ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΛΑΚΤΙΟΥ 1950-1974

Κείμενο: Γιαννάκης Γαλακτίου

Επιμέλεια: Έρση Δημητριάδου 

Ο Δημήτρης Γαλακτίου γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 1950, στην Ασγάτα, επαρχίας Λεμεσού, όπου ο πατέρας του Κώστας Γαλακτίου εργαζόταν την περίοδο εκείνη ως παραλήπτης στην Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία. Ήταν το δεύτερο παιδί του Κώστα Γαλακτίου από την Κερύνεια και της Μαρίας Χριστόδουλου Αλεξάνδρου από τα Φτέρυχα και Καραβά· αδέλφια του είναι ο Γιαννάκης και η Παναγιώτα. 

Το 1951 η οικογένειά του επέστρεψε στην Κερύνεια και ο Δημήτρης φοίτησε στο δημοτικό και μετά στο πρακτικό τμήμα του Γυμνασίου Κυρηνείας, από όπου αποφοίτησε το 1968. Αφού υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Ναυτικό, φοίτησε στη Σχολή Δοξιάδη στην Αθήνα για δύο χρόνια και πήρε δίπλωμα εργοδηγού δομικών έργων. Το 1972 εργοδοτήθηκε στο Τεχνικό και Κατασκευαστικό Γραφείο Μιχαλάκη Λεπτού. 

Ο Δημήτρης ήταν ένας νέος που του άρεσε η ζωή, η διασκέδαση, ο χορός, η ενασχόληση με την θάλασσα και ιδίως η ελεύθερη κατάδυση και το ψάρεμα με ψαροτούφεκο. Ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και το σκίτσο. 

Το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974 όταν το ραδιόφωνο κάλεσε τους έφεδρους να παρουσιαστούν στην μονάδες τους, ο Δημήτρης ήταν από τους πρώτους που έτρεξε στο κάστρο της Κερύνειας, έλαβε μέρος στις μάχες που δόθηκαν εκεί και μετά την ηρωική έξοδο από αυτό συνελήφθη από τις δυνάμεις εισβολής του Αττίλα και εκτελέστηκε άνανδρα μαζί με άλλους στο Καζάφανι. Μέχρι τον Ιούλιο του 2007, ο Δημήτρης εθεωρείτο αγνοούμενος. Μετά από την ανεύρεση ομαδικών τάφων στο Καζάφανι, τα οστά του Δημήτρη ταυτοποιήθηκαν με την μέθοδο DNA και ετάφη στις 8 Αυγούστου, 2007 στον Τύμβο Μακεδονίτισσας με τις δέουσες στρατιωτικές τιμές.

~·oo0oo·~

Απόσπασμα από το βιβλίου του Γεώργιου Π. Σέργης, Η μάχη της Κύπρου: Ιούλιος - Αύγουστος 1974, η ανατομία της τραγωδίας.
Η διαφυγή των ελευθέρων πολιορκουμένων

Οι 75 εγκλωβισμένοι μέσα στο μεσαιωνικό φρούριο της Κυρηνείας εθνοφρουροί, από τους οποίους οι 20 ήσαν του ναυτικού, δεν κοιμήθηκαν όλη τη νύχτα της Δευτέρας προς τη Τρίτη. Ευρίσκοντο σε πάρα πολύ απελπιστική κατάσταση. Δεν περίμεναν από πουθενά βοήθεια. Αργά ή γρήγορα θα ξεσπούσε πάνω τους η εκδικητική µανία των Τούρκων. Δεν θα γλίτωνε κανείς. Για να σωθούν, έπρεπε να εγκαταλείψουν το φρούριο και να περάσουν αθέατοι μέσα από τον τουρκικό κλοιό, ο οποίος τους περιέβαλλε, και μετά να κατευθυνθούν προς τις νέες θέσεις της εθνικής φρουράς.

Για να διαφύγουν µε τη μεγαλυτέρα δυνατή ασφάλεια, έστειλαν στις 05.30 το πρωί της Τρίτης µία περίπολο αναγνωρίσεως 6 ανδρών να αναγνωρίσει δρομολόγιο διαφυγής προς το χωριό Άγιος Επίκτητος, επτά περίπου χιλιόμετρα ανατολικώς της Κυρηνείας. Προς την κατεύθυνση αυτή υπολόγιζαν ότι δεν θα είχαν προωθηθεί ακόμη τουρκικά τμήματα, διότι κατευθύνοντο προς τη Λευκωσία μετά τη κατάληψη της Κυρηνείας. Η περίπολος είχε λάβει ρητή εντολή να επιστρέψει στο φρούριο, για να ενημερώσει τη φρουρά του επί των δυνατοτήτων διαφυγής της από αυτό.

Κατά τις 8 το πρωί οι εγκλωβισμένοι στο φρούριο έβλεπαν να εγκαταλείπουν τη Κυρήνεια οι Βρετανοί της πόλεως και να μεταφέρονται σε βρετανικά πολεμικά πλοία, τα οποία θα τους απεμάκρυναν από τη περιοχή των επιχειρήσεων. Η ώρα ήτο ακατάλληλη για τα τουρκικά τμήματα να επιτεθούν κατά του φρουρίου. Έπρεπε να περιμένουν την απομάκρυνση των βρετανικών πλοίων από το λιμάνι της Κυρηνείας, και μετά να επιτεθούν κατ' αυτού.



Στις 09.15 κατόρθωσε να φθάσει µε πολλούς κινδύνους αθέατη στο φρούριο µια θαρραλέα Ελληνοκυπρία κυρηνιώτισσα, η Ήβη Ιωαννίδου, για να δει τι γίνονται τρία από τα παιδιά της –δυο ναύτες και ένας έφεδρος– τα οποία ευρίσκοντο μέσα στο φρούριο. Από αυτήν πληροφορήθηκαν οι εγκλωβισμένοι στο φρούριο, ότι στη λεωφόρο Ελλάδος, 300 μέτρα μακριά από το φρούριο, συνεκεντρώνοντο την ώρα εκείνη τουρκικά άρματα και πεζικό, με προφανή σκοπό να επιτεθούν κατά του φρουρίου. Η περίπολος αναγνωρίσεως δεν είχε επιστρέψει ακόμη. Δεν μπορούσαν όμως να την περιμένουν. Έπρεπε να εγκαταλείψουν το φρούριο το δυνατόν συντομότερο. Άλλος τρόπος δεν υπήρχε για να σωθούν.

Κατέστρεψαν αμέσως το αρχείο του Ναυτικού Σταθμού Κυρηνείας, τους ασυρμάτους και ό,τι άλλο έπρεπε να αχρηστευθεί, για να µη πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Παρέλαβαν ό,τι μπορούσαν να σηκώσουν, και μετά κατέβηκαν από µια κατωφερική σήραγγα στη νοτιοανατολική γωνία του φρουρίου. Εκεί υπήρχε µια μικρή πόρτα, φραγμένη µε χονδρά κάγκελλα. Γνώριζαν ότι προς τα εκεί δεν υπήρχαν Τούρκοι στρατιώτες. Από εκείνο το μέρος είχε αναχωρήσει ενωρίς το πρωί η περίπολος αναγνωρίσεως, διότι η είσοδος του φρουρίου στη δυτική του πλευρά ελέγχετο από τουρκικό τμήμα.

Οι εναπομείναντες 69 υπερασπιστές του φρουρίου οργανώθηκαν σε ομάδες των δέκα ανδρών περίπου. Κάθε ομάδα είχε και το δικό της ομαδάρχη. Την 10.00 ώρα βγήκε από το φρούριο η πρώτη ομάδα. Ακολούθησαν οι άλλες ομάδες µε καθυστέρηση η µία από την άλλη 5' λεπτών.

Προχωρούσαν όλοι πολύ προσεκτικά χωρίς να ακούονται και µε τη ψυχή στο στόμα. Είχαν τα µάτια ορθάνοιχτα, τα αυτιά τεντωμένα και το χέρι στη σκανδάλη, έτοιμοι να πυροβολήσουν χωρίς καθυστέρηση όποιον απαιτείτο. Παρατηρούσαν συνεχώς µε μεγάλη προσοχή ολόγυρά τους, καθώς προχωρούσαν και ακολουθούσαν κεκαλυμμένα δρομολόγια για να µη γίνουν αντιληπτοί. Απέφευγαν ύποπτα σημεία, και ήσαν αποφασισμένοι να µη πέσουν ζωντανοί στα χέρια Τούρκων.

Κατάφεραν και βγήκαν όλοι έξω από την πόλη, χωρίς να αντιμετωπίσουν καμιά τουρκική αντίσταση. Ακολούθησαν μετά ένα δρομολόγιο λίγο μακριά από την ακτή για να αποφύγουν τα ναρκοπέδια, τα οποία υπήρχαν κοντά σ' αυτή. Μετά από λίγο πέρασαν έξω από το εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο της 182 ΜΠΠ στο Βόσπορο και συνέχισαν τη πορεία τους για τον Άγιο Επίκτητο.

Καθώς προχωρούσαν προς τον Άγιο Επίκτητο έβλεπαν αριστερά τους τα βρετανικά πολεμικά πλοία να συνεχίζουν να παραλαμβάνουν τους Βρετανούς κατοίκους της Κυρηνείας. Δεξιά τους, κάτω από το Πέλλα Παϊς, πρέπει να διεξήγετο μάχη, διότι ακούοντο πυρά και εκρήξεις προς τα εκεί. Από τα πυρά αυτά δεν διέτρεχαν κανένα κίνδυνο, διότι ήσαν πολύ μακριά από αυτά.

Τελικά οι απεγκλωβισθέντες 69 άνδρες του φρουρίου της Κυρηνείας έφθασαν σώοι και αβλαβείς στον Άγιο Επίκτητο, όπου ενώθηκαν µε τμήματα της εθνικής φρουράς. Εκεί συνάντησαν και τη περίπολο αναγνωρίσεως, την οποία είχαν στείλει το πρωί να αναγνωρίσει το δρομολόγιο διαφυγής τους. Η περίπολος ενδιαφέρθηκε µόνο για τη διάσωσή της. Η διάσωση των υπολοίπων δεν την απασχόλησε, για να µην εκτεθεί σε νέους κινδύνους, και απέφυγε να επιστρέψει στο φρούριο.