Η ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο Χαράλαμπος Χρίστου είναι από τον Γερολάκκο και παντρεμένος στο χωριό Κυθρέας. Πολέμησε σαν κληρωτός το 1964. Το 1974  πολέμησε ως επίστρατος και τραυματίστηκε σοβαρά.....

Σάββατο πρωί 20 Ιουλίου 1974 Ο ουρανός στους Πρόποδες του Πενταδακτύλου γέμισε αλεξιπτωτιστές.
Τους έβλεπα από το σπίτι μου αμέσως μετά κατάλαβα τι συνέβαινε ανοίγω το ραδιόφωνο Και ακούω εμβατήρια και ανακοινώσεις για επιστράτευση το πρώτο που έκανα ήταν να πάρω τηλέφωνο τη γυναίκα μου και στη συνέχεια να παραστώ στη μονάδα μου μαζί με τον σύγαμπρο μου και δύο φίλους μου πήγαμε αρχικά στο στρατόπεδο της Κυθρέας ,εκεί συναντήσαμε τον τότε λοχαγό Τάσο Μάρκου ,αυτός μας είπε να παρουσιαστούμε στις μονάδες μας.

Ξεκινήσαμε από την Κυθρέα πρώτος κατέβηκε στην Παλλουριώτισσα ο Μιχαλάκης Παπαδόπουλος κοντά στο Μετόχι Κύκκου άφησα τον γαμπρό μου και τον τρίτο λίγο πριν την Κοκκινοτριμιθιά Εγώ επέστρεψα πίσω. βορειοδυτικά του αεροδρομίου Λευκωσίας όπου έπρεπε να καταταγώ.
Εκεί δεν υπήρχε ούτε ένας στρατιώτης Έτσι αποφάσισα να πάω στο παλιό ΓΣΠ που ήταν η έδρα του συγκροτήματος Όταν έφτασα εκεί είχε ήδη μαζευτεί αρκετός κόσμος μερικούς τους έστειλαν στην Κυρήνεια, εμένα με μετέφεραν στην περιοχή Αθαλάσσας που είναι σήμερα το πάρκο.



Όταν έφτασα εκεί τα τουρκικά αεροπλάνα είχαν στο μεταξύ αρχίσει να σφυροκοπούν την περιοχή και τα δικά μας αντιαεροπορικά  να χτυπούν. σκορπίσαμε στη γύρω περιοχή Κάτω από τα δέντρα και περιμέναμε. Εκεί συνάντησα τον φίλο μου έφεδρο ανθυπολοχαγό Φάνο Γιαννικούρη με τον οποίο αστειευτήκαμε για λίγο.
Στην παρέα προστέθηκαν ακόμα αρκετοί φίλοι το βράδυ το περάσαμε εκεί στην Αθαλάσσα.

Την επόμενη 21 Ιουλίου πήραμε όπλα και εντολή να φύγουμε, ήμασταν γύρω στα 30 άτομα σε λίγο φτάσαμε στην περιοχή ΣΟΠΑΖ όπου πήραμε σήμα να μεταβούμε ξανά στην έδρα του συγκροτήματος στο  ΓΣΠ , εκεί μας είπαν να φύγουμε και να πάμε πίσω στο ΣΟΠΑΖ, τότε καταλάβαμε ότι κανένας δεν ήξερε τι γινόταν και έτσι αποφασίσαμε οι ίδιοι να πάμε στο Καιμακλί και να πολεμήσουμε.
 Όταν φτάσαμε εκεί διαπιστώσαμε ότι πολλοί κάτοικοι είχαν ήδη εγκαταλείψει το σπίτι τους όσοι όμως ήταν εκεί μας υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό και χειροκροτήματα. Τελικά οχυρωθήκαμε στην περιοχή REGIS- Ποντίκιδη . Λόγω της Μεγάλης Στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή όλο το πρωινό και το απόγευμα υπήρχε μεγάλη μετακίνηση κυρίως γυναικόπαιδων από τις περιοχές Τράχωνα Νεάπολης και Ομορφίτα προς Λευκωσία.

Το απόγευμα στις 21 Ιουλίου πήραμε διαταγή από τον Λοχαγό μας κ.Λόττα να επιτεθούμε.

Στο εργοστάσιο REGIS υπήρχαν ήδη Τούρκοι μπροστά από το εργοστάσιο οι Τούρκοι είχαν ένα άρμα το οποίο μας χτυπούσε. εμείς αρχίσαμε την επίθεση από του Ποντικιδη προς το εργοστάσιο όμως δεχτήκαμε καταιγισμό πυρών αποφασίσαμε να σταματήσουμε την επίθεση περιμένοντας να νυχτώσει για να επιστρέψουμε πίσω.
Πολύ νωρίς το πρωί της επόμενης μέρας κάναμε αιφνιδιασμό οι Τούρκοι εγκατέλειψαν τη θέση τους και τράπηκαν σε φυγή, μετά καταλάβαμε το εργοστάσιο αποφασίσαμε να οχυρωθούμε και σε γειτονικά υποστατικά, κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι οι άλλοι δεν με ακολουθούσαν και έτσι έμεινα μόνος σε ένα σπίτι όπου οι όλμοι άρχισαν να πέφτουν κατά δεκάδες, ένας από τους στρατιώτες μας στην προσπάθειά του να έρθει κοντά μου χτυπήθηκε από βλήμα όλμου και σκοτώθηκε, ένα άλλο βλήμα έπεσε ακριβώς μπροστά από τη θέση του πολυβόλου γέμισα με χρώματα όπως και κάποια δευτερόλεπτα δεν μπόρεσα να καταλάβω αν είχα τραυματιστεί.

Ευτυχώς δεν είχα πάθει τίποτα, οι Τούρκοι συνέχισαν την φυγή τους και την ίδια στιγμή σταμάτησε το πυροβολικό μας να τους καλύπτει.  Μετά από λίγα λεπτά υπήρξε σχετική ηρεμία και κοντά μου έφτασαν μερικοί στρατιώτες μεταξύ αυτών Ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Άθως από τη Λάρνακα.
Στον ενθουσιασμό μας εμείς θέλαμε να προελάσουν όμως ο  Άθως επέμεινε να μείνουμε εκεί Έγινε κάποια συζήτηση θυμάμαι και τότε ο ανθυπολοχαγός μας εξήγησε ότι αν προχωρούσαμε οι θέσεις μας θα βρισκόταν σχεδόν περικυκλωμένες. τις επόμενες ώρες φροντίσαμε να οχυρώσουμε τις νέες θέσεις.

Την επόμενη μέρα βλέπουμε σε απόσταση 30 μέτρων ένα Τούρκο αξιωματικό και ένα οπλίτη μπροστά από τις θέσεις μας με ένα Μαρτίνη σημάδεψα τον αξιωματικό στην καρδιά, ο οποίος έπεσε νεκρός. Ακολούθησε για λίγο καταιγισμό πυρός και από τις δύο πλευρές.

Τις μέρες που ακολούθησαν υπήρχε σχετική ηρεμία .

Νιώθαμε όλοι φοβερά κουρασμένοι και εξαντλημένοι επειδή γνωρίζαμε ότι η εφεδρεία που είχαμε λίγο πιο πίσω, έπαιζαν ποδόσφαιρο και διασκέδαζαν, αποφασίσαμε να γράψουμε επιστολή στον λοχαγό ζητώντας του την αντικατάσταση μας για λίγες μέρες.
Ετοιμάσαμε την επιστολή και πήγα μαζί με δύο άλλους να την πάρουμε. εκεί συναντήσαμε πρώτα τον Άθω στον οποίο δώσαμε την επιστολή, αυτός φώναξε τον επιλοχία Χρηστάκη από την Τσάδα της Πάφου, σε διπλανό γραφείο, στη συνέχεια μας κάλεσε στο γραφείο του όπου είχε βάλει και την επιστολή μας στο τραπέζι μπροστά του, στο μεταξύ στο γραφείο υπήρχε πρώτα ένας αξιωματικός δε γνώριζα χωρίς διακριτικά.... διάβασε την επιστολή και την έβαλε στο τραπέζι, μετά μπαίνει ο λοχαγός Χαράλαμπος Λόττας αφού διάβασε και αυτός την επιστολή την δίπλωσε αρκετές φορές και συνέχεια την έσκισε και την έριξε στο καλάθι, τότε το λόγο πήρε ο αξιωματικός χωρίς διακριτικά και μας λέει δεν είστε άξιοι άντρες... άντρες ήταν εκείνοι που πολέμησαν το 64 και οι οποίοι πολέμησαν χωρίς να διαμαρτυρηθούν ποτέ .....δεν άντεξα τις βρισιές και τον ρωτάω ποιος είστε κύριε μετά μου είπε το όνομά του...του είπα ότι το 1964 και εγώ πολέμησα και μάλιστα στην ίδια περιοχή που είμαστε τώρα, εσείς που βρισκόσασταν τότε ;
Τότε αυτός άρχισε να με απειλή παραλίγο να έρθουμε στα χέρια. Οπότε επενέβη ο κύριος Λώττας και οι άλλοι.... Την επόμενη μέρα μας πήραν όλους στην πρώτη γραμμή της εφεδρείας. Για λίγες μέρες περάσαμε κάπως ήσυχα.
Κάποια μέρα είδαμε ένα φορτηγό αυτοκίνητο να σταματά δίπλα από κάποιο σπίτι και να φορτώνει έπιπλα, όταν πλησιάσαμε για να ρωτήσουμε τι κάνουν εκεί , καταλάβαμε ότι ήρθαν για να κλέψουν τα έπιπλα και άλλα πράγματα, τους διώξαμε αμέσως .
Στις 14 Ιουλίου το πρωί έστειλα μερικούς από εμάς της εφεδρείας να πάμε στο BTR  κοντά στα φυλάκια του REGIS όταν φτάσαμε δίπλα από ένα σπίτι είδαμε σε ένα πρόχωμα τέσσερις στρατιώτες να βρίσκονται μέσα ακίνητοι. Μόλις πριν λίγα λεπτά ένα βλήμα όλμου είχε πέσει μέσα στο πρόχωμα όπου βρισκόταν, ο ένας ήταν τραυματίας που βάλαμε στο  BTR και τους απομακρύναμε.

Ο τραυματίας πέθανε μετά από τέσσερις μέρες στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας όπου τελικά κατέληξα και εγώ στις 15 Αυγούστου.
Μετά από λίγο επέστρεψα μαζί με ακόμη έναν Έφεδρο στο ίδιο σημείο όπου βρήκαμε τον  τραυματία και τους τρεις νεκρούς στρατιώτες.
Σε λίγο οι Τούρκοι μας είχαν καθηλώσει για αυτό υποχρεωθήκαμε να μπούμε μέσα στο σπίτι . Εγώ είχα ένα πολυβόλο και έβαλα από τη θυρίδα σε κάποια στιγμή ο άλλος στρατιώτης ζήτησε να αλλάξουμε όπλα μόλις άρχισε πρώτος αυτός να βάλει με το πολυβόλο έπεσε μια σφαίρα
ντουμ - ντουμ ,σχεδόν μέσα στη θυρίδα του πολυβόλου. Στην αρχή δεν κατάλαβα τι ακριβώς είχε συμβεί όμως σε λίγο κατάλαβα ότι ο σύντροφός μου χτυπήθηκε στο πρόσωπο από τα θραύσματα της σφαίρας, το πρόσωπό του είχε γεμίσει πληγές και αίμα, τον μετέφερα αμέσως πίσω και του έπλυνα το πρόσωπο με νερό, όταν  καθάρισα το πρόσωπό του είδα πάνω και ότι είχε αρκετά πράγματα όχι πολύ σοβαρά δέν μπορούσα να κρίνω εκείνη τη στιγμή.

Πέρασε η νύχτα της Δέκατης τέταρτης Αυγούστου χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο επόμενη μέρα το πρωί χωρίς να μας ειδοποιήσουν βλέπουμε όλους τους άλλους στρατιώτες των γειτονικών μας φυλακίων να εγκαταλείπουν τη θέση τους προς τα πίσω... όταν απομακρυνθήκαμε μόλις μερικά μέτρα βλέπουμε τον λοχαγό  Λόττα να έρχεται προς εμάς, στην  ερώτηση γιατί φεύγουμε είπαν ότι ήταν εντολή του ανθυπλοχαγού.. ο κ-Λόττας μας είπε να επιστρέψουμε πίσω έτσι και έκαναν τελικά .

Όταν κατέληξαν σε άλλο γειτονικό φυλάκιο στο σπίτι του Σκούφαλη. Στα αριστερά του σπιτιού τοποθετήσαμε   το πολυβόλο και οι υπόλοιποι που ήδη είχαν έρθει πήραμε θέση μάχης.
Η ανταλλαγή πυρών συνεχίστηκε μέχρι το μεσημέρι.

Η ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: 

15 Αυγούστου το μεσημέρι ενώ περπατούσα μέσα στο σπίτι χωρίς να νιώθω οτιδήποτε, βρέθηκα στον πάτο, νόμιζα ότι πετούσα στον αέρα οι άλλοι που βρίσκονταν μέσα έπαιξαν κοντά ένας από αυτούς ήταν και ο χωριανός μου μακρινός συγγενείς ο Μιχάλης Καραντώνης ,προσπάθησε να με εμψυχώσει,  και στη συνέχεια με μετέφεραν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας για τη μεταφορά μου χρησιμοποίησαν μια πόρτα, με έβαλαν επάνω και να με μετέφεραν πίσω στην έδρα του λόχου εκεί δεν υπήρχε ο γιατρός .  Χρησιμοποίησαν ρούχα και σερβιέτες για να σταματήσουν την αιμορραγία μέχρι να μεταφερθώ στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.
Στό νοσοκομείο δεν είχα χάσει τις αισθήσεις μου θυμάμαι ότι εκεί στο νοσοκομείο ο πρώτος που συνάντησα ήταν γνωστός πραξικοπηματίας Έφυγε για να επιστρέψει σε λίγο με ρώτησε το ΑΣΜ μου του το είπα.
 Ξύπνησα την επομένη το πρωί 16 Αυγούστου όταν ξύπνησα μία νοσοκόμα με πληροφόρησε ότι μου αφαίρεσαν τη σπλήνα και το ένα νεφρό . Ενώ ακόμη βρίσκομαι στο νοσοκομείο έρχεται κοντά μου ο Τόμης ο οποίος πριν δύο μέρες είχε τραυματιστεί από τα πράγματα της ντουμ-ντουμ ,το πρόσωπο και το κεφάλι του ήταν καλυμμένο με επιδέσμους.
Όταν με είδε άρχισε να κλαίει τον ρώτησα τι έπαθε κι αυτός λέει δεν σε άκουσα.
Όταν τραυματίστηκα και με έστειλες πίσω με μετέφεραν στο νοσοκομείο αλλά αντί να μείνω όπως με συμβούλεψαν επέστρεψα πίσω .
Όταν επέστρεψα σε κάποιο σημείο πίσω από τις θέσεις μας είδα ένα Land Rover και 2 στρατιώτες έξω από αυτό, ήμουν σε απόσταση ενός μέτρου. Κατάλαβα ότι  ήταν Τούρκοι οι οποίοι δρούσαν στα μετόπισθεν.  Χωρίς χρονοτριβή όρμισα σε αυτόν που κρατούσε το αυτόματο μόλις πρόλαβε να με πυροβολήσει στην κοιλιά, τότε έκανα τον πεθαμένο... όμως ο δεύτερος με έσπρωξε με το πόδι του και όταν γύρισε με πυροβόλησε και αυτός με το πιστόλι, η σφαίρα πέρασε από τη μία πλευρά του προσώπου στην άλλη από το στόμα μου, ακόμα είχα τις αισθήσεις μου... προσωποποιήθηκα και πάλι ότι είμαι νεκρός, έτσι έφυγαν.

 Πάμπος : Μία σφαίρα είχε περάσει από το χέρι μου Μου έσπασε μία από τις πλευρές και στη συνέχεια καρφώθηκε στη σπονδυλική μου στήλη για να με αφήσει ανάπηρο για ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή μου.   

Τόμης : Δύο σφαίρες μου τρύπησαν το στομάχι και  μια άλλη το στόμα, Σημάδια που θα με συνοδεύουν σε ολόκληρη την ζωή μου .

Μαζί με τους αείμνηστους φίλους Θανάση Ζαφειρίου και τον αρχηγό Ευάγγελο Φλωράκη

Στην κηδεία του Θανάση Ζαφειρίου