ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ Π.Ζ ΡΕΝΟΣ ΔΡΥΝΙΩΤΗΣ

Συνταγματάρχης Π/Ζ Ρένος Δρυνιώτης

Οι οικογένειες των αγωνιστών της ΕΟΚΑ και των αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού έγιναν φτωχότερες έχασαν ένα από τα πιο επίλεκτα μέλη τους. Tον Συγκροτηματάρχη της Θρυλικής ΕΟΚΑ και Συνταγματάρχη του Ελληνικού Στρατού Ρένο Δρυμιώτη. Τον εν παντί αγωνιστή, τον σεμνό πατριδολάτρη, ο οποίος υπηρέτησε εύορκα την ιδιαίτερη πατρίδα του Κύπρο και τη Μητέρα Ελλάδα, που ήταν οι μεγάλες του αγάπες.

Η λαμπρή πορεία του

Νεαρός ανθυπολοχαγός, μόλις αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων ο αείμνηστος Ρένος, δεν έμεινε στον Ελληνικό Στρατό για να σταδιοδρομήσει. Προτίμησε να σπεύσει εθελοντικά, για να υπηρετήσει την ιδιαίτερη πατρίδα του, που αγωνιζόταν μερόνυχτα για να σπάσει τις αλυσίδες της βρετανικής σκλαβιάς. Κι ο Αρχηγός Διγενής, που είχε εκτιμήσει την εθελοντική κάθοδό του στη Κύπρο, ανέθεσε στον νεαρό ανθυπολοχαγό καθήκοντα Συγκροτηματάρχη της θρυλικής ΕΟΚΑ στην Πάφο. Στην επίζηλη αυτή θέση ο Ρένος παρέμεινε μέχρι το τέλος του Αγώνα. Στη συνέχεια πήγε πίσω στην Ελλάδα, όπου εντάχθηκε στον Ελληνικό Στρατό. Τέλη Δεκεμβρίου 1963, ευθύς μετά το ξέσπασμα της τουρκικής ανταρσίας, ο Ανθυπολοχαγός Δρυμιώτης ζητεί μετάθεση στην Κύπρο και αρχές Ιανουαρίου 1964 κατέβηκε πάλι στη γενέθλια γη κι ανέλαβε εκπαιδευτής εθελοντών εθνοφρουρών στον Μαχαιρά.



Στην εκδίωξη των στασιαστών από τον Πενταδάκτυλο, αρχές του ίδιου χρόνου, ο Ρένος πήρε μέρος επικεφαλής εθελοντών εθνοφρουρών στην περιοχή Προφήτη Ηλία. Το 1967 γύρισε στην Ελλάδα και το επόμενο έτος συγκρούστηκε με ανωτέρους του, όταν εκφράστηκε εναντίον εκείνων που ανακάλεσαν την Ελληνική Μεραρχία από την Κύπρο. Η Χούντα τον αποτάσσει και ο Ρένος γυρίζει ξανά στην Κύπρο. Αναλαμβάνει καθήκοντα εκπαιδευτή του Εφεδρικού Σώματος της Αστυνομίας, με άλλους συναδέλφους του αξιωματικούς κυπριακής καταγωγής, που είχαν, επίσης, εγκαταλείψει τον Ελληνικό Στρατό διότι διαφωνούσαν με την ανάκληση της Ελληνικής Μεραρχίας.

Τον Ιούλιο του '74

Το 1974, με την εισβολή, ο Ταγματάρχης Ρένος Δρυμιώτης παρουσιάζεται στο ΓΕΕΦ και τοποθετείται υποδιοικητής του 386 Τάγματος Πεζικού, που είχε ζώνη ευθύνης τη γραμμή από την Κυθρέα μέχρι τον Άγιο Χρυσόστομο. Μετά την εκεχειρία το 386 μετακινήθηκε στο Τσέρι για αναδιοργάνωση, προκειμένου να καταστεί γενική εφεδρεία στη διάθεση του ΓΕΕΦ. Με την έναρξη της δεύτερης φάσης της εισβολής το 386 ΤΠ διατάχθηκε να καταλάβει τα υψώματα ανατολικά και δυτικά του δρόμου που οδηγεί βόρεια προς τα στρατόπεδα ΕΛΔΥΚ-ΤΟΥΡΔΥΚ και να υποστηρίξει την περιοχή ανακόπτοντας προέλαση του εχθρού και υποστηρίζοντας σύμπτυξη της πανταχόθεν βαλλόμενης ΕΛΔΥΚ.

Η μαρτυρία του

Σε συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Ρένος Δρυμιώτης και δημοσιεύθηκε στη «Σημερινή» στις 29 Ιουλίου 1990, μου είπε τα εξής για τις σκληρές άνισες συγκρούσεις που διεξήχθησαν στα υψώματα ΣΥΤΑ-Κολοκασίδη: «Στις 16 Αυγούστου, πρωί-πρωί οι Τούρκοι κινήθηκαν με ουλαμό αρμάτων και τάγμα πεζικού για να καταλάβουν το "ράουντ απάουτ" Κολοκασίδη και ν' αποκόψουν δυτικά τη Λευκωσία. Ήμουν μπροστά και εκτίμησα την κατάσταση. Προσπάθειά μας ήταν ν' αποκόψουμε το πεζικό από τα άρματα μάχης, πράγμα που πετύχαμε. Έτσι, τα άρματα μάχης έγιναν εύκολη λεία στ' αντιαρματικά μας και το εχθρικό πεζικό δεχόταν ακάλυπτο τα πυρά μας. Ταυτόχρονα ζήτησα και υποστήριξη του πυροβολικού, που μας παρασχέθηκε…».
Σ' αυτό το σημείο, ο σεμνός πολεμιστής σταματά για να τονίσει τη συμβολή του συνταγματάρχη Αζίνα στην εξέλιξη της μάχης: «Εδώ αξίζει να κάμω μια παρένθεση για να τονίσω τη συμβολή του στρατηγού Αζίνα στην όλη μάχη. Παρατηρητής Πυροβολικού δεν υπήρχε και έκανα ο ίδιος τον παρατηρητή. Τις διορθώσεις των βολών τις έδινα μέσω του τότε στρατιωτικού διοικητή Λευκωσίας συνταγματάρχη Αζίνα, ο οποίος, προς τιμήν του, έμεινε στη Λευκωσία όταν οι Αρχές της Δημοκρατίας την είχαν εγκαταλείψει».

Η μάχη

Στη συνέχεια ο Δρυμιώτης κάνει περιγραφή της μάχης: «Κατά τη διάρκεια της μάχης βλήμα εχθρικού πυροβολικού "έσκασε" κοντά μας. Μερικοί στρατιώτες μου σκοτώθηκαν. Εγώ και μερικοί άλλοι τραυματιστήκαμε. Αμέσως μερίμνησα για μεταφορά των νεκρών και τραυματιών στο νοσοκομείο. Εγώ ο ίδιος είχα πάει για να διευθετήσω την παροχή άμεσης ιατρικής περίθαλψης στα παλληκάρια μου και γύρισα σε χρόνο ρεκόρ πίσω για να είμαι κοντά σ' εκείνους που πολεμούσαν παλληκαρίσια τον εχθρό. Όταν γύρισα, βρήκα τους αξιωματικούς και στρατιώτες μου στις θέσεις τους να πολεμούν γενναία, αψηφώντας τον υπέρτερο σε όπλα και έμψυχο υλικό επιδρομέα…». Τελικά, οι γενναίοι μας έμειναν στις θέσεις τους μέχρι το τέλος του πολέμου.
Στις μάχες της περιοχής έλαμψε η πολεμική αρετή των εθνοφρουρών του 386ΤΠ, γεγονός που προκάλεσε τον θαυμασμό και ξένων στρατιωτικών, ανάμεσα στους οποίους και ο υποδιοικητής της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, Ταξίαρχος Πιτ, ο οποίος τόνισε μεταξύ άλλων: «Οι βολές πυροβολικού και των όλμων των Τούρκων ήταν καταιγιστικές. Επιτίθεντο ως κύματα οι εισβολείς. Οι λίγοι, όμως, αλλά γενναίοι εθελοντές εθνοφρουροί τούς έφραξαν το δρόμο…».

Ο Καναδός Ταξίαρχος Πιτ, που παρακολουθούσε τις μάχες από το αεροδρόμιο, δεν απέκρυβε τον θαυμασμό του για τη σθεναρή αντίσταση της ΕΛΔΥΚ και των λίγων εθνοφρουρών, σε σύγκριση με τις ορδές του Αττίλα. Ο Διοικητής του 386 Τ.Π. Παναγόπουλος Παναγιώτης ήταν περήφανος για τους αξιωματικούς και άντρες του και με Ημερήσια Διαταγή του Τάγματος στις 28 Αυγούστου 1974 πρότεινε τον Ρένο Δρυμιώτη για τον Πολεμικό Σταυρό Β' Τάξεως. Στην πρόταση αυτή που βρίσκεται στα Αρχεία του ΓΕΕΦ, αλλά αγνοήθηκε από τους αρμοδίους, αναφέρονται και τα εξής:

«Βεβαίωση: Βεβαιούται ότι, όπως προκύπτει από τα τηρούμενα στοιχεία, ο Συνταγματάρχης (ε.α.) Δρυμιώτης Ρένος του Δημητρίου, υπηρετών το έτος 1974 με τον βαθμό του ταγματάρχη σαν υποδιοικητής στο 386 Τ.Π., με την Ημερήσια Διαταγή του Τάγματος 28/8/74, προτάθηκε για τον Πολεμικό Σταυρό Β' Τάξεως, διότι υποδιοικητής Τάγματος τυγχάνων κατά τον αμυντικό αγώνα του Τάγματος την 19/8/74 εις την περιοχή διασταυρώσεως των λεωφόρων Γρίβα-Διγενή και Αεροδρομίου Λευκωσίας ετραυματίσθη ελαφρώς εξ εκρήξεως εχθρικού βλήματος, μεταβάς δε εις νοσοκομείον, όπου μετέφερε και άλλους τραυματίας, επανήλθε μετά την πρόχειρον επίδεσιν των τραυμάτων εντός χρόνου 15' εις την θέσιν του. Εν συνεχεία επενέβη προσωπικώς και μετέφερεν εις το ΠΟΤ αντιαρματικόν 90 χιλ., εν μέσω καταιγιστικού πυρός και με σοβαρόν κίνδυνο για τη ζωή του, με το εύστοχον πυρ της οποίας κατεστράφη αριθμός εχθρικών αρμάτων, πράγμα που συνετέλεσε εις την αναχαίτισιν της εχθρικής επιθέσεως και την διατήρησιν της τοποθεσίας του Τάγματος…».

Το τέλος του πολέμου

Με τη λήξη του πολέμου, ο αντισυνταγματάρχης Παναγόπουλος επαναπατρίστηκε και τη διοίκηση του Τάγματος ανέλαβε ο Ρένος, με δεξί χέρι τον λοχαγό Λουκή Αυγουστίδη, που γύρισε εθελοντικά στην Κύπρο από την Ελλάδα για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην αγωνιζόμενη κατά του Αττίλα ιδιαίτερη πατρίδα του. Είπε σχετικά ο αείμνηστος Ρένος: «Ο Αυγουστίδης ανέλαβε τον προωθημένο λόχο του Τάγματος επί του Υψώματος Κολοκασίδη και εργάστηκε με ζήλο για την οργάνωση της περιοχής κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες…».
Η εγκατάλειψη της Κύπρου από την Ελλάδα είχε κλονίσει την εμπιστοσύνη του Ρένου προς την ελλαδική ηγεσία και αρκετούς από τους συναδέλφους του, που έμεναν αδιάφοροι για την τραγωδία της ιδιαίτερης πατρίδας του. Δεν δίσταζε συχνά να υπενθυμίζει, και στους ανώτερούς του ακόμη, ότι η Κύπρος προδόθηκε και εγκαταλείφθηκε. Όταν γύρισε στην Ελλάδα, μέσα σ' αυτό το ανεπιθύμητο κλίμα, ο σεμνός πολεμιστής λογομάχησε με τον διοικητή του στα σύνορα του Έβρου και ζήτησε ο ίδιος την αποστρατεία του, που έγινε αποδεχτή. Ο Ρένος αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του Συνταγματάρχη. Ο γενναίος αγωνιστής και πολεμιστής οδηγείται σήμρα Παρασκευή, 08/04/2016 από τους συγγενείς, συναγωνιστές και φίλους του στην τελευταία του κατοικία. Αιωνία του η μνήμη. Η κηδεία του θα τελεστεί από τον ιερό ναό Αγίας Μαρίνης Ψεματισμένου Λάρνακας, στις 3:00 μ.μ.