Χάρολντ Ουίλσον-Τζέιμς Κάλαχαν: Έδωσαν το πράσινο φως για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974.
Οι Βρετανοί οφείλουν να αναγνωρίσουν τις ευθύνες τους για την κυπριακή τραγωδία
Δεν ήταν οι Αμερικανοί που έδωσαν το πράσινο φως στους Τούρκους για την εισβολή, αλλά οι κύριοι αυτουργοί οι Βρετανοί, την πολιτική των οποίων πάντα ακολουθούσαν οι Αμερικανοί.
Αναφέρομαι στο άρθρο του κ. Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη, που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα Ινφογνώμων (Σάββα Καλεντερίδη, Αθήνα), ημερ. 20.7.2015, με τίτλο «Η προδοσία του 1974 ήταν στην Αθήνα και ο ηρωισμός στην Κύπρο», με το οποίο και συμφωνώ εκτός μίας αναφοράς, συγκεκριμένα στο σημείο που αναφέρει ότι «Το 1999, ο Τζέιμς Κάλαχαν, υπουργός εξωτερικών της Αγγλίας την περίοδο της εισβολής, σε συνέντευξή του στους «Τάιμς» του Λονδίνου, αποκάλυψε ότι «η κυβέρνησή του είχε αποστείλει στρατιωτικές δυνάμεις στην Κύπρο για να αποτρέψει την τουρκική εισβολή, αλλά τις εμπόδισαν οι ΗΠΑ!..».
Γι’ αυτό έχω να προσθέσω προς ενημέρωση τα ακόλουθα:
Ο Τζέιμς Κάλαχαν ήταν ένας ψεύτης και απατεώνας Βρετανός Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας, που στις 17 Ιουλίου 1974, μαζί με τον τότε Βρετανό Πρωθυπουργό Χάρολντ Γουίλσον, έδωσαν το πράσινο φως στον σφαγέα Ετζεβίτ να προχωρήσει με τη βάρβαρή του εισβολή, γνωρίζοντας πλήρως τόσο τις συνέπειες που θα είχε η εισβολή όσο και τα σχέδια του Ετζεβίτ. Είχαν συζητήσει λεπτομερώς τα διάφορα σχέδια μαζί με τη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία που έφερε μαζί του ο Ετζεβίτ για τον σκοπό του, μαζί με την αντίστοιχη βρετανική ομάδα. Η συνάντηση-«διαπραγμάτευση» ξεκίνησε μόλις έφθασαν οι Τούρκοι στο αεροδρόμιο Χίθροου του Λονδίνου το απόγευμα της 17ης και πέρασε τα μεσάνυκτα. (Ακολούθησαν και άλλες την επομένη).
Η συνάντηση στη 10, Ντάουνινγκ Στριτ
Η πρώτη συνάντηση, λοιπόν, μόλις έφθασαν έγινε μετά από γεύμα, στην πρωθυπουργική κατοικία στην οδό, 10 Ντάουνινγκ Στριτ, εν τη παρουσία, από πλευράς Βρετανών, σύμφωνα με τα πρακτικά: Πρωθυπουργού Harold Wilson, Υπουργού Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας James Callaghan, Υπουργού Άμυνας και των αξιωματούχων Sir John Killick, Charles Wiggin, Arthur Hockaday, Alan Goodison, Joe Haines και λόρδου Bridges (στη συνάντηση, όμως, έλαβαν μέρος και άλλοι από πλευράς Βρετανών).
Από τουρκικής πλευράς παρευρέθησαν: ο Τούρκος Πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετζεβίτ, ο Χασάν Ιτσίκ, Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών και Υπουργός Άμυνας, ο Ασίλτουρκ, Υπουργός Εσωτερικών, ο πρέσβης Χαλούκ Μπαγιουλκέν ειδικός σύμβουλος (πρώην υπ. Εξωτερικών), ο Τουγκούτ Μενομετσίογλου, πρέσβης στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Ορχάν Εράλπ, πρέσβης στο ΝΑΤΟ, ο πρέσβης Ερκουμέντ Γιαβουζάλπ, γενικός διευθυντής του τμήματος γενικής ασφάλειας του Υπουργείου Εξωτερικών, ο υπουργός Εκμέλ Μπαρουτσιού, επικεφαλής του Κυπριακού και των ελλαδικών υποθέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών, ο Στρατηγός Χαϊντάρ Σαλτίκ, Γενικό Επιτελείο Στρατού, ο στρατηγός Κεμάλ Γιαμάκ, Γενικό Επιτελείο Στρατού, και ο Α. Αλακαπτάν, υπουργός, τουρκική πρεσβεία στο Λονδίνο.
Βρετανικό «πράσινο φως»
Δεν ήταν οι Αμερικανοί που έδωσαν το πράσινο φως στους Τούρκους για εισβολή, αλλά οι κύριοι αυτουργοί οι Βρετανοί, την πολιτική των οποίων πάντα ακολουθούσαν οι Αμερικανοί. Το Κυπριακό ουδέποτε υπήρξε αμερικανικό πρόβλημα, αλλά βρετανικό. Στη συνεδρία εκείνη, ο Ετζεβίτ τους είπε μέχρι και πού θα έφθανε η γραμμή Αττίλα. Η έγκριση δόθηκε, νοουμένου ότι δεν θα ενοχλούνταν οι βρετανικές βάσεις...
Ο Τζόζεφ Σίσκο (Αμερικανός αξιωματούχος) έφθασε απεσταλμένος του Χένρι Κίσινγκερ (Αμερικανού Υπ. Εξωτερικών) στο Λονδίνο την ΕΠΟΜΕΝΗ, 18 Ιουλίου 1974, αφού ΟΛΑ είχαν συμφωνηθεί με τους Βρετανούς πολιτικούς και στρατιωτικούς.
Λεπτομέρειες για τις συναντήσεις Σίσκο και Ετζεβίτ στις 18.7.1974 και άλλα στο 9° μου βιβλίο «Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011».
Οι ευθύνες του Κάλαχαν
Ο Κάλαχαν ήταν ένας ψεύτης πολιτικός, που πολλές φορές είπε ψέματα όσον αφορά τις εγκληματικές ευθύνες του, σε σχέση με το Κυπριακό τουλάχιστον. Και η απατεωνιά του εις βάρος της Κύπρου είναι καταγεγραμμένη και βγαίνει από τα ίδια τα βρετανικά αποδεσμευμένα έγγραφα, που δεν αμφισβητούνται, γιατί είναι τα πρωτογενή στοιχεία που ενοχοποιούν τους αυτουργούς της κυπριακής τραγωδίας. Έγιναν αρκετές, απεγνωσμένες, βέβαια, προσπάθειες να καλυφθούν οι ευθύνες του Κάλαχαν και γενικά της βρετανικής τότε κυβέρνησης από διάφορους συγγραφείς, Άγγλους αλλά και δικούς μας, αλλά η αλήθεια είναι εκεί και δεν παραγράφεται με καμία πλαστογράφηση ή παρερμηνεία ή εσκεμμένη περιφρόνηση...
Όσον αφορά τα στρατεύματα, που τάχατες έστειλε για να σταματήσουν την εισβολή και τον εμπόδισαν οι ΗΠΑ, είναι ακόμη ένα από τα ψέματά του, εφόσον η ένοπλη αυτή δράση εκ μέρους του Λονδίνου, αφού η πιθανότητά της συζητήθηκε σε συνεδρία από διάφορους αξιωματούχους, απορρίφθηκε από το ίδιο το Λονδίνο, για διάφορους λόγους. Ένας εκ των οποίων, φυσικά, ήταν γιατί είχαν ήδη εγκρίνει την εισβολή από τις 17 Ιουλίου 1974...
Οφείλουν μιαν απολογία
Το Φόρεϊν Όφις συμπτωματικά για τη φετινή μαύρη επέτειο της τουρκικής βάρβαρης εισβολής δήλωσε, μεταξύ άλλων, ότι «το Ηνωμένο Βασίλειο αναγνωρίζει τα τραγικά γεγονότα που έχουν ταλανίσει την Κύπρο στο παρελθόν... Αλλά τώρα επικεντρωνόμαστε στο μέλλον, υποστηρίζοντας τον λαό και τους ηγέτες της Κύπρου να αδράξουν αυτήν την ευκαιρία για να οικοδομήσουν μια διαρκή ειρήνη». (Τα Νέα Λονδίνου 21.7.2015).
Οφείλει, όμως, να παραδεχθεί, τίμια και παστρικά, και ποιοι ευθύνονται για τα τραγικά γεγονότα και να αναγνωρίσει ονομαστικώς τους αιτίους και να απολογηθεί, τουλάχιστον, όπως έκανε ο νυν Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον για την Αιματηρή Κυριακή από το βήμα της Βουλής των Κοινοτήτων (15 Ιουνίου 2010), την ημέρα που δημοσιοποιήθηκε η έρευνα για τα εγκλήματα εκείνα στη Βόρειο Ιρλανδία...
Κατά τα άλλα, δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω στο άρθρο του κ. Κοντογιαννίδη, παρά μόνον ότι και οι δίδυμοι αδελφοί μου πολέμησαν το 1974. Ο ένας υπηρετούσε στην ΜΤΠ 286 και τραυματίστηκε στην αιματηρή μάχη της Σκυλλούρας κατά τη δεύτερη εισβολή του Αττίλα.
ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Δημοσιογράφος/ερευνήτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Oσα δημοσιεύματα δεν έχουν την υπογραφή μας αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι την δική μας.Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις,, ή απειλές.