πλάγια και πίσω σε αλλεπάλληλους σχηματισμούς μάχης και ακόμη πιο πίσω τα όπλα καμπύλης τροχιάς, εξαπολύουν με αυξανόμενους ρυθμούς την επίθεση εναντίον του Αεροδρομίου κινούμενοι προς τα εμπρός. Μόλις τους αφήσαμε να μπούν στο πεδίο μάχης με το δραστικό βεληνεκές των όπλων ευθυτενούς τροχιάς και των αντιαρματικών μας όπλων, τους εγκλωβίσαμε με πυκνά και εύστοχα πυρά σε ένα ευρύ δραστικό πεδίο μη μπορώντας ούτε να οπισθοχωρήσουν.
Εκεί υπήρξε για τις Τουρκικές δυνάμεις ένας πραγματικός Αρμαγεδδώνας σε απώλειες αρμάτων, όπλων και έμψυχου υλικού. Από τη θέση που βρισκόμουνα είχα πλήρη εικόνα για όλα τα συμβαίνοντα στο πεδίο της μάχης την οποία μετέφερα τακτικά στο γενναίο Ταγματάρχη Βασίλη Μανουρά από τα Ανώγεια της Κρήτης, ο οποίος είχε το γενικό πρόσταγμα στην συντονισμένη εκτόξευση ολόκληρου του μαζικού όγκου των πυρών από τους Λόχους κρούσεως με Λοχαγούς τους Πλάτωνα Κολοκοτρώνη, Ιωάννη Κιουτσούκη, Δημοσθένη Ρούκα και Γεώργιο Μπαραμπούτη.
Μετά από μία σφοδρή σύγκρουση τριών περίπου ωρών, οι λίγοι εναπομείναντες Τούρκοι, κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες απεγκλωβισμού τους από το φονικό πεδίο μάχης, αίροντας τα πυρά ευθυτενούς τροχιάς και θέτοντας ταυτόχρονα σε δραστική ενεργοποίηση τα όπλα καμπύλης τροχιάς για να τους καλύπτουν. Παράλληλα διαπιστώνουμε ότι εξελικτικά γίνονται απεγνωσμένες προσπάθειες να μεταφέρουν στα μετώπισθεν τους νεκρούς και τους τραυματίες τους με όλους τους τρόπους, με φορεία και με νοσοκομειακά μέσα.
Διαπιστώνοντας τα παραπάνω κάνουμε σε όλο το μέτωπο των όπλων, των πολυβόλων και των αντιαρματικών μας, μαζική παύση του πυρός ώστε να δώσουμε την δυνατότητα στους εναπομείναντες να απεγκλωβιστούν και να περισυλλέξουν τους νεκρούς και τραυματίες τους. Θέλω να το καταθέσω αυτό με πλήρη επίγνωση της συνείδησης που είχαμε εκείνες τις κρίσιμες ώρες για τις πράξεις μας, που παρά την ωμή σκληρότητα που εμπεριέχει μια πολεμική σύγκρουση, είχαμε το ύψιστο ηθικό ανάστημα να αποδείξουμε την ιερότητα τους χρέους μας απέναντι στους νεκρούς και τους τραυματίες του αντιπάλου, έστω και αν εκείνος αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος ένας βάρβαρος και κτηνώδης αντίπαλος εκτελώντας εν ψυχρώ γονατισμένους αιχμαλώτους.
Εκείνες ακριβώς τις ώρες επενέβησαν οι στρατιωτικές δυνάμεις του Ο.Η.Ε., που είχαν εντολή από Αγγλία και Αμερική και εκεί και εμείς πήραμε την προδοτική εντολή από τη δική μας πολιτική και στρατιωτική ηγεσία να αποχωρήσουμε από το Διεθνές Αεροδρόμιο της Λευκωσίας παραδίδοντάς το στις στρατιωτικές δυνάμεις του Ο.Η.Ε., όπου και παραμένει ανενεργό ως σήμερα μέσα στη λεγόμενη Νεκρά Ζώνη.
Με την ίδια αυτοθυσία αντιμετώπισαν και οι χειριστές καταδρομείς των αντιαρματικών μας όπλων, με επικεφαλής τον ηρωικό Ανθυπολοχαγό Νίκο Κοϊμ-τζόγλου και εξέχουσα ηρωική μορφή το Μανώλη Μπικάκη τα τουρκικά άρματα στο ύψωμα 190 και στα δυτικά προάστια της Λευκωσίας. Εκεί έλαμψε η πολε-μική αρετή των Ελλήνων Καταδρομέων που απώθησαν τις Τουρκικές δυνάμεις και προστάτεψαν τα δυτικά προάστια της Λευκωσίας από κυκλωτική κίνηση των Τούρκων που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για το μεγαλύτερο μέρος της Λευκωσίας.
Πέρασαν λοιπόν 40 χρόνια από το εφιαλτικό για Έθνος μας εκείνο καλοκαίρι του 1974.
ΤΙ ΕΓΙΝΕ, λοιπόν, με τις ηρωικές εκείνες μορφές που με γενναιότητα, θάρρος, τόλμη και σπάνια αυταπάρνηση συμμετείχαν σε αυτή τη νυκτερινή καταδρομική επιχείρηση αυτοκτονίας με τα αεροσκάφη της Π.Α. «ΝΙΚΗ» και που τίμησαν τα όπλα τους στις μάχες που έδωσαν;
- Οι Ήρωες νεκροί μας του αεροσκάφους «ΝΙΚΗ 4», με χειριστές τους Επισμηναγούς Παναγόπουλο Βασίλειο και Συμεωνίδη Στέργιο, τον μηχανικό Δάβαρη Γεώργιο και τον Ραδιοναυτίλο Άνθιμο Ηλία και τους 29 καταδρομείς του αεροσκάφους, αποτελούν σχεδόν όλοι ένα σωρό οστών ανακατεμένων με τις λαμαρίνες και τις μηχανές του αεροσκάφους, με τα όπλα, τα πυρομαχικά και τις χειροβομβίδες τους θαμμένα όλα μαζί στο λόφο της Μακεδονίτισσας.
– 40 ολόκληρα χρόνια από τότε η Ελληνική Πολιτεία αδυνατεί να ανασκάψει τον ομαδικό τάφο να ξεχωρίσει από τα συντρίμμια τα οστά των Ηρώων μας, να τα ταυτοποίησει και να τα αποδώσει με Εθνικό Σεβασμό και Τιμές στις Οικογένειές τους.
- Τι έγινε με τις ηρωικές μορφές των τραυματιών μας και με τους άλλους σακάτηδες που έχασαν τα λογικά τους σ’ αυτή τη βίαιη και με συντριπτικά ανατρεπτικές συνέπειες για τη ζωή τους από τις τραυματικές εμπειρίες του πολέμου;
– H Πολιτεία μας τους έδωσε μια ταυτότητα, όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα, ότι «είναι πολεμιστές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου» για να μπορούν να μετακινούνται με τα αστικά λεωφορεία στις διάφορες δαιδαλώδεις υπηρεσίες των … χαρτογιακάδων – υπαλληλίσκων με τον κυκεώνα της γραφειοκρατίας ώστε να μπορούν να μετακινούνται για μήνες ή και χρόνια στα διάφορα Νοσοκομεία και να κλείνουν τις πληγές τους. Και τι αντιμετώπισαν στο έρεβος που σέρνονταν πολλοί από αυτούς;
Να τους πετάνε έξω από τα λεωφορεία οι εισπράκτορες και οι ελεγκτές ως απατεώνες όταν έδειχναν οι πληγωμένοι την ταυτότητα του Πολεμιστή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όντας μόλις 20-24 ετών;
- Τι έγινε με τους άλλους που γύρισαν βαθειά ψυχικά λαβωμένοι μετά από 10 και πλέον μήνες παραμονής στην Κύπρο, ζώντας σαν αρουραίοι μέσα σε τρύπες, στα λαγούμια και στα χαρακώματα, κάτω από συνεχείς συναγερμούς για ενδεχόμενο νέο «ΑΤΤΙΛΑ»;
– Οι περισσότεροι μετά την επιστροφή τους στην Ελλάδα, περιέφεραν το άδειο από την ψυχή τους κουφάρι στα διάφορα ψυχιατρεία χωρίς να μπορούν να κάμουν οικογένεια, αφού κατάντησαν αλκοολικοί και χάνοντας τη ζωή τους στα 40 και στα 50 τους χρόνια.
Μα και πολλοί άλλοι πολύπλευρα πληγωμένοι που, αστήρικτοι από την ανάλγητη Πολιτεία μας, κατάφεραν να κάμουν οικογένεια, καταστράφηκαν και χάθηκαν γρήγορα αφού διέλυσαν τις οικογένειές τους μεταφέροντας στα παιδιά τους τις δικές τους αιμορραγούσες ασταμάτητα πληγές.
Τι έκανε η πρώτη μεταδικτατορική Πολιτεία μας για όλους τους παρα-πάνω; Διέγραψε από τα Στρατιωτικά τους έγγραφα και τα Μητρώα την αποστο-λή τους στην Κύπρο, παριστάνοντας ότι δεν τους γνωρίζει καθόλου!!!
- Τι έγινε με όλους εκείνους τους γενναίους, που ο Διοικητής μας πρότεινε, με στοιχειοθέτηση της προσφοράς τους στα πεδία της Μάχης, να τους αποδοθούν Τιμές με Αριστεία Ανδραγαθίας, Πολεμικών Σταυρών και Εξαιρέτων Πράξεων, για να κρατήσουν με αυτά στη ζωή τους ζωντανές τις πολεμικές τους μνήμες, την υπερηφάνεια τους και να νοηματοδοτείται, σύμφωνα με τον Συνταγματικό Νομοθέτη το αξιακό περιεχόμενο και ο σκοπός που οι νέοι μας υπηρετούν την Πατρίδα;
- Η Πολιτεία μας, έριξε στο καλάθι των αχρήστων αυτές τις έγγραφες προτάσεις για απονομή ηθικών αμοιβών για συμμετοχή στα Πεδία της Μάχης, που κάηκαν μαζί με τα άλλα σκουπίδια στις χωματερές του Δήμου Αθηναίων.
- Τι έκαμε η Πολιτεία μας όταν πολλοί πληγωμένοι και σακάτηδες κατέφυγαν στα Δικαστήρια για να πάρουν μια ευτελή σύνταξη και να μπορέσουν να ζήσουν όντας ανίκανοι για εργασία;
- Υπουργοί της πρώτης μεταδικτατορικής Κυβέρνησης του Κων/νου Καραμανλή ζήτησαν «… για εθνικούς λόγους να σταματήσουν αυτά τα δικαστήρια…!!!».
- Τι έγινε στις περιπτώσεις εκείνες που κάποια δικαστήρια επιδίκασαν κάποια ευτελή ποσά σε ορισμένους σακάτηδες; Οι ίδιοι υπουργοί της παραπάνω Κυβέρνησης έδωσαν εντολή στους νομικούς τους συμβούλους να καταθέσουν αιτήσεις αναίρεσης αυτών των αποφάσεων!!!
- Τι έγινε με τις αγωγές που κατατέθηκαν αναγνωριστικά από ορισμένους μαχητές σε Δικαστήρια εναντίον Υπουργών Εθνικής Άμυνας και Οικονομι-κών διαφόρων Κυβερνήσεων, για όλα όσα αφορούν τις προηγούμενες παραγρά-φους; Όλα τα δικαστήρια όλων των βαθμών, «… έκριναν εαυτούς και αλλήλους αναρμόδιους για να πάρουν αποφάσεις πάνω σε τέτοια θέματα …!!!».
Κύριε Υπουργέ της Εθνικής Άμυνας.
40 χρόνια μετά το 1974 πράξατε άριστα που, στο όνομα του Ήρωα συμπολεμιστή μας Μανώλη Μπικάκη, αποδώσατε αυτές τις τιμές σε όλους μας, με την κατάθεση στεφάνου στο Ηρώο του, με την συμμετοχή των Αρχηγών Γ.Ε.Α. Αντιπτεράρχου κ. Ε. Τουρνά και του Αρχηγού Γ.Ε.Ν. Αντιναυάρχου κ. Ε. Αποστο-λάκη.
Σήμερα αν ψάξετε, μετά από 41 περίπου χρόνια, να βρείτε επιζώντες βετεράνους για να τους αποδώσετε, σύμφωνα με το δημοσίευμα, τιμές, θα βρείτε ελάχιστους όρθιους που κρατήθηκαν σε θέσεις περηφάνειας εξαιτίας των δικών τους εσωτερικών, συγκροτημένων αξιακών συστημάτων που δεν τέμνονται πουθενά με την υποκρισία μικρονοωών και μικρόψυχων πολιτικών που αδυνατούν να αναλύσουν και να κατανοήσουν σύνθετες, ερεβώδεις και υπόγειες συγκυρίες, ώστε να μπορούν να εφαρμόζουν τις κρυστάλλινες διατάξεις του Συντάγματος της Χώρας.
Οι περισσότεροι από αυτούς που θα αναζητήσετε σέρνουν στο απλανές ερεβώδες περιβάλλον τους τα κουφάρια τους που 40 χρόνια τώρα η Πολιτεία μας τους άδειασε από την ψυχή και την περηφάνεια που είχαν, καθιστώντας τους ανήμπορους πλέον να σταθούν όρθιοι, περήφανοι και παλικαρίσια για να τους αποδώσετε τιμές. Η Πολιτεία μας έπρεπε να το έχει πράξει αυτό άμεσα, μετά το τέλος της ανείπωτης περιπέτειάς τους ώστε να σώσει τη ζωή τους που καταστράφηκε από τη δική της αμνησία και αμεριμνησία.
Αρκετούς δεν θα τους βρείτε, γιατί ήδη έχουν χαθεί μέσα στον κακοτράχαλο ανήφορο της ζωής που μετέφεραν σαν φαντάσματα τα κουφάρια τους μέσα στο έρεβος, οδηγώντας αργά με βαθύ αγκομαχητό τα βήματά τους, στραπατσαρισμένοι αλύπητα από τις κυβερνήσεις στις οποίες υπηρετήσατε με ιδιαίτερη θέρμη και ΕΣΕΙΣ!!!
Η δικτατορία για την ΕΛΛΑΔΑ, την Πατρίδα μας, ήταν μια πληγή που αιμορραγεί ακόμη γιατί λειτούργησε ως εργαλειομηχανή πολιορκητικού κριού μεγάλης ισχύος, με κατασκευαστές τα ΧΑΛΚΙΑ των πιο σκοτεινών δαιδάλων των μυστικών υπηρεσιών και της υποχθόνιας διπλωματίας, για να μοιράσει την Κύπρο στα δύο, και να εξυπηρετήσει τα καίριας στρατηγικής και γεωπολιτικής σημασίας παιχνίδια στην Ν.Α. Μεσόγειο.
Ήταν σίγουρα μια πράξη ύψιστης Εθνικής προδοσίας, στην οποία πολύ φοβούμαι ότι ενέχονται και πρόσωπα του πολιτικού προσωπικού της πρό και μεταδικτατορικής εποχής κάτι το οποίο τεκμαίρεται εμμέσως πλην σαφώς από την παντελή αδιαφορία εφαρμογής της Συνθήκης των τριών Εγγυητριών δυνά-μεων ανεξάρτητα από το γεγονός ότι από το αποτέλεσμα αποδείχτηκε ιστορικά πλήρως λανθασμένη.
Αποδεικνύεται επίσης εμμέσως πλην σαφώς από το γεγονός ότι ποτέ δεν άνοιξε ο φάκελος της Κύπρου για να ενημερωθεί πλήρως ο Ελληνικός λαός τα συμβάντα, αλλά ούτε και αποδόθηκαν ευθύνες σε στρατιωτικούς και πολιτικά πρόσωπα γι’ αυτή τη μεγάλη Εθνική Προδοσία.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι «300» γενναίοι καταδρομείς της Α΄ Μ.Κ. στραπατσαρίστηκαν με αυτόν τον άτιμο και υβριστικό τρόπο, που σε καμιά περίπτωση δεν αρμόζει σε γενναίους Έλληνες και ήρωες μαχητές.
Οι σπουδαίοι στίχοι του ποιήματος του Ρασούλη: «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ … Πριν λαλήσεις πετεινό δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι …» πιστεύω ότι βρίσκουν την απόλυτη αντιπροσώπευσή τους σ’ αυτούς τους ήρωες μαχητές.
Όμως η Πολιτεία, παρά το Σύνταγμα της χώρας, τους αρνιέται γιατί εξακολουθεί να είναι μια νεοαποικία, όπως και ΣΕΙΣ προσωπικά πολλές φορές έχετε δηλώσει με αφορμή πολλά ανάλογα γεγονότα που βιώνει από το πρόσφατο παρελθόν ο τόπος μας, αλλά και σήμερα, με τις σοβαρές παραβιάσεις που έχουν γίνει στο Σύνταγμα της Χώρας.
Σ’ αυτό το πλαίσιο των αδίστακτων, σκληρών, υπόγειων και σκοτεινών γεωστρατηγικών και γεωοπολιτικών παιχνιδιών, οι παίχτες τοποθετούν τα πιόνια τους σε θέσεις που ορίζουν η πολιτική και στρατιωτική τους Ισχύς.
Οι «300» γενναίοι καταδρομείς που ανέλαβαν αυτήν την πολεμική Αποστολή αυτοκτονίας, θα έπρεπε να διαγραφούν από τα στρατιωτικά Μητρώα σε μια εποχή που η Ελλάδα επιδίωκε απεγνωσμένα στα Διεθνή φόρα καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον της Τουρκίας ώστε απέναντι στην Τουρκική εισβολή να υπάρχει μόνο το «μικρό» αντίβαρο του πραξικοπήματος της Χούντας εναντίον του Μακαρίου.
Η δικτατορία με «ηγέτη» τον Εσατζή Δ. Ιωαννίδη και αρχηγό Γ.Ε.ΕΘ.Α. τον νάνο Μπονάνο, δεν τόλμησαν να στείλουν καν γραπτή Διαταγή στο γενναίο Διοικητή μας, για την ανάληψη αυτής της παράτολμης Αποστολής. Αλλά και ο Κων/νος Καραμανλής δεν έστειλε ένα όπλο, ένα στρατιώτη, ένα πολεμικό πλοίο, ένα μαχητικό αεροσκάφος, ενώ η Κύπρος αιμορραγούσε και ψυχορραγούσε από την μπότα του «ΑΤΤΙΛΑ» 1 και 2.
Ένα μόνο τηλεφώνημα με συνθηματικά προς τον Διοικητή μας, το απόγευμα (16.30μ.μ.) της 21 Ιουλίου ’74 από τον Διοικητή της Διοίκησης Καταδρομών Γιάννακα, ήταν αρκετό για να εμψυχώσουμε αμέσως τους Καταδρομείς μας, να αναπροσαρμόσουμε τα όπλα και τα πυρομαχικά μας, να πάρουμε τις χειροβομβίδες μας και μέσα σε δύο ώρες να είμαστε έτοιμοι για να επιβιβαστούμε στα αεροσκάφη της Π.Α. και να πετάξουμε νύκτα προς την Κύπρο που αιμορραγούσε, κάτω από συνθήκες Ανορθόδοξου Πολέμου, όπου η τύχη με την «μοίρα» ακροβατούσαν πάνω σε τεντωμένο σχοινί.
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, τα μόνα ΠΑΡΑΣΗΜΑ που έχομε όλοι μας στα στήθια μας είναι η ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ των παιδιών μας για τους πατεράδες τους και αυτά μας αρκούν!!!
Ο δικός μας ύμνος τώρα είναι οι στίχοι του ποιητή: «…και στον πόλεμο όλα για όλα, κουβαλούσα πολυβόλα… Άϊντε θύμα άϊντε ψώνιο… αν ξυπνήσεις μονομιάς θ’ έρθει ανάποδα ο ντουνιάς».
Μετά από δύο παγκοσμίους πολέμους με άπειρες καταστροφές, αίμα, πόνο και δάκρυα, μετά από χιλιάδες περιφερειακούς πολέμους, ΟΛΑ συνομολογούν ότι ο κοινός παρανομαστής τους είναι το γεωστρατηγικό παιχνίδι των ισχυρών και ταυτόχρονα «…για του Αφέντη το ΦΑΪ να σκοτώνονται οι λαοί…»
Η πιο χαρμόσυνη, η κορυφαία στιγμή στην ιστορία της Ανθρωπότητας θα έρθει όταν οι Λαοί της ΓΗΣ, Συνεγερθούν από το Λήθαργο και μέσα από δυναμικές μαζικές εκδηλώσεις ΕΙΡΗΝΗΣ, ζητήσουν με σθένος και αποφασιστικότητα την καταστροφή όλων των οπλοστασίων του ΠΛΑΝΗΤΗ.
Μόνο έτσι θα καταφέρουν να οδηγήσουν το βηματισμό της ΙΣΤΟΡΙΑΣ στην επόμενη εξελικτική ανθρωπολογικά φάση μέσα στην οποία οι Άνθρωποι θα σηκώσουν το βλέμμα ακόμα πιο ψηλά, για να αγγίξουν το πραγματικό φως της ΔΙΑΝΟΙΑΣ τους.
Με ιδιαίτερη τιμή
Χαράλαμπος Αποστολάκης
Έφεδρος Ανθυπολοχαγός των Καταδρομών στην Αποστολή «ΝΙΚΗ» στην Κύπρο το 1974.•Συνταξιούχος καθηγητής φυσικών Επιστημών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Oσα δημοσιεύματα δεν έχουν την υπογραφή μας αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι την δική μας.Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις,, ή απειλές.