1974 ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΥΣ

Η Ε.Χ ( για ευνόητους λόγους δεν θα αναφέρουμε το όνομα της και θα την αποκαλούμε Μαρία) για 40 χρόνια το κρατούσε βαθιά μέσα της .Ποτέ δεν το συζήτησε με κανέναν, ούτε καν με τον ηλικιωμένο τότε πεθερό της που ήταν μάρτυρας στον εφιάλτη που βίωσε που όπως η ίδια αναφέρει ήταν από Τουρκο"κύπριους" και όχι Τούρκους Στρατιώτες. Ούτε οι γονείς, ούτε τα παιδία και εγγόνια της γνωρίζουν το παραμικρό.

Η 62η σήμερα Μαρία μπαίνει στην πολύ άσχημη διαδικασία να θυμηθεί αλλά και να μιλήσει στη για όλα όσα βίωσε τότε.

«Πίστευα πως ποτέ δεν θα έβγαζα από το στόμα μου όλα όσα έζησα κατά το διάστημα της Εισβολής. Ούτε οι γονείς ούτε τα αδέρφια μου έμαθαν ποτέ τίποτα. Ένα μυστικό που έκτος από τον ηλικιωμένο τότε πεθερό μου κανείς δεν γνώριζε. Ούτε καν στο άντρα μου βρήκα ποτέ το κουράγιο να μιλήσω, φοβόμουν πως αν το μάθαινε θα με σιχαινόταν. Ίσως επειδή γερνάω, αποφάσισα να τα πω, μόνο και μόνο για να μην το πάρω μαζί μου στον τάφο. Ποτέ δεν τολμούσα να μιλήσω στους δικούς μου. Ήθελα κάποιον ξένο που να μου εμπνέει εμπιστοσύνη και να μου υποσχεθεί πως ότι και να γίνει δεν θα αποκαλύψει ποτέ το πραγματικό μου όνομα. Και ο λόγος είναι ότι, οι δικοί μου θα με λυπούνται και σίγουρα θα αλλάξει η συμπεριφορά τους απέναντι μου, θα με προσέχουν περισσότερο και θα με ρωτάνε όλο και περισσότερα επειδή δεν θα αρκεστούν σε αυτά που θα τους πω.

Άφησα τους γονείς μου και ακολούθησα τον άντρα μου στο δικό του χωρίο καθότι δεν ήθελε να αφήσει μόνο τον πατέρα του . Η μητέρα του πέθανε όταν ήταν μικρός. Αγαπούσα πολύ τον μακαρίτη τον πεθερό μου, γιατί με είχε πάντα σαν δική του κόρη ακόμα και μετά το βιασμό μου δεν άλλαξε καθόλου η συμπεριφορά του απέναντι μου. Για τον εφιάλτη που έζησα δεν μίλησε ποτέ σε κανέναν, ούτε καν στον γιό του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρόπο που με κοιτούσε στα μάτια κάθε φορά, ακόμα και στις τελευταίες του στιγμές λίγα χρόνια αργότερα δεν μου ανάφε ρε το παραμικρό. Ήξερε πως θα ντρεπόμουν και θα πληγωνόμουν μαζί.

Ήξερα πως πονούσε πολύ και εκείνος που δεν μπορούσε να με προστατέψει, με το όπλο στον κρόταφο τον έσπρωξαν να μπει στο δωμάτιο. Εικόνες που μέχρι χτες δεν ήθελα να φέρνω στη μνήμη μου αλλά δυστυχώς για πάρα πολλά χρόνια με έκαναν να πετάγομαι από τον ύπνο μου. Έκανα αμέτρητες προσπάθειες να τις βγάλω από το μυαλό μου, αλλά μάταια Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που με άρπαξε ο ένας από τους δύο από τα μαλλιά και με πέταξε χαμέ, γονάτισε πάνω από το κεφάλι μου και με κρατούσε από τους αγκώνες. Προσπάθησα να ξεφύγω αλλά ήταν αδύνατον, άρχισα να κλαίω και να ουρλιάζω να τους παρακαλάω να με αφήσουν, εκείνος που μου κρατούσε τα χέρια θύμωσε πολύ ,μου είπε κάτι στα τούρκικα και αφού έβαλε τα γόνατα του πάνω στα χέρια μου ,μου έκλεισε το στόμα . Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, αδύνατη να αντιδράσω άλλο, παρά μόνο να κλαίω. Όταν τελείωσαν αυτός που μου κρατούσε τα χέρια μου έδωσε μια κλωτσιά στη μέση και μου μίλησε ελληνικά «Εν λία σας κομα», ήμουν σίγουρη πως επρόκειτο για τουρκο"κύπριο".

Σωριασμένη στο πάτωμα έκλαια. Κανείς δεν θα μπορούσε να βγάλει τη βρωμιά και τον πόνο από μέσα μου. Τραβούσα με όλη μου τη δύναμη το δέρμα μου θέλοντας να το βγάλω για να φύγω από πάνω μου τη βρωμιά αλλά το μόνο που κατάφερνα ήταν να γεμίσω το σώμα μου με μώλωπες και να πονάω ακόμα περισσότερο. Με σιχαινόμουν. Ντρεπόμουν να κοιτάξω στα μάτια όλους εκείνους τους ανθρώπους που μαζευόταν στο σπίτι μας , κάτι που συνηθίζαμε. Μαζεύονταν σε ένα σπίτι όσοι περισσότεροι γινόταν επειδή φοβόμασταν. Ντρεπόμουν όλες εκείνες τις μεγάλες γυναίκες που μας έβαζαν να ντυνόμαστε με παλιά ρούχα και μερέζες για να μοιάζουμε γριές, έκρυβαν τις μικρότερες, εμάς μας έσπρωχναν πίσω και στέκονταν μπροστά για να μας προστατέψουν έτσι από τα χέρια τους. Πολλές ήταν οι φορές που δεν άντεχα και ήθελα να φωνάξω με όλη τη δύναμη της φωνής μου «Άδικα προσπαθείτε να με προστατεύεστε, εμένα με σκότωσαν γιατί και ο βιασμός είναι θάνατος. Τώρα θέλω να βγάλω τη βρωμιά από το σώμα και τη ψυχή μου αλλά δεν μπορώ, θέλω μόνο ένα όπλο να σκοτώσω όσο πιο πολλούς μπορώ».

Θυμάμαι που στην αρχή μάζεψαν τα πάντα από τα σπίτια, έπιπλα, κρεβάτια, ρούχα, ακόμα και τα καροτσάκια των μωρών τα έβαζαν στα φορτηγά και έφευγαν. Το χωρίο κάποια στιγμή έμοιαζε με κόλαση, διέλυσαν τα πάντα, νεκρά ζώα στους δρόμους αλλά και άνθρωποι. Δεν θα ξεχάσω επίσης όταν έριχναν πυροβολισμούς χωρίς συγκεκριμένο στόχο και μετά μάθαμε πως από αδέσποτη σφαίρα σκοτώθηκε να φανταστείτε άνθρωπος που καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας του με την μάνα του και την γυναίκα του, η σφαίρα τον βρήκε στη κοιλιά, έβγαλε τρεις ήχους και πέθανε μπροστά στα μάτια των δύο γυναικών, μετά σκότωσαν ακόμα δύο. Τους έθαψαν σε ένα πρόχωμα, άλλοι λένε πως τους βρήκαν μετά και άλλοι πως όχι.

Πολλοί μείναμε μέχρι και την στιγμή που γύριζαν στο χωρίο και φώναζαν πως όλοι πρέπει να το εγκαταλείψουμε. Χάθηκαν πολλές ζωές. Αρκετοί συγγενείς του άντρα μου που μεταφέρθηκαν στο γκαράζ Παυλίδη στη Λευκωσία δεν επέστρεψαν ποτέ».

Μακάρι ποτέ ξανά να μην βιώσει κανένας λαός, κανένα κράτος ότι εμείς το 1974...