ΚΥΠΡΟΣ 1974 ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗ ΚΟΛΛΑΤΟΥ

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ-ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ-ΑΤΤΙΛΑΣ Ι & ΙΙ

 Του Αριστομένη Κολλάτου –Συνταξιούχου Ιονικής Τράπεζας-

Πολεμιστή ΕΛΔΥΚ.

 

      Στις 15 Ιουλίου 1974 το δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδας επιχείρησε να ανατρέψει τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον Μακάριο, με στρατιωτικό πραξικόπημα. Με αφορμή ατό το πραξικόπημα εισέβαλαν στην Κύπρο οι Τούρκοι και μετά από σφαγές και βιαιότητες κατέλαβαν το 36% του εδάφους της. Οι Έλληνες μαχητές της ΕΛ.ΔΥ.Κ. , της Εθνοφρουράς και Λοκατζήδες(μεταξύ των οποίων και εγώ και άλλοι 80 Μεσσήνιοι συμπατριώτες μου) πολέμησαν γενναία και έχυσαν το αίμα τους για την Κύπρο. Από το χώρο αυτό εκδιώχθηκαν βίαια 160.000 Έλληνες. Πέρα από τους πρόσφυγες είχαμε 4.000 νεκρούς και 2.000 αγνοούμενους.
Τα παρακάτω αναφερόμενα που συνοπτικά θα αναφέρω για τον πόλεμο στην Κύπρο πριν ακριβώς 40 χρόνια , αποτελούν πραγματικά περιστατικά, βιώματα δικά μου και αφηγήσεις φίλων συμπολεμιστών από τη Μεσσηνία και όχι μόνο. Επιβεβαιώνουν με το παραπάνω, την μεγάλη ψυχή και την μεγάλη θυσία τους εκείνο το καταραμένο,  προδομένο καλοκαίρι  του 1974, στον πόλεμο κατά του τουρκικού ΑΤΤΙΛΑ 1και 2.


Ήταν πρωινό του χειμώνα 1973-74, όταν από το Λουτράκι αποπλεύσαμε για την Κύπρο 400 στρατιώτες της 105 σειράς για να πάμε στην Κύπρο με το αρματαγωγό ΡΟΔΟΣ, για να αντικαταστήσουμε τους παλιούς Έλληνες στρατιώτες της 101 σειράς. Τα παιδιά που πηγαίναμε (τότε ήμουν 21 χρονών) να υπηρετήσουμε στην ΕΛ.ΔΥ.Κ. είμαστε από τη Μεσσηνία, τη Χαλκιδική, τη Φθιώτιδα, τα Χανιά, την Αχαϊα και το Κιλκίς.

15 Ιουλίου 1974 – Το πραξικόπημα στη Κύπρο.
 Στις 8.10 το πρωί, τα άρματα μάχης άρχισαν να ρίχνουν εναντίον του Προεδρικού Μεγάρου. Ο Μακάριος συνοδευόμενος από τρεις συνεργάτες του με τα πιστόλια στα χέρια διέφυγε από την πίσω πόρτα. Σε λίγο τμήματα της Εθνοφρουράς υπό την διοίκηση των Ελλήνων αξιωματικών, κατέλαβαν μετά από αδελφοκτόνες μάχες το ραδιοσταθμό, το αρχηγείο της Αστυνομίας, κατέστρεψαν το Προεδρικό Μέγαρο
.
20 Ιουλίου 1974 –Τουρκική Εισβολή –Αττίλας 1.Τα ξημερώματα στις 4.30, ένδεκα (11) τουρκικά πλοία βρίσκονταν κιόλας 10 μόλις μίλια από την περιοχή της Κυρήνειας. Στις 5 το πρωί, Τούρκοι αλεξιπτωτιστές και λοκατζήδες πέφτουν 3 χιλιόμετρα βόρεια της ΕΛ.ΔΥ.Κ. Δύο τουρκικά αεροπλάνα πετώντας πάνω από τα κεφάλια μας έριξαν βαριές βόμβες στο στρατόπεδό μας και το ΤΟΛ του Λόχου Διοικήσεως ανατινάχθηκε. Στο ΤΟΛ που ανατινάχθηκε εργαζόμουν σαν δακτυλογράφος , αλλά ευτυχώς δεν ήμουν μέσα εκείνη την πρωινή ώρα. Δίπλα μας τραυματίσθηκε ο Υπολοχαγός Πίος και κόβεται το χέρι του στρατιώτη Σολωμού! Οι τραυματίες Έλληνες ουρλιάζουν, ζητούν βοήθεια, και μεταφέρονται στο Νοσοκομείο. Το στρατόπεδο ισοπεδώνεται, η Λευκωσία πιο πέρα βομβαρδίζεται και μαύρα σύννεφα εμφανίζονται στον ορίζοντα. Ο πόλεμος είχε αρχίσει με τον πιο σκληρό τρόπο.

21 Ιουλίου Τουρκική προέλαση στην Κύπρο, βομβαρδισμός στρατοπέδου ΕΛ.ΔΥ.Κ. Κατάρριψη ελληνικού μεταγωγικού αεροπλάνου, 32 Έλληνες νεκροί.

22 Ιουλίου 1974 ημέρα Δευτέρα.
 Σφοδρή αλλά αποτυχημένη επίθεση της ΤΟΥΡ.ΔΥ.Κ. στην ΕΛ.ΔΥ.Κ. Συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, αλλά οι Τούρκοι συνεχίζουν τις πολεμικές επιχειρήσεις. Εκείνο το απόγευμα της επίθεσης ένα τμήμα του Λόχου Διοικήσεως στο ύψωμα Β΄ καθόμαστε κάτω από τα βράχια και ακούγαμε τα της εκεχειρίας από ραδιοφωνάκια, καθαρίζαμε τα όπλα και η μεγάλη ζέστη μας είχε εξουθενώσει. Όταν εκδηλώθηκε η επίθεση, χιλιάδες σφαίρες σαν σφήκες σφύριζαν πάνω από τα κεφάλια μας, ενώ οι όλμοι έπεφταν βροχή. Κάτω από τα βράχια είμαστε δέκα συμπολεμιστές, Από τους τρεις Μεσσήνιους που είμαστε εκεί, εγώ διασώθηκα, ο Θόδωρος ο Μασούρας έπεσε στο πεδίο της μάχης και Δημήτρης ο Σκουρλής, αιχμάλωτος πολέμου! Ο ήρωας Θεμιστοκλής Ελευθερόπουλος που έδωσε το σύνθημα και χτυπούσαμε του Τούρκους, έπεσε στο πεδίο της μάχης. Πιο κάτω βρήκαμε δύο πτώματα Τούρκων. Ο ένας σκοτωμένος είχε πάνω του ένα ημερολόγιο που έγραφε για τη μάνα του και μέσα έσβηνε τις ημέρες ώσπου να απολυθεί. Δεν πρόλαβε και η μάνα του δεν θα τον ξανάβλεπε στην άλλη πλευρά του Αιγαίου!

23 Ιουλίου 1974 ημέρα Τρίτη, μάχες στο αεροδρόμιο.
 Πτώση στρατιωτικού καθεστώτος στην Ελλάδα. Στην Κύπρο παραιτείται ο Σαμψών και αναλαμβάνει ο Γλαύκος Κληρίδης. 24 Ιουλίου, στην Αθήνα ορκίζεται Πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. 25 Ιουλίου ειρηνευτικές συνομιλίες στη Γενεύη, μάχες σε Λάπηθο, Καρραβά Κυρήνειας, Πενταδάχτυλο. Ναυάγιο συνομιλιών στις 14 Αυγούστου. Οι τρεις εβδομάδες της εκεχειρίας που μεσολάβησαν από τις 23 Ιουλίου μέχρι την τελική επίθεση του ΑΤΤΙΛΑ 2 στις14 Αυγούστου 1974, ήταν για τα παλικάρια της ΕΛ.ΔΥ.Κ. βασανιστικές. Είχαν εξαντληθεί από τον συνεχή πόλεμο χωρίς ιατρική περίθαλψη, ούτε μία ασπιρίνη δεν υπήρχε, με θερμοκρασίες 40 βαθμών εκείνου του Ιουλίου και λιγοστό φαγητό κάθε βράδυ (χαλούμι- τοπικό τυρί, ψωμί, κονσέρβα και καμιά ντομάτα).

14 Αυγούστου 1974 –ΑΤΤΙΛΑΣ 2. Κατάληψη Βόρειας Κύπρου.
 Εκείνο το πρωί μας βρήκε, 370 αγρίμια, στρατιώτες κυκλωμένους στην ΕΛ.ΔΥ.Κ. μέσα σε τρύπες, ορύγματα του στρατοπέδου. Την προηγούμενη ημέρα, είχαμε γράψει πρόχειρα γράμματα στους γονείς μας και σκεφτόμαστε ότι σε λίγες στιγμές  η φονική σφαίρα που έγραφε το όνομά μας θα μας έβρισκε. Το προηγούμενο βράδυ πολλοί ορκιζόμαστε να πέσουμε μέχρι ενός, παρά να πάρουν το στρατόπεδο οι Τούρκοι. Σε λίγο η κόλαση της ΕΛ.ΔΥ.Κ. θα ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Όλοι οι Ελδυκάριοι μείναμε, εκ των οποίων 59 Μεσσήνιοι, τίμησαν τη μάνα Ελλάδα, έγραψαν λαμπρές σελίδες ηρωισμού και αρκετοί, μαζί και 8 Μεσσήνιοι φίλοι μου, θάφτηκαν σαν άγνωστοι στρατιώτες της ΕΛ.ΔΥ.Κ. ή ακόμα αγνοούνται.
Οι Τούρκοι έπεφταν από τα Ελληνικά πυρά, οπισθοχωρούσαν με τα άρματα, ξανάρχονταν και ξαναγυρνούσαν με απώλειες. Ο Δημήτρης ο Σιμίτας, πολεμούσε όρθιος, γυμνός από τη μέση και πάνω, ακάλυπτος, έβγαινε μόνος του έκανε επίθεση μόνος του, άδειαζε τις γεμιστήρες επάνω στου Τούρκους και φώναζε «Ελάτε ρε χέστηδες να δείτε τι θα πει Έλληνας!» Τρελαμένος από την κόλαση της μάχης μετά από πολλή ώρα έφαγε μία ριπή πολυβόλου από άρμα και έπεσε αγκαλιά με το πολυβόλο του.
Τα τραυματισμένα παιδιά από τις βόμβες Ναπάλμ, φώναζαν «Αδέρφια πεθαίνουμε, σηκωθείτε να μας βοηθήσετε». Εγώ, ο Θεμιστοκλής, ο Θανάσης και δυο-τρεις άλλοι συρθήκαμε προς τους τραυματισμένους. Άλλοι με κόκαλα κολλημένα στο παντελόνι χωρίς πόδι και άλλοι χτυπημένοι σε άλλα σημεία του σώματος, μας αγκάλισαν σαν διασώστες και συρθήκαμε μαζί αγκαλισμένοι προς το σημείο σωτηρίας. Με χιλιάδες σφαίρες πάνω από τα κεφάλια μας στο θερισμένο χωράφι, μετά από πολλή ώρα φθάσαμε στο αμαξοστάσιο, στα ορύγματα των Κυπρίων οι οποίοι παρέλαβαν τους τραυματίες και σωθήκαμε.

16 Αυγούστου 1974 ημέρα Παρασκευή. Φονικές μάχες στο στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ.-Λήξη Τουρκικών επιχειρήσεων.Από τους 1.000 άνδρες της ΕΛ.ΔΥ.Κ. είχαμε 44 νεκρούς, 63 αγνοούμενους και 150 βαριά τραυματίες. Ένας στους τέσσερεις ή σκοτώθηκε, ή χάθηκε ή τραυματίστηκε ! Αξίζει να αναφερθεί ότι από την Ιονική Τράπεζα εκτός από εμένα, πολέμησε και ευτυχώς διασώθηκε ο συνάδελφος Νίκος Παπακώστας του Καταστήματος ΙΛΤΕ Καλαμπάκας.

Από την Κύπρο φύγαμε στις 17-5-1975 και φθάσαμε με το οχηματαγωγό ΛΕΣΒΟΣ στις Κεχριές Κορινθίας, το μεσημέρι 21-5-1975. Όταν αποβιβαστήκαμε, κανένας αξιωματούχος του κράτους δεν φάνηκε να μας υποδεχτεί. Είχαν έρθει όμως κάποιοι τελωνιακοί για να μας ελέγξουν μήπως και φέραμε μαζί μας πράγματα για τα οποία έπρεπε να φορολογηθούμε! Φτάνοντας στο χωριό μου, Άμμος Μεσσηνίας, με το που αγκάλιασα τη μητέρα μου, από τη συγκίνηση λιποθύμησε στα χέρια μου. Ο πατέρας μου με αγκάλιασε με λυγμούς χαράς και δεν πίστευε ότι επέστρεψα. Σε λίγο το καφενείο του πατέρα μου γέμισε συγγενείς, γείτονες και συγχωριανούς, οι οποίοι με καλωσόριζαν με χαρά και επιφωνήματα ανακούφισης.-