Κραυγές απόγνωσης από τραυματίες-ανάπηρους πολέμου του '74
Το ελληνικό κράτος που τους χρησιμοποίησε ως αναλώσιμους,σήμερα τους έχει πετάξει στον κάδο των αχρήστων. Καμία αναγνώριση, ούτε για το αίμα που έχυσαν για την πατρίδα, ούτε για το ότι γύρισαν σακάτιδες και με ψυχολογικά προβλήματα. Όλα αυτά κι άλλα πολλά φρόντισαν οι τότε κι οι μετέπειτα κυβερνώντες μας να τα διαγράψουν, να τα εξαφανίσουν, γιατί φοβούνται μήπως ξεσπάσει κάποτε κανένα τσουνάμι αποκαλύψεων για την τότε και την ως σήμερα προδοσία στο Κυπριακό και τους πνίξει.
Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι Έλληνες και αναγνωρίζουν. Κάποιοι πατριώτες δημοσιογράφοι, ελάχιστοι έντιμοι πολιτικοί και πολλοί απλοί πολίτες.. Απ’ όσα έχω πληροφορηθεί έχουμε απομείνει 80 πάνω-κάτω οι πολεμιστές του 1974 που φυτοζωούν, χωρίς δουλειά, χωρίς σύνταξη, άλλοι με καρκίνους από τις ναπάλμ, άλλοι να μπαινοβγαίνουν στα ψυχιατρεία κι άλλοι με διάφορα σουβενίρ από τότε. Έχει δίκιο το κράτος μας. Είναι πολλοί, ποιόν να πρωτοκοιτάξει. Κι έτσι για λόγους ισονομίας προτίμησε να μην βοηθήσει κανέναν.
Τον Ιούλιο του 2007 με πρωτοβουλία του τότε υφυπουργού Εθνικής Άμυνας, Γιάννη Λαμπρόπουλου, τιμήθηκαν στην Σχολή Ευελπίδων με μετάλλια και διπλώματα όσοι πολέμησαν επίσημα στην Κύπρο. Τους δόθηκε και το δικαίωμα δωρεάν περίθαλψης στα στρατιωτικά νοσοκομεία. Ενώ αρκετοί άλλοι που ήταν παρόντες στη Μάχη της Κύπρου, αλλά απόντες από τα επίσημα κιτάπια, είναι οι μύγες οι πεταμένες έξω απ’ το προζύμι.
Δεν υπήρξαν, δεν πολέμησαν, δεν μάτωσαν...«επισήμως».
Δεν ζητούν πλέον ούτε παράσημα ούτε εύφημους μνείες. Θέλουν Δικαίωση.Θέλουν το έμπρακτο ενδιαφέρον της πατρίδας για την τιμή της οποίας πολέμησαν, Θέλουν μια σύνταξη, ας είναι και της πείνας για να μην περιμένουν την ελεημοσύνη για να ζήσουν Θέλουν την έμπρακτη αναγνώριση από την πατρίδα τους, όπως την έχει κι ο Τούρκος στρατιώτης από την δική του.
Γιατί γύρισαν σακατεμένοι ψυχή τε και σώματι στην Ελλάδα και δεν μπόρεσαν ποτέ να σταθούν σε μια δουλειά, όσο κι αν το προσπάθησαν, Δεν μπόρεσα ούτε να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, που τις είχαν διακόψει λίγους μήνες πριν την στράτευσή τους.
«Συγγνώμη» ζήτησε ο Υπουργός Αμύνης Πάνος Καμμένος από τους αναπήρους πολέμου του 1974 που τραυματίστηκαν στη διάρκεια της τουρκικής εισβολής :
«Θέλω εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας να ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη στους αγωνιστές αυτούς της Κύπρου που μέχρι σήμερα το κράτος δεν απέδωσε τις οφειλόμενες τιμές».
Ναι έχουν γίνει κάποια θετικά βήματα , πολύ αργά όμως και επιφανειακά. Ακόμη και σήμερα, όσοι βέβαια έχουν απομείνει... ταλαιπορούντε με το κράτος απέναντι τους αντί να είναι αρωγός.
Η επιστολή του Χαράλαμπου Αποστολάκη έφεδρου Ανθυπολοχαγού των Καταδρομέων στην Πολεμική Αποστολή «ΝΙΚΗ» στην Κύπρο το 1974 στον Υπουργό Αμύνης περιέχει τήν ουσία της κατάστασις.
ΕΡΩΤΉΜΑΤΑ:
Τι έγινε με τις ηρωικές μορφές των τραυματιών μας και με τους άλλους σακάτηδες που έχασαν τα λογικά τους σ’ αυτή τη βίαιη και με συντριπτικά ανατρεπτικές συνέπειες για τη ζωή τους από τις τραυματικές εμπειρίες του πολέμου;
– H Πολιτεία μας τους έδωσε μια ταυτότητα, όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα, ότι «είναι πολεμιστές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου» για να μπορούν να μετακινούνται με τα αστικά λεωφορεία .Και τι αντιμετώπισαν στο έρεβος που σέρνονταν πολλοί από αυτούς;
Να τους πετάνε έξω από τα λεωφορεία οι εισπράκτορες και οι ελεγκτές ως απατεώνες όταν έδειχναν οι πληγωμένοι την ταυτότητα του Πολεμιστή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όντας μόλις 20-24 ετών;
Τι έγινε με τους άλλους που γύρισαν βαθιά ψυχικά λαβωμένοι μετά από 10 και πλέον μήνες παραμονής στην Κύπρο, ζώντας σαν αρουραίοι μέσα σε τρύπες, στα λαγούμια και στα χαρακώματα, κάτω από συνεχείς συναγερμούς για ενδεχόμενο νέο «ΑΤΤΙΛΑ»;
– Οι περισσότεροι μετά την επιστροφή τους στην Ελλάδα, περιέφεραν το άδειο από την ψυχή τους κουφάρι στα διάφορα ψυχιατρεία χωρίς να μπορούν να κάμουν οικογένεια, αφού κατάντησαν αλκοολικοί και χάνοντας τη ζωή τους στα 40 και στα 50 τους χρόνια.
Τι έκαμε η Πολιτεία μας όταν πολλοί πληγωμένοι και σακάτηδες κατέφυγαν στα Δικαστήρια για να πάρουν μια ευτελή σύνταξη και να μπορέσουν να ζήσουν όντας ανίκανοι για εργασία;
- Υπουργοί της πρώτης μεταδικτατορικής Κυβέρνησης του Κων/νου Καραμανλή ζήτησαν «… για εθνικούς λόγους να σταματήσουν αυτά τα δικαστήρια…!!!».
Τι έγινε στις περιπτώσεις εκείνες που κάποια δικαστήρια επιδίκασαν κάποια ευτελή ποσά σε ορισμένους σακάτηδες; Οι ίδιοι υπουργοί της παραπάνω Κυβέρνησης έδωσαν εντολή στους νομικούς τους συμβούλους να καταθέσουν αιτήσεις αναίρεσης αυτών των αποφάσεων!!!
Τι έγινε με τις αγωγές που κατατέθηκαν αναγνωριστικά από ορισμένους μαχητές σε Δικαστήρια εναντίον Υπουργών Εθνικής Άμυνας και Οικονομικών διαφόρων Κυβερνήσεων, για όλα όσα αφορούν τις προηγούμενες παραγράφους; Όλα τα δικαστήρια όλων των βαθμών, «… έκριναν εαυτούς και αλλήλους αναρμόδιους για να πάρουν αποφάσεις πάνω σε τέτοια θέματα …!!!».
Αναπάντητα ερωτήματα από ένα κράτος κωφών.Πολλοί έχουν φύγη νωρίς ο καρκίνος θερίζει άλλοι είναι στα ψυχιατρεία, άλλοι είναι ανάπηροι και γενικά είναι λίγοι αυτοί που έχουν σταθεί στα πόδια τους.
ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΒΙΕΤΝΑΜ (PTSD)
Το 2010 το περιοδικό Time συμπεριέλαβε τη δρα Εντνα Φόα μεταξύ των εκατό πιο σημαντικών προσώπων παγκοσμίως (100 most influential people). Ισραηλινή στην καταγωγή, η δρ Φόα ζει και εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια στις ΗΠΑ και θεωρείται διεθνώς μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες στον χώρο της κλινικής ψυχολογίας. Οπως μας είπε χαμογελώντας, ο λόγος που το περιοδικό Time τής έκανε την τιμή είναι για τη σημαντική συνεισφορά της στην αποτελεσματική και άμεση θεραπεία του Μετατραυματικού Συνδρόμου Άγχους (Posttraumatic Stress Disorder, PTSD), διότι «σήμερα, το Μετατραυματικό Σύνδρομο Άγχους είναι «της μόδας»».
Στην Ελλάδα, , έγινε πρόσφατα λόγος περί του PTSD, όταν άρχισαν να συζητιούνται τα ψυχικά τραύματα ορισμένων από τους συμμετέχοντες στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Κύπρο το 1974. «Είναι πολύ συνηθισμένο αυτό, ύστερα από χρόνια να βγαίνουν κάποιοι μπροστά. Στην Αμερική, μας έρχονται ακόμη βετεράνοι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και βέβαια του Βιετνάμ. Τόσα χρόνια υπέμειναν βουβά το δράμα τους χωρίς να γνωρίζουν ότι μπορούν να θεραπευθούν».
Στην πατρίδα μας αυτά είναι ψιλά γράμματα, παράδειγμα ο αείμνηστος καταδρομέας Θωμάς Κρυούσης, ένας από τα πολλά θύματα αυτής τής νόσου,που πέρασε δραματικά τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του παλεύοντας άνισα με την αναλγησία και την αδιαφορία έχοντας απέναντι του μία πατρίδα εχθρό αντί αρωγό.
Τα όσα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε στην διάρκεια όλων αυτών των ετών, το κράτος αδιαφορούσε, ενώ είχε όλα τα απαραίτητα έγγραφα για την πολεμική του σύνταξη, αυτή κοβόταν από το Γενικό Λογιστήριο του κράτους με το αιτιολογικό ότι δεν νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο της Κύπρου κατά την πολεμική περίοδο παρόλο ότι στο 401 ΓΣΕΕ διαγνώστηκε με αναπηρία 85%, λόγο Μετατραυματικής εμπειρίας (Σύνδρομο Βιετνάμ), αποτέλεσμα; τα τελευταία 4 χρόνια να χτυπηθεί και από καρκίνο.
Η μάχη για τήν οικογένεια σκληρή μα αξιοπρεπείς, ο Θωμάς πριν πέντε μήνες έφυγε περήφανος μα πικραμένος, δύο μέρες μετά το θάνατο του η οικογένεια έλαβε επιστολή έγκρισις τής σύνταξις ( 360 ευρώ). Η σύζυγος σήμερα θα πρέπει να μπει στον κυκεώνα της γραφειοκρατίας για να μπορέσει να πάρει μέρος τής σύνταξις που δικαιούται............!Δυστυχώς είναι πολλοί αυτοί που χρόνια παλεύουν να σταθούν στα πόδια τους με αξιοπρέπεια και το διαδίκτυο είναι γεμάτο από της μαρτυρικές τους κραυγές αγωνίας . Πολλά τα ονόματα που μπορούμε να αναφέρουμε αλλά δεν είναι δυνατών να τα δημοσιεύσουμε όλα, γιατί θα αδικήσουμε αρκετούς.
Ο επίλογος πικρός, έχουν περάσει 42 χρόνια και για μία ακόμα φορά το Κράτος σε αυτή την υπόθεση παρέβλεψε να αποκαταστήσει έναν Έλληνα στρατιώτη που πολέμησε κατά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.
Αντί να τους αναγνωρίζονται οι τιμές που τους αναλογούν η Πολιτεία τους αφήνει στο περιθώριο της λήθης και της αδιαφορίας, σαν να μην έζησαν, σαν να μην πολέμησαν, σαν να μην εκπλήρωσαν τους όρκους τους προς την Πατρίδα.
Τι να σχολιασεις ?
ΑπάντησηΔιαγραφή