ΚΥΠΡΟΣ-1967 («Hμουν κι εγώ εκεί…»)

A.-ΚΥΠΡΟΣ Φρούριο Καντάρας-1967-1968• «Στην Κύπρο δεν ηττηθήκαμε, αλλά προδοθήκαμε…»
[Μιχάλης Κουριδάκης, καταδρομέας. Από συνέντευξή του στην εφημερίδα «Το Βήμα», 22-7-17]

C.-CYPRUS sxoleio2010-Cyprus02ΠΕΝΗΝΤΑ χρόνια μετά την εγκληματική απόσυρση των ελληνικών δυνάμεων από την Κύπρο (Χούντα, Νοέβρης 1967) και σαραντατρία μετά την εισβολή των Τούρκων  (1974), το Κυπριακό παραμένει στην επικαιρότητα, ουσιαστικά άλυτο.

Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ σημασία του νησιού αυξήθηκε κατακόρυφα αφότου μπήκε στην Ε.Ε. Όσο δε η ανατολική λεκάνη της Μεσογείου θα μετατρέπεται σε ενεργειακή πηγή, τόσο το ενδιαφέρον των ξένων για την Κύπρο θα μεγαλώνει. Ανέκαθεν η αναζήτηση νέων ενεργειακών πηγών δημιουργεί ιστορία. Όμως, ο σπουδαιότερος λόγος για τον οποίο το Κυπριακό είναι πολύπλοκο πρόβλημα της  διεθνούς πολιτικής είναι ότι όποιος ελέγχει το νησί, ελέγχει όλη τη Μέση Ανατολή. Ευνόητη συνεπώς κι η έντονη τουρκική επιθετικότητα,  με πρόφαση την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας -κατ΄επέκταση και της ελληνικής (Καστελλόριζο). Η δε ανιστόρητη αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης πού αλλού αποβλέπει, αν όχι στο ξαναμοίρασμα του Αιγαίου;



Η ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ σήμερα διεθνών ναυτικών δυνάμεων γύρω από το «οικόπεδο» 11 της Κυπριακής ΑΟΖ (όπου ξεκίνησαν γεωτρύσεις) δεν δηλώνει άραγε το ζωηρό ενδιαφέρον Ευρωπαίων και Αμερικανών για τους εν δυνάμει υδρογονάνθρακες; Ταυτόχρονα δεν θέτει την Τουρκία «εκτός ενεργειακού παιχνιδιού» στην περιοχή; Αν μελετήσει κανείς την ιστορία θα διαπιστώσει πως το Κυπριακό ουδέποτε υπήρξε αυτοτελές ζήτημα: πάντα ήταν ενταγμένο σε ευρύτερο πλέγμα διεθνών συμφερόντων και συγκρούσεων.

… ΚΡΑΤΩ προσωπικά από την Κύπρο ζωηρές αναμνήσεις: υπηρέτησα εκεί μέρος της στρατιωτικής θητείας (σχεδόν όλο το κρίσιμο 1967). Από το Λουτράκι, όπου μας συγκέντρωσαν (Μάρτης, ’67) και χωρίς καμιά ενημέρωση για το πού πάμε, βρεθήκαμε να πλέουμε, ως «τουρίστες», προς την Κύπρο! Αφέγγαρες νύχτες, ξεγελώντας τους ΟΗΕδες, αποβιβαστήκαμε σε ορμίσκο της Αμμοχώστου (Famagusta).

Με στρατιωτικά δε οχήματα και μεγάλες παρακάμψεις, καταλήξαμε στο θέρετρο/στρατόπεδο της Καντάρας. Από την κορυφή της, το τάγμα μας («Ισχυρός») έλεγχε την Καρπασία, μέχρι το Ακρωτήρι του Αγ. Ανδρέα. Συμμετείχαμε στην ΕΛΔΥΚ (Ελληνικαί Δυνάμεις Κύπρου), την αντίστοιχη της ΤΟΥΡΔΥΚ! (1). Η ΕΛΔΥΚ έδρευε στην Κυθραία, λίγο έξω από τη Λευκωσία. Εμείς (ΕΛΔΥΚ-Μ) αποτελούσαμε τη μυστική ελληνική Μεραρχία, υπαγόμασταν στην Κυπριακή Εθνοφρουρά (Γρίβας Διγενής) και ήμασταν έτοιμοι, ειδικά μετά τα γεγονότα του 1964, για κάθε ενδεχόμενη τουρκική απόβαση.

ΗΜΟΥΝ λοιπόν Κύπριος, ονόματι Σταύρος Χρηστόπουλος, «γεννηθείς εν Παραλίμνη Αμμοxώστου» (φωτό) και σπουδάσας Γαλλική Φιλολογία στο Παρίσι! Πληροφορηθήκαμε για το χουντικό πραξικόπημα (21-4-1967) από κάτι μισοσπασμένα ελληνικά του τουρκοκυπριακού Ρ/Σ «Μπαϊράκ»! Μετακινούμασταν (2) κάθε μέρα, ανοίγαμε νέα ορύγματα,  αποφεύγαμε τον εντοπισμό από τα τουρκικά αεροπλάνα. Η Τουρκία απείχε ελάχιστα κι εμείς ήμασταν σε αέναη αναμονή.

ΜΕΤΑ τα αιματηρά γεγονότα στα χωριά Κοφινού/Άγιοι Θεόδωροι (Νοέμβριος, 1967) και την παρέμβαση των ΗΠΑ με την  αποστολή του Αμερικανού διπλωμάτη Σάιρους Βανς (3) στην Αθήνα, υποστήκαμε τη μεγαλύτερη προδοτική μεταπολεμική ήττα του έθνους: την εντός 40 ημερών εγκατάλειψη του νησιού, σύμφωνα με τη συμφωνία Χούντας-Αμερικανών!

Έτσι, φύγαμε με την ουρά στα σκέλια, μια ωραία πρωΐα του Δεκέμβρη (1967) από την Αμμόχωστο: κάτω από τα ειρωνικά βλέματα των ΟΗΕέδων και τη χλεύη των Τούρκων παρατηρητών! Εγκαταλείπαμε την Καντάρα (το κάστρο του Οθέλλου) απ΄όπου ελέγχαμε την  Καρπασία με τα χωριά Δαυλός, Γαλάτεια, Όβγορος, Τρίκωμο, Γιαλούσα, Αβγολίδα κ.ά. Ο δε τραγέλαφος αυτής της φαρσοκωμωδίας με την ατιμωτική επιστροφή στην Ελλάδα κορυφώθηκε στο λιμάνι του Βόλου, όπου αποβιβαστήκαμε. Εκεί μας υποδέχτηκε «πάνδημος» ο λαός με δαφνοστέφανα, λόγους της δεκάρας, σοκολάτες και άνθη!

ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΕΣ μαρτυρίες Τούρκων στρατηγών λένε πως αν υπήρχε έστω και μια γραμμή άμυνας στην Κερύνεια (1974), απόβαση δεν θα γινόταν ποτέ. Πόσο μάλλον αν υπήρχε η ισχυρή οχυρά γραμμή της ΕΛΔΥΚ-Μ που ήταν ευθύνη μας. Αλλά βλέπετε, από τη μια η αιώνια διχόνοια (Μακάριος-Γρίβας-Χούντα) με την ανυπαρξία μιας ενιαίας εθνικής πολιτικής, από την άλλη η αγαστή σύμπραξη ΗΠΑ-Τούρκων, οδήγησαν στην εγκληματική αποδυνάμωση του νησιού. Συνέπεια; Η ευχερέστερη κατάληψη (και κατοχή μέχρι σήμερα) ενός σημαντικού τμήματος της Κύπρου από τους Τούρκους.

… ΣΥΜΦΩΝΑ με έρευνα που πραγματοποίησε ο Κύπριος δημοσιογράφος/ιστορικός Μακάριος Δρουσιώτης (Πολίτης, 11/07/2004), αποκαλύπτεται από έγγραφο-ντοκουμέντο της CIA (ημερομηνία 20/11/1967, ότι η στρατιωτική Χούντα προωθήθηκε, ώστε να ξεπουληθεί η Κύπρος. Στο έγγραφο γίνεται πλήρης περιγραφή του σεναρίου μιας τουρκικής εισβολής στο νησί! Περιλαμβάνει μάλιστα όλες τις πιθανές κινήσεις των τουρκικών δυνάμεων στην Ελλάδα! Οριοθετούνται λεπτομερώς οι ελληνικές αμυντικές θέσεις, γίνεται σύγκριση δυνάμεων Ελλάδας-Τουρκίας και σημειώνεται το πλεονέκτημα που έχουν οι Τούρκοι στην Κύπρο έναντι της Ελλάδας, λόγω απόστασης.

Το εξαιρετικά αποκαλυπτικό αυτό έγγραφο δείχνει ότι τα σχέδια για τον Αττίλα είχαν αρχίσει να μπαίνουν σε εφαρμογή με το προδοτικό πραξικόπημα των επίορκων συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου 1967. Κύριος εκφραστής της άποψης για τη Χούντα των Συνταγματαρχών και του βρόμικου ρόλου της είναι ο Στρατηγός Αλευρομάγειρος, ο αξιωματικός που με το Τάγμα του κράτησε τη Λευκωσία. Όλα συνέβησαν το 1974, αφού –Τούρκοι και Αμερικανοί- είχαν εξασφαλίσει ότι η άμυνα της Κύπρου αποδυναμώθηκε με την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας (1967).

ΓΙΑ τους χουντικούς και Αμερικανούς ο Μακάριος έπρεπε να εκλείψει! Πίστευαν πως αν παρέμενε στο πολιτικό παιχνίδι, θα αξιοποιούσε τον σοβιετικό παράγοντα! Με πρόφαση λοιπόν «τον κομμουνιστικό κίνδυνο», ο Κίσινγκερ ενεθάρρυνε την τουρκική εισβολή (1974). Σκοπός του ήταν η δημιουργία στρατιωτικού τετελεσμένου στο νησί, προς εξισορρόπηση των πλεονεκτημάτων (!) που εξασφάλισε η Ελλάδα με το στρατιωτικό πραξικόπημα.

Θα επέβαλλε στην Ελλάδα να αποφύγει τη σύγκρουση με την Τουρκία, επικαλούμενος τον κομμουνισμό! Υπολόγιζε ο Κίσινγκερ πως μετά την επιτυχή απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο θα έριχνε τη χούντα και θα έσπρωχνε την Ελλάδα σε συνομιλίες με την Τουρκία, με σκοπό την επίλυση του προβλήματος: είτε στη βάση της Ζυρίχης είτε της διπλής ένωσης. Ο Κίσινγκερ πέτυχε στα εννέα από τα δέκα σημεία της στρατηγικής του. Όμως, οι Τούρκοι, καταλαμβάνοντας μεγάλο τμήμα της Κύπρου, δεν συνεργάστηκαν ποτέ για τη λύση του προβλήματος. Αντίθετα επιδίωξαν τη δημιουργία ενός τουρκικού προτεκτοράτου που από τότε εξακολουθεί να υφίσταται ως ψευδοκράτος (ΤΔΒΚ) και να ενισχύεται.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

-(1) Οι «εγγυήτριες δυνάμεις» Ελλάδας-Τουρκίας (ΕΛΔΥΚ, ΤΟΥΡΔΥΚ) δημιουργήθηκαν στις 16 Αυγούστου 1960, με την υπογραφή της Συνθήκης Ζυρίχης-Λονδίνου (ανεξαρτησία Κύπρου).

Καταχνιά
Πορείες αλλόκοτες
Ανήλιαγοι δρόμοι λασπόνερα και στάχτες.
Κρασί και νερό αίμα και ιδρώτας στη μπότα- μα στην καρδιά το σθένος.

Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει;
Σήμερα ξαποστάσαμε ένα λεπτό
Χρόνια να ζει ο καλός Θεός
Λίγο νερό στα χείλη
Αύριο είναι η Μέρα της Νίκης μιας νίκης πεθαμένων…

 [.Γ.Κλώρης. Απόσπασμα από ανέκδοτη συλλογή κυπριακών ποιημάτων, με τίτλο “Une Saison dans l’ Armée”, 1967]

-(2) Το Νοέμβριο του 1967, με τα επεισόδια σε Κοφινού/Άγ. Θεόδωροι μεταξύ Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων, Ελλάδα και Τουρκία έφτασαν στα πρόθυρα του πολέμου. Ο Αμερικανός Σάιρους Βανς ήλθε εσπευσμένα στην Ελλάδα (Αθήνα) ως ειδικός απεσταλμένος του προέδρου Τζόνσον, για να διευθετήσει τις τεταμένες σχέσεις των δυο χωρών.
Στις συνομιλίες εκείνες ασκώντας πίεση για ταχύτατη επίλυση του ζητήματος, υποχρέωσε τον τότε Έλληνα υπουργό Εξωτερικών Π. Πιπινέλη να αποδεχθεί άμεσα τους όρους που έθετε η τουρκική πλευρά!