Το πολυβόλο του φυλακίου 1099 και εγώ Ιούνιος 1974
ΠΑΡΜΑΚΛΗ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΥΠΡΟΣ
3Ος ΛΟΧΟΣ 211 ΤΟ ΦΥΛΑΚΙΟ 1099 ΕΤΟΣ 1974
20 Ιουλίου 1974 αξέχαστη ημερομηνία για μας που ζήσαμε τα γεγονότα .
Ας ξεκινήσω από 1η Ιουλίου 1974 όταν ο Μακάριος έβγαλε διαταγή.Για μείωση της θητείας στου 14 μήνες εγώ τότε φαντάρος στον 3ο λόχο του 211 Τ.Π. και στο φυλάκιο 1099 Ομορφιτα προς Χαμίτ Μάντρες ως ερασιτέχνης φωτογράφος ο Χ. Λόττας το γνώριζε και μου έδωσε διαταγή να βγάλω φωτογραφίες για τα απολυτήρια των φαντάρων που θα απολυθούν αλλά και της θέσεις μάχης των Τούρκων , έτσι εγώ γύρισα όλα τα φυλάκια του λόχου και φωτογράφισα τους φαντάρους ( πορτρέτα ) αλλά και άλλες φωτογραφίες με τα όπλα μας και της τότε θέσεις μάχης των Τούρκων .
Αρκετές από αυτές της φωτογραφίες χρειάστηκαν για τους αγνοούμενους του λόχου μας .
Πάμε τώρα χαράματα 20 Ιουλίου 1974 όταν ακούσαμε πυροβολισμούς πράγματι νομίσαμε ότι είναι από τους πραξικοπηματίες αλλά η φωνές του σκοπού μας αναστάτωσαν, βγαίνοντας από το φυλάκιο αντικρίσαμε τα αεροπλάνα να ρίχνουν αλεξιπτωτιστές και κιβώτια με διπλά αλεξίπτωτα, με το μαγνητικό τηλέφωνο περνώ την πρώτη διαταγή ΔΕΝ ΘΑ ΡΙΞΕΤΕ ΟΥΤΕ ΣΦΑΙΡΑ εγώ είχα προβλέψει και είχα στήσει τον τρίποδα επίγειου βολής του πολυβόλου BRAUNING 0.50 σε ένα υποτυπώδες όρυγμα ( αυλάκι 0,60 εκ. ) από την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος .Σε λίγο μάθαμε < σκοτώθηκε > ο φίλος μου ο Μιχάλης στο 1100 φυλάκιο ο οποίος ανήκε στην δύναμη του φυλακίου μας αλλά το προηγούμενο βράδυ πήγε στο διπλανό φυλάκιο να καλύψει κενό σκοπιάς και χαράματα τον βρήκε η σφαίρα στο κεφάλι αλλά δεν μπορούσαν να τον πάρουν έτσι πήραν γυναίκες τουρκάλες με λευκές σημαίες και τον ανέσυραν από τον λάκκο διπλά από την σκοπιά του 1100 φυλακίου < αυτά τα έμαθα μεταγενέστερα > .
Κατά το απόγευμα δεν θυμάμαι ακριβώς ώρα τραυματίζομαι και εγώ από σφαίρα στην κοιλιά και για καλή μου τύχη σε 15 λεπτά βρισκόμουν στο νοσοκομείο της Λευκωσίας .
Στην είσοδο του νοσοκομείου εθελοντές νοσοκόμοι με βάζουν σε φορείο και ρωτούσαν τα στοιχεία μου και με τσιρότα μου τα κόλλησαν στο μέτωπο με 2-3 ψαλίδια μεγάλα μου έκοψαν όλα τα ρούχα και κατέληξα γυμνός και ακούω τον γιατρό να λέει ακτίνες και χειρουργείο ταυτόχρονα 3-4 ενέσεις μου έβαλαν και με το φορείο κατέληξα στο ακτινογραφικό μηχάνημα ένιωσα μια εύθυμη ζάλη και μετά ΖΖΖΖΖ μέχρι εδώ θυμάμαι .
Ξύπνησα χαράματα της επόμενης μέρας δεν είχε φέξει καλά και ούτε είχα το λογικό από την νάρκωση κατάλαβα ότι ήμουν δεμένος χέρια και πόδια πάνω στο κρεβάτι μόνο το κεφάλι μου μπορούσα να κουνήσω αριστερά μια μπουκάλα με αίμα και δεξιά μπουκάλα με ορρό φωτισμός μέσα στον θάλαμο δεν είχε λόγο συσκότισης η μήπως και για άλλο λόγο έτσι έβλεπα λίγες σκιές να περπατά με φανάρια και κεριά .
Ξημερώνει επιτέλους βλέπω δεξιά μου Παναγιά μου τι είναι αυτό ?? βλέπω αριστερά μου ακόμα χειρότερο ρίγος φόβος με πλημμύρισε, οι καμένοι από της βόμβες ναπάλμ ζωντανοί νεκροί γυμνοί στα κρεβάτια και βογγητά μέχρι που ο έναν μετά τον άλλο να τους κυκλώνουν με το παραβάν και να τους πάνε για το νεκροτομείο . Θεέ μου τη όπλο κατασκεύασε ο άνθρωπος για να σκοτώνει .
Σε μερικές μέρες απελευθερώθηκα από ορούς και τα αίματα και έτσι μπόρεσα να σηκωθώ από το κρεβάτι και μπορούσα να περπατώ με δυσκολία αλλά τουλάχιστον περπατούσα.
Έμαθα ότι σε διπλανό θάλαμο νοσηλευόταν φρουρούμενος Άγγλος πιλότος μαχητικού τούρκικου αεροσκάφους πήγα και πράγματι υπήρχε σκοπός έξω από ένα μικρό θάλαμο και μου το επιβεβαίωσε .
Βρήκα τον κατάλογο με τους νεκρούς και τραυματίες..... ο θαύμα ο φίλος μου ο Μιχάλης είναι στον κατάλογο με τους τραυματίες, πήγα και τον βρήκα ήταν σε καταστολή και με δεμένο το κεφάλι αγνώριστος . Με τον Μιχάλη έχουμε επαφή μέχρι και σήμερα με το αριστερό μέρος του κρανίου του να μην έχει κόκαλο το αριστερό μάτι τυφλό και το αριστερό αφτί κουφό αλλά ζει .
ΥΓ. Ο Παρμακλής είναι μόνιμος κάτοικος στην Εύβοια από το 1979 και έχει 3 παιδιά αγόρια που γεννήθηκαν εδώ στην Ελλάδα, μεγάλα βέβαια τώρα και έστειλα και του τρεις και υπηρέτησαν στην Κύπρο
 |
|
15-20 ήμερες πριν από της 20 Ιουλίου 1974 στο βάθος αριστερά στα κυπαρίσσια είναι οι θέσεις τον Τούρκων
ΒΙΝΤΕΟ: 10 Σεπτεμβρίου 2016 στην τιμητική εκδήλωση για τους Έλληνες πεσόντες της ΕΛ.ΔΥ.Κ στην ΚΥΠΡΟ το ’74 στο Δημοτικό Διαμέρισμα Σπαθαρίου, στο εξωκλήσι Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.
Η ιστορία μου δεν τελειώνει εδώ αλλά αρκετά για τώρα.
Με εκτίμηση
ΚΥΠΡΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ ΠΑΡΜΑΚΛΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Oσα δημοσιεύματα δεν έχουν την υπογραφή μας αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι την δική μας.Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις,, ή απειλές.