Του Μαριου Δημητριου
«Τρεις δρόμοι με τη δική τους ιστορία», που θυμίζουν τον άδικο χαμό του Κωστάκη Λαμπρία, του Μιχάλη Καλλή και της Ελένης Θωμά, το μαύρο καλοκαίρι του 1974
Τα αποκαλυπτήρια των πινακίδων τριών οδών, με τα ονόματα δύο δολοφονηθέντων και ενός πεσόντος, που σκοτώθηκαν κατά την τουρκική εισβολή του 1974 και των οποίων οι οικογένειες διαμένουν στη Δερύνεια, τελέσθηκαν από τον Δήμαρχο Δερύνειας, Άντρο Καραγιάννη, μέσα στα πλαίσια των εκδηλώσεων «Μέρες Μνήμης». Ο κ. Καραγιάννης σε ομιλία του υπογράμμισε ότι ο Δήμος Δερύνειας τίμησε μέχρι στιγμής με απόδοση ονομάτων σε δρόμους του Δήμου, πεσόντες και ήρωες που κατάγονταν όχι μόνο από τη Δερύνεια, αλλά και από την Κάτω Δερύνεια, την Αμμόχωστο και από άλλες περιοχές. Τα ονόματα που δόθηκαν είναι Οδός Κωστάκη Λαμπρία, Οδός Μιχάλη Καλλή και Οδός Ελένης Γ. Θωμά. Στην τελετή, η συγγραφέας Λένια Τακούσιη-Χριστοφόρου, μέσα σε μια συγκινητική ατμόσφαιρα, διάβασε ένα μικρό ιστορικό για τον τρόπο που σκοτώθηκε ο καθένας.
Παρών στο κάλεσμα της πατρίδας
Είπε για τον Κωστάκη Λαμπρία, η Λένια Τακούσιη Χριστοφόρου: «Η καταγωγή του Κωστάκη ήταν από το Νέο Χωριό Κυθρέας, αλλά διέμενε στην Αμμόχωστο. Όπως όλα τα παλληκάρια, έτσι και ο Κωστάκης δήλωσε λεβέντικα παρών στο κάλεσμα της πατρίδας τον ζεστό εκείνο Ιούλη του 1974, που καίει ακόμα τις καρδιές μας.
»Στη φωτιά της μάχης, που γινόταν στην περιοχή Σακκάρια της Αμμοχώστου, ο Κωστάκης είχε ακούσει τον Δόκιμο Έφεδρο Αξιωματικό που βρισκόταν κοντά του, να καλεί σε βοήθεια. Η ανδρεία, η ανθρωπιά, ο αλτρουϊσμός κι η συνείδησή του, δεν του είχαν αφήσει κανένα περιθώριο να το σκεφτεί. Έτσι έμαθε από μικρός. Μ’ αυτές τις αξίες τον μεγάλωσε η οικογένειά του. Έτρεξε αμέσως κοντά στον πληγωμένο αξιωματικό να τον βοηθήσει, μα η σφαίρα του Τούρκου ακροβολιστή, του 'στησε καρτέρι, και τον τραυμάτισε σοβαρά στην κοιλιά. Σφαδάζοντας από τους πόνους, ψέλλισε την τελευταία του κουβέντα απευθυνόμενος στον συμπολεμιστή του λέγοντας, "Δήμο, επαίξαν με…".
»Μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο της Αμμοχώστου και έσβησε αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο χειρουργικό τραπέζι. Τάφηκε στο κοιμητήριο του Αγίου Μάμα. Στα 30 του χρόνια ο Κωστάκης Λαμπρίας έσβησε, αφήνοντας πίσω καταρρακωμένους, μα περήφανους, τη γυναίκα, το παιδί, και την οικογένειά του. Κι από τότε μπήκε στην ομάδα των ηρώων και πέρασε μαζί με όλους τους άλλους στο ξέφωτο της αιωνιότητας.
»Το όνομά του στον δρόμο τούτο, θα μας καλεί να υποκλινόμαστε μπροστά στη θυσία του και θα μας διδάσκει φωτίζοντας και λαμπρύνοντας τον δικό μας δρόμο προς τις αξίες και τα ιδανικά».
Το νήμα της ζωής κόπηκε στον δρόμο
«Η ζωή κυλούσε ήσυχα για τον Μιχάλη και τη γυναίκα του στο χωριό τους τον Δαυλό, μέχρι που έγινε το κακό», ανέφερε στην ομιλία της για τον Μιχάλη Καλλή, η Λένια Τ. Χριστοφόρου και συνέχισε: «Στην πρώτη εισβολή, οι Τούρκοι δεν είχαν φτάσει ακόμα μέχρι το χωριό, κι ο κόσμος πάλευε όσο μπορούσε να συνεχίσει τη ζωή του. Ο Μιχάλης, με το πρώτο φως της μέρας ξεκίνησε με το γαϊδουράκι του για να πάει στο περιβόλι του που βρισκόταν δίπλα στη θάλασσα, για να μαζέψει την πραμάτεια. Την μέρα εκείνη, στις 23 του μαυροφορεμένου εκείνου Αυγούστου του 1974, οι Τούρκοι είχαν μπει στο χωριό, και μάζεψαν τους άντρες.
Ο Μιχάλης δεν το ήξερε. Όταν πήρε τον δρόμο της επιστροφής με την πραμάτεια φορτωμένη στο γαϊδουράκι, ο θάνατος του ‘στησε καρτέρι στο έμπα του χωριού. Οι σφαίρες του Τούρκου εισβολέα έκοψαν τον δρόμο της ζωής του στα 60 του χρόνια και τον έριξαν άψυχο στο πεζοδρόμιο. Πέρασαν τρεις μέρες… Τον βρήκαν γερμένο στο πεζοδρόμιο, χωρίς ούτε δυο χούφτες χώμα για να σκεπάσει τις πληγές του. Το κορμί του κεντημένο με σφαίρες. Οι Τούρκοι δεν δέχτηκαν να τον μεταφέρουν στο κοιμητήριο. Έτσι τον έθαψαν εκεί… και εκεί είναι ακόμα. Όπως το νήμα της ζωής του κόπηκε στον δρόμο, έτσι ο δρόμος αυτός θα συνεχίζει στη μνήμη όλων μας, να μας θυμίζει τον άδικο χαμό του».
Ο θάνατος ήρθε στα Στροβίλια
ΟΠΩΣ ανέφερε η Λένια Τ. Χριστοφόρου, «η Ελένη Θωμά ζούσε ήσυχα με τον σύζυγό της στο περιβόλι τους στα Στροβίλια, το λουσμένο με το άρωμα των λεμονανθών, όταν οι μέρες του χαλασμού, οι μαύρες εκείνες μέρες του 1974, ήρθαν να τους φέρουν τον πόνο και τον θάνατο. Ήταν στις 16 Αυγούστου όταν ο σύζυγός της ήρθε με το τρακτέρ μαζί με κάποιο φίλο του στη Δερύνεια για να πάρουν τρόφιμα. Η 64χρονη τότε Ελένη έμεινε στο σπίτι μαζί με μια άλλη γυναίκα, όταν ο θάνατος ήρθε να τους πάρει βίαια τη ζωή, με τα χέρια των στρατιωτών του εισβολέα, που άνανδρα δολοφόνησαν τις δύο ανυπεράσπιστες γυναίκες.
Όταν γύρισε ο σύζυγός της, αντίκρισε το φριχτό θέαμα. Ειδοποιήθηκε η Αστυνομία των Αγγλικών Βάσεων για το φονικό και μετέφεραν τα δυο νεκρά κορμιά στο Νοσοκομείο της Δεκέλειας. Οι γιοι της Ελένης, Μιχάλης και Αντώνης, ήταν τότε έφεδροι στον στρατό. Όταν έμαθαν τα κακά μαντάτα, έτρεξαν στη Δεκέλεια, όπου παρέλαβαν το άψυχο σώμα της μάνας τους, για να γίνει η κηδεία την επόμενη μέρα. Αυτή η μικρή πινακίδα, με το όνομα επάνω της Ελένης Θωμά, θα μείνει να μας θυμίζει για πάντα τον άδικο χαμό και την άνανδρη δολοφονία της».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Oσα δημοσιεύματα δεν έχουν την υπογραφή μας αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι την δική μας.Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις,, ή απειλές.