"ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ !"

O Άνδρας αυτός που "αναπαύεται" σε αυτό το φέρετρο με την Ελληνική σημαία, το πηλήκιο του Ανωτάτου Αξιωματικού, το ξίφος και το μαξιλαράκι με τα παράσημα, δεν ήταν ένας κοινός θνητός.
Κάποιοι θέλησαν να τον αφήσουν στην λήθη της Ιστορίας, εμφανίζοντας τον ως έναν Απόστρατο, που θα μπορούσαν να τον χρησιμοποιούν για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους, χωρίς όμως να παρουσιάζουν για αυτόν μια λαμπρή Ιστορία που τον συνόδευε, διότι ενδεχόμενα να "απορύθμιζε" την φυσιολογική ροή των πολιτικών πραγμάτων και γεγονότων, όπως αυτά εξελίχθηκαν από το 1974 μέχρι σήμερα.

Και ήλθε σαν ιδέα, μια μέρα σε κάποιον που ευελπιστεί κάποτε να αναγνωριστεί ως Ιστορικός Συγγραφέας, να του πάρει μια συνέντευξη, με σκοπό να φωτίσει κάποια γεγονότα για την Μητέρα όλων των Μαχών το 1974 στην Κύπρο, που ήταν η Μάχη της υπεράσπισης του Στρατοπέδου της ΕΛ.ΔΥ.Κ. από την 14η έως και την 16η Αυγούστου. Ο σκοπός ήταν να εμπλουτιστούν οι σελίδες αυτής της Μάχης μέσα σε ένα υπάρχον βιβλίο που είχε εκδοθεί με τίτλο "ΚΥΠΡΟΣ 1974 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ".
Όταν η συνέντευξη τελείωσε όλοι οι παρόντες σε αυτήν, είχαν μείνει άφωνοι...
Μπροστά τους εξελίχθηκε μια ξεκάθαρη Ιστορική Μάχη και ένα πασιφανές γεγονός που θεωρείται ο ορισμός της "προδοσίας"...



Έγινε αντιληπτό άμεσα ότι αυτή η συνέντευξη δεν θα είχε καμμία πρακτική σημασία αν έμπαινε ως "σφήνα" σε ένα βιβλίο που αναφερόταν σε πολλά γεγονότα και μάχες...
Οπότε αποφασίστηκε να γίνει βιβλίο... Ενα ξεχωριστό βιβλίο...
Ένα βιβλίο που θα μιλούσε για ΓΕΝΝΑΙΟΥΣ, για ΗΡΩΕΣ, για ΔΕΙΛΟΥΣ και για ΠΡΟΔΟΤΕΣ...
Και τυπώθηκε αυτό το βιβλίο...
Ταξιάρχου ε.α. Παναγιώτη Δ. Σταυρουλόπουλου "ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΤΗΣ ΕΛ.ΔΥ.Κ. 14-16/8/74" με επιμέλεια του φερέλπιδος Ιστορικού Ερευνητή και Συγγραφέα Κωνσταντίνου Α. Δημητριάδη και ευθύνη για την εκτύπωση και την διανομή από τις εκδόσεις "ΠΕΛΑΣΓΟΣ" του Ιωάννη Χ. Γιαννάκενα. Αυτά είναι τα στοιχεία του βιβλίου.

Το βιβλίο απέδιδε με μυθιστορηματικό τρόπο και γλαφυρότητα την 3ημερη αντίσταση 317 ανδρών συν του Διοικητή τους (που είχε το γενικό πρόσταγμα) απέναντι σε υπερ-εικοσαπλάσιους Τούρκους και Τουρκοκύπριους στρατιώτες, υποστηριζόμενους από άρματα μάχης, πυροβολικό και αεροπορία.
Και "μωροί, αφελείς και ανόητοι" και οι τρείς τους, συγγραφέας, επιμελητής και εκδότης, θεώρησαν ότι με την δημοσιοποίηση του αγώνα αυτών των ανδρών αλλά και την προδοσία που υπέστησαν, θα ένιωθαν την ευγνωμοσύνη των διασωθέντων αυτής της Μάχης, αλλά και την αναγνώριση όλων όσων όχι με δική τους ευθύνη, δεν έλαβαν μέρος σε αυτήν...

Ποια ήταν η πραγματικότητα; Τι πραγματικά συνέβη; Κάτι που δεν το είχαν υπολογίσει...
Η "παραχαραγμένη" Ιστορία που κυριάρχησε για 41 ολόκληρα χρόνια, μέχρι να εκδοθεί αυτό το βιβλίο, είχε πολύ "βαθιές ρίζες". Ολοι αυτοί που επιδείκνυαν μέχρι τότε φωτογραφίες σε πόζες δίκην Ράμπο, με φυσεκλίκια και κρεμασμένες χειροβομβίδες και εξιστορούσαν στον περίγυρό τους "ιστορίες" μαχών όπου ήταν δήθεν εμπλεκόμενοι, "αντιστάθηκαν" στην κατάρρευση των μύθων τους!

Η αληθινή Ιστορία αυτής της Μάχης... τους χάλασε το παραμύθι, που είχαν φτάσει να το πιστεύουν και οι ίδιοι.
- Μα εμείς δεν είχαμε συμμετοχή ;;;; αναρωτιόνταν!
Έστω κι αν αυτή η συμμετοχή κολυμπούσε άτσαλα μέσα στην λίμνη της φαντασίας τους...
Έστω κι αν είναι ξεκάθαρο ότι αν όλοι αυτοί βρίσκονταν εκεί που λένε και τους μετρούσαμε, οι υπερασπιστές του Στρατοπέδου θα έπρεπε να ήταν όχι 318 αλλά 1.318 - γιατί έκαστος είτε πολέμησε είτε όχι, κάτι είχε να διηγηθεί από την ...δήθεν συμμετοχή του στις εχθροπραξίες!

Ήλθε λοιπόν αυτός, ο οποίος σήμερα οδηγείται στην τελευταία του κατοικία, να βάλει τα πράγματα στην θέση τους... Χωρίς φόβο και με νηφαλιότητα! Πολλώ δε μάλλον χωρίς ιδιοτέλεια, διότι δεν δέχθηκε ποτέ να πληρωθεί με συγγραφικά δικαιώματα από αυτό το έργο!
- Δεν θα πουν για μένα ότι έβγαλα σε βιβλίο το αίμα των φαντάρων μου για να κερδίσω χρήματα... έλεγε και ξανάλεγε!
Και δεν πληρώθηκε... Και αναγκαστικά ακολούθησε και ο επιμελητής και δεν εισέπραξε αμοιβή για την επιμέλεια του βιβλίου... Και αναγκαστικά κατόπιν αυτών ο εκδότης με μειωμένα σημαντικά τα έξοδά του, φρόντισε το βιβλίο να διατίθεται σε χαμηλή τιμή ώστε να το προμηθευτούν όσο το δυνατόν περισσότεροι φιλίστορες αναγνώστες!
- Να γίνουν κοινωνοί αυτής της Μάχης όλοι οι Έλληνες... έλεγε και ξανάλεγε ο δημιουργός του έργου.
Και τότε στα 90 του που εκδόθηκε αυτό το βιβλίο, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, αυτός ο ικανώτατος Αξιωματικός, δέχθηκε την χολή και το όξος, όλων αυτών των οποίων χάλασε τα "παραμύθια" με την μαρτυρία του...

Γιατί με την Μαρτυρία του:
Μάθαμε για τους ήρωες του...
Μάθαμε για τους γενναίους του...
Μάθαμε για τους δειλούς και ανίκανους...
Μάθαμε για τους προδότες...

Ο Ανδρας αυτός που βρίσκεται μέσα σε αυτό το φέρετρο αναπαυμένος, δέχθηκε την ύβριν την απαξίωση τον χλευασμό, την καχυποψία και την βρωμιά όλου αυτού του βορβορώδους κυκλώματος που ονομάζεται ΚΥΠΡΟΣ 1974... Και σε πολλές περιπτώσεις από αυτούς που ...έσωσε!
Ο Ανδρας αυτός που ούτε μία στιγμή δεν εκθείασε τον εαυτό του, παρά μόνο τους "Λεβέντες του" τα "Παιδιά του", κατηγορήθηκε ως "ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΣ ΗΡΩΑΣ", ως "ΓΕΡΟΣ ΜΕ ΑΛΤΖΧΑΙΜΕΡ", ως "ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ" που ενεφανίσθη μόνο στις 15 του μήνα στο Στρατόπεδο...
Κάποιοι τον είπαν και ..."ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑ" γιατί δεν διέταξε Υποχώρηση, παρότι γνωρίζουν ότι είχε διαταχθεί από τον Διοικητή της ΕΛΔΥΚ Σχη (ΠΖ) Ν.Νικολαΐδη, να πολεμήσουν και να πέσουν "μέχρι ενός"! Τον κατηγορούν δηλαδή ότι δεν τόλμησε ως Ελλην Αξιωματικός να παραβεί διαταγή δηλαδή, να εγκαταλείψει την θέση του εν ώρα μάχης.

Και τότε ο αγέρωχος αυτός σεβάσμιος Ανδρας, βίωσε την στυγνή πραγματικότητα της υποκρισίας.
Βετεράνος που υποτίθεται ότι ήταν από αυτούς που βρισκόταν "κοντά του" έδειχνε σε συνομιλία του με τον επιμελητή του έργου, να έχει αμφιβολίες ότι ο κ.Ταξίαρχος ήταν στον Άγιο Γεώργιο το 3ημερο... 150μ από τα συρματοπλέγματα, παρότι το βεβαιώνουν οι πάντες!

Άλλος Βετεράνος τον κατηγόρησε για μισαλλοδοξία, ότι θίγει δηλαδή στην μαρτυρία του "έντιμους Αξιωματικούς"... όπως αυτόν που αρνήθηκε εκτέλεση διαταγής "γιατί είχε γυναίκα και παιδιά"!
Άλλος Βετεράνος τον κατηγόρησε ότι ενσπείρει τον διχασμό ανάμεσα στους Ελδυκάριους του 1974, διαχωρίζοντας τους σε αυτούς που πολέμησαν και σε όσους βρέθηκαν κατόπιν διαταγής του Διοικητή Νικολαΐδη, στα μετόπισθεν.

Ο Άντρας αυτός που πολέμησε στον Συμμοριτοπόλεμο, που τραυματίστηκε δύο φορές και παρασημοφορήθηκε επ' ανδραγαθία, που είδε να του φέρνουν το ακέφαλο σώμα του Υπολοχαγού αδελφού του μπροστά του για να το θάψει, θύμα του "Καπετάν Γιώτη" και των ανδρών του, ο Άντρας αυτός λύγισε... Λύγισε, αλλά ευτυχώς ήταν η "πάστα" του τέτοια και δεν έσπασε...
- Μα γιατί τα κάνουν αυτά; Γιατί τα λένε αυτά; Γιατί μου φέρονται έτσι; Εγώ δεν λέω τίποτα για μένα. Εγώ δεν έκανα τίποτα! Τα "φαντάρια" μου έκαναν αυτόν τον τιτάνιο αγώνα...έλεγε και ξανάλεγε.
Στο έντιμο μυαλό του δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει την ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ, την ΖΗΛΕΙΑ και την ΚΑΚΙΑ...που μπορούν να επιδείξουν ακόμα και τύποι που σήμερα ζουν εξαιτίας του!
Και βέβαια στο απυρόβλητο δεν θα έμενα ούτε εγώ, ούτε ο Εκδότης...
Όμως εμένα με ένοιαζε τι έλεγαν για τον ίδιο τον κ.Ταξίαρχο.... Και όχι για μένα...
Με είπαν "άκαπνο" λες και ήμουν σολωμός και έπρεπε να ήμουν "καπνιστός" στα 11 μου χρόνια, όταν έγινε ο πόλεμος στο νησί... Ή ότι θα έπρεπε να είχα μπαρουτοκαπνιστεί για να μπορώ να μιλώ για αυτήν την μάχη.

Κάποιος άλλος που με "εράνους" κατασκευάζει "με δικά του χρήματα (όπως λέει)" μνημεία, μου απαγόρευσε να ομιλώ για εκείνη την Μάχη...διότι "δεν είχα πολεμήσει τότε"!
Λες και για τις Θερμοπύλες θα έπρεπε να αναστηθεί κάποιος από τους 300 να μας τα εξιστορήσει - δικαιωματικά - μιας και πολέμησε τότε...
Αλλά είπαμε, δεν με ένοιαζε τι έλεγαν για μένα. Με ένοιαζε να μην πληγωθεί ο σεβάσμιος αυτός Άντρας!
Και τον υπερασπίστηκα.
Σαν να υπερασπιζόμουν τον βιολογικό πατέρα μου.
Και τράβηξα πάνω μου όλη την επιθετική ενέργεια των απανταχού μισαλλόδοξων και αχάριστων ερπετών...

Που δεν κατάλαβαν ότι αν αυτός ο Άνδρας δεν είχε τους "δίδυμους αδένες" να "πάρει επάνω του" την απόφαση της "απαγκίστρωσης" προκειμένου να μην χαθούν 317 άνδρες άδικα και χωρίς αντίκρυσμα, μιάς και τα πάντα είχαν εξόφθαλμα προδοθεί, σήμερα δεν θα ζούσε κανείς τους... ή μάλλον θα ζούσαν μόνο οι "ξύπνιοι" που την κοπάνησαν από τις 11.30 ενώ οι συμπολεμιστές τους σφάζονταν... και όταν οι υπόλοιποι έτρεχαν στην Μακεδονίτισσα από τις 2.30, τους βρήκαν να είναι καθισμένοι ανάμεσα στα αμπέλια και να τρώνε σταφύλια...

Ρώτησα πριν έναν χρόνο τον Λούη Ιωαννίδη, έναν Λεμεσιανό Αξιωματικό του Ελληνικού Στρατού, που ήταν Λοχαγός, Διοικητής του 4ου Λόχου Τυφεκιοφόρων στην Μάχη του Στρατοπέδου:
- Tι θα κάνατε κε Ιωαννίδη αν ο κος Σταυρουλόπουλος δεν έδινε διαταγή για απαγκίστρωση;
Η απάντηση ξεκάθαρη και αποστομωτική από τα χείλη άλλου ενός Γενναίου Αξιωματικού:
- Τι να κάναμε. Θα μαχόμασταν και θα πέφταμε όλοι μέχρι ενός μέσα στα ορύγματά μας.
Αυτόν τον Ανδρα λοιπόν που οι γενναίοι αξιωματικοί του ήταν έτοιμοι να πέσουν μέσα στα ορύγματα τους, προκειμένου να εκτελέσουν την διαταγή του, κάποιοι τον λοιδώρησαν...
Κάποιοι που έζησαν εξ αιτίας του... και μόνο χάρη σε Αυτόν...

Δέθηκα πολύ μαζί του.

Και δεν ήταν μόνο τα ταξίδια μας σε πόλεις της Ελλάδος όπου έγιναν παρουσιάσεις του βιβλίου - πάντα με δικά μας έξοδα - ή και η συνεχείς ομιλίες μας σε Στρατιωτικές Μονάδες και Συλλόγους, που ειρήσθω εν παρόδω πάντοτε τις καλοδεχόταν. Ούτε και οι ατελείωτες ώρες που συζητούσαμε για την ζωή Του!
Ήταν η σχέση Πατρός-Υιού που άρχισε να σφυρηλατείται ανάμεσά μας.
Μιλούσαμε καθημερινά - εκτός από τις φορές που έπεφτε η μπαταρία στο ακουστικό του...
Τον βοηθούσα - παρόλες τις ασχολίες μου - σε θέματα που τον απασχολούσαν στην καθημερινότητα του, από τα πιό απλά μέχρι τα πιό "μπελαλίδικα". Τον φρόντιζα με μια περισσή αγάπη, αλλά πάντα με ανιδιοτέλεια.
Γιατί μπροστά μου είχα κάποιον που τον ένιωθα Πατέρα μου.
Και εκείνος με αποζητούσε νιώθοντας με γιο του...

Χαιρόταν σαν μικρό παιδί όταν πηγαίναμε μαζί για φαγητό, δείπνο τις Τετάρτες, γεύμα τις Κυριακές.
Ένιωθα την χαρά του που έγινε πλέον αναγνωρίσιμος στην περιοχή που έμενε και που κανείς επί 41-42 χρόνια δεν ήξερε τι είχε προσφέρει αυτός ο άνθρωπος στην Πατρίδα και στην Κύπρο... Τώρα τον σταματούσαν να του σφίξουν το χέρι, να του μεταδώσουν την αγάπη τους...
Να του πούν "Σε ευχαριστούμε κε Ταξίαρχε" ή "Συγχαρητήρια κε Σταυρουλόπουλε, τιμή μας να είσαι συμπολίτης μας"!

Απλοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας...
Φρόντισα να παραδώσει την στολή του στην ΕΛΔΥΚ ώστε να κοσμήσει και να εμπλουτίσει το Μουσείο της. Ο προηγούμενος Διοικητής Σχης (ΠΖ) Ε.Θεοδώρου το ενέκρινε όταν του το πρότεινε ο Λγός (ΠΖ) Σ.Σερμεντζέλης και την παρέλαβε, ο δε νυν Διοικητής Σχης (ΠΖ) Π.Μαυραγάνης, αποφάσισε να την βάλει στην αίθουσα των Σημαιών του Διοικητηρίου και όχι απλά σαν άλλο ένα έκθεμα στο Μουσείο..

Φρόντισα να του ζητηθεί να μιλήσει στους νυν Ελδυκάριους και να τους εξιστορήσει το 3ημερο του Τιτάνιου Αγώνα, παρέχοντας τους μια ιδιότυπη εκπαίδευση - εξίσου σημαντική με την στρατιωτική - με το να γνωρίζουν ΠΟΙΩΝ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΣ είναι και σε ΠΟΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ υπηρετούν την θητεία τους.
Και όσο συνέβαιναν αυτά τόσο οι ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΟΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ σκύλιαζαν...
Αφηναν υπονοούμενα μέχρι και για οικονομικές δοσοληψίες...εμού και του κου Ταξιάρχου, προφανώς κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια...πάντα βέβαια υπό το κάλυμμα αυτού που ερωτά γιατί τάχα θέλει να μάθει την αλήθεια...(!!!)
Σαμποτάρισαν μέχρι και την πρωτοβουλία να δοθεί τιμητικά στον κ.Ταξχο από το ΥΠΕΘΑ ο βαθμός του Αντιστρατήγου ε.α. για την προσφορά του προς την Πατρίδα...

Πριν είχε γευθεί την αχαριστία Κυπρίων Αξιωματικών ε.α. οι οποίοι έφθασαν μέχρι την Κυπριακή Βουλή να διαμαρτυρηθούν διότι θεώρησαν ότι "υπερτονίστηκε η προσφορά της ΕΛΔΥΚ"...
Και το είπαν ποιοι; Αυτοί που το έβαλαν στα πόδια μόλις τους επιτέθηκε ένας Λόχος Τούρκων με 3 άρματα - όπως αναφέρει στο βιβλίο του Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ο Ταξίαρχος ε.α. Σέργης,  τα οποία άρματα όμως, τα ακινητοποίησε η διμοιρία της Α' ΜΚ/Γ' ΜΑΚ στα Υψώματα Κολοκασσίδη και Cyta.
Αυτοί που όταν τα τούρκικα άρματα έμπαιναν στο στρατόπεδο, το μοναδικό εν λειτουργία ΠΑΟ-106 το μετέφεραν στο Διοικητήριο τους στα γραφεία της εφημερίδας Η ΜΑΧΗ, για την προστασία τους (!!!) στερώντας το από την άμυνα των Ελδυκάριων...
Θλιβερά ανθρωπάκια που δεν αρκούνται πλέον στα 4000-5000€ σύνταξη που ξεκοκαλίζουν μηνιαία θέλουν και "δάφνες" που δεν τις δικαιούνται...
Και σήμερα γινόμαστε θεατές ενός αποτρόπαιου θεάματος...
Τεθλιμμένοι άπαντες στην Νεκρώσιμη Ακολουθία...

Ακόμα και ο Πρόεδρος ενός Συλλόγου Βετεράνων που είχε αποκαλέσει τον κ.Ταξίαρχο "Κατασκευασμένο Ηρωα" ήταν εκεί... Για να πάρει κι αυτός ανεμίζοντας το "μπαϊράκι" της λέσχης του, λίγο από το χειροκρότημα που δεν του αναλογεί, όχι μόνο για ότι έγραψε για τον ΗΡΩΑ Στρατοπεδάρχη, αλλά διότι στην Μάχη αυτός ήταν ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ ΑΠΩΝ, κρυπτόμενος στα γύρω υψώματα και αντί να συνδράμει τους άνδρες του λόχου του που μάχονταν, παρακολουθούσε μια 60ωρη "Πολεμική Ταινία"...LIVE !

Ναι ήταν κι άλλοι που κράτησαν "ίσες αποστάσεις" από τον ίδιο τον Ταξίαρχο και τους υβριστές του... Δηλαδή πορεύτηκαν και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ... "Να χαμηλώσουν οι τόνοι" έλεγαν και ξανάλεγαν, λες και είτε εγώ είτε ο κ.Ταξχος είχαμε βγάλει πρώτοι το σπαθί από το θηκάρι.

Ναι ήταν και οι άλλοι που δυσκολεύονταν να του παράσχουν μια υποτυπώδη βοήθεια στο σπίτι, ώστε να μην αναγκαστεί ο ΗΡΩΑΣ του '74 να βρίσκεται σε έναν Οίκο Ευγηρίας στην δύση του βιολογικού βίου του (πράγμα που κατά την γνώμη μου - μαζί με την ασθένεια του βιολογικού του γιού, του Βασίλη - "τον έριξε" σε ένα πλέον συνεχώς επιδεινούμενο καταθλιπτικό περιβάλλον, το οποίο δεν το άντεχε η ιδιοσυγκρασία του) και που κατά συνέπεια νίκησε την καταπονημένη του καρδιά....

Μου έχει πει πολλά και για πολλούς στις πολλές ώρες που περνούσαμε παρέα...
Μου είπε πολλά για πρόσωπα και πράγματα...
Μου έδωσε και πολλά στοιχεία από το προσωπικό αρχείο του...
Μου μίλησε για κιοτήδες που αυτοτραυματίστηκαν το 74 και έκτοτε δεν τους ξαναμίλησε μόλις το διαπίστωσε και ας τους έβλεπε επί 43 χρόνια κάθε μέρα...
Μου μίλησε για δειλούς που έφτασαν Στρατηγοί...
Μου μίλησε για αυτούς που την "κοπάνησαν" την ώρα της Μάχης και που επειδή δεν δέχθηκε κανείς να καταθέσει αυτό το γεγονός, δεν τους ανέφερε στην Αναφορά του προς το ΓΕΣ προκειμένου να περάσουν Στρατοδικείο.

Μου μίλησε για αυτούς τους αρριβίστες στρατιωτικούς που που απαντώντας με θράσος χιλίων χιμπατζήδων στους συγγενείς των αγνοουμένων που ερωτούσαν για τους ανθρώπους τους, ότι "το Τρόοδος είναι μεγάλο" υπονοώντας ότι μπορεί και να ... λιποτάκτησαν!
Μου μιλούσε ώρες ατελείωτες για πολλά και διάφορα...

Αλλά και χαιρόταν και υπερηφανευόταν για όλα αυτά που του δημιουργούσαν μια ανάταση ψυχής, όπως η προσώνηση "ΠΑΤΕΡΑ" από τους Πολεμιστές του εκείνο το 3ημερο, που και εκείνος τα θεωρούσε "ΠΑΙΔΙΑ" του...

Από τον Πεπερά, τον Βάσιο, τον Στάϊκο, τον Βλαχόπουλο, τον Θεοφανίδη, τον Ευσταθόπουλο και όλους όσους τον αγάπησαν πραγματικά...
Που δεν τον χρησιμοποίησαν ποτέ...
Αυτός λοιπόν ο Άνδρας είμαι σίγουρος ότι αν μπορούσε σήμερα να σηκωθεί από αυτό το φέρετρο θα κυνηγούσε πολλούς με την μαγκούρα του...
Και ίσως και να είχε σπάσει και καμία από αυτές τις τρεις που του δώρισα πέρυσι το καλοκαίρι στην γιορτή του, στην πλάτη κάποιων...!!!
Γιατί ήταν ένας άντρας που δεν του άρεσε το άδικο...
Γιατί ήταν ένας άντρας που τιμούσε τα παντελόνια του, όσο κι αν το κορμί του στα 92 του πλέον, δεν τον "υποστήριζε" όπως θα ήθελε...

ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ...
ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ...
ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΑΚΟΜΑ...

Όμως το καλοσκέφτομαι...
Από το να νιώθει πίκρες από μισαλλόδοξα ανθρωπάκια χωρίς ψυχή και χαρακτήρα, που μόνο εμετό προκαλούν, καλύτερα εκεί με τα παιδιά του και τους φίλους του !
Με τον Σταυριανάκο, τον Σταμπουλή, τον Κέντρα, τον Παπαλαμπρου, τον Κούρλιο, τον Γιαννακόπουλο, τον Σκαμπαρδώνη, τον Κρητικό, τον Γρίβα, τον Γκούρο, τον Γλαρέντζο, τον Λούρμπα, τον Ζαχαρέα, τον Κρατημένο, τον Λύγγο, τον Παπαδόπουλο, τον Μπροδήμα, τον Παπαδόπουλο, τον Βολακάκη, τον Κουτρούλη και όλα αυτά τα παιδιά που χάθηκαν πολεμώντας στην Μάχη αυτή, υπηρετώντας την θητεία τους, την Πατρίδα τους.

"Να τα πει" και με τον πολύ καλό του φίλο τον Χρήστο τον Καλέτσιο, τον Παυλάρα του "Μαυρομμάτη", όπως και τους παλαιότερους, τον χαμένο Υπολοχαγό αδελφό του, με τον επίσης φίλο του τον "μαυροσκούφη" τον Σουρανή καθώς και τις σειρές του, που άλλοι χάθηκαν το '49 και άλλοι στην Κορέα...
Και εμείς θα φροντίσουμε το όνομα ΣΤΑΥΡΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ να μην το λέει "λάθος" κανείς και να το αναφέρει με σεβασμό κάποιος που θέλει να βρεί συνώνυμο των λέξεων ΓΕΝΝΑΙΟΣ, ΕΛΛΗΝ, ΗΘΟΣ, ΑΞΙΕΣ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ και ΑΝΔΡΙΣΜΟΣ.

Και τώρα πιά που σας εξήγησα ποιός είναι αυτός ο ΑΝΔΡΑΣ...
...έφτασε πλέον η ώρα να τον δεχθεί η τιμημένη γη της Αττικής, η γη πλησίον του Μαραθώνα...

ΕΓΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΩ...

Όπως δεν ξέχασα ποτέ τον βιολογικό μου πατέρα που έχασα πριν 17 χρόνια...
Κλείνω αυτήν την ξεχωριστή σελίδα της ζωής μου που τον αφορούσε και προχωρώ μπροστά...
Όπως θάθελε και κείνος να κάνω...
Αυτό σας καλώ και σας...
Κλείστε τον στην ψυχή σας και προχωρήστε στον δρόμο που εκείνος και τα παλληκάρια του χάραξαν...

Τον δρόμο της Τιμής και της Αξιοπρέπειας...
Όσο για τους γυμνοσάλιαγκες;;; ...δεν θα καταφέρουν τίποτα άλλο από το να γλύφουν και να έρπουν... Και να ζουν με την αγωνία ότι κάποιος θα περάσει και θα τους πατήσει...!!!

ΣΤΡΑΤΗΓΕ (για όλους μας) ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΟΠΟΥΛΕ ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ...
Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΝΑ ΣΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΕΙ ΠΑΝΤΑ...
ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΛΗΘΗ...
ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΣΟΥ...
​ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΠΑΤΕΡΑ...

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΛΕΞ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
​(12/6/2017)

πηγή: http://www.maxhdefence.com