Στη διάρκεια της τουρκικής εισβολής το 1974, στην αντάρα των μαχών, του ξεσπιτώματος και της φυγής των Ελλήνων από τα χωριά τους για να γλυτώσουν από το λεπίδι του Αττίλα, υπήρξαν τολμηρές, πρωτόγνωρες ενέργειες. Κινήσεις αυτοθυσίας. Και μια που ξεχωρίζει από αυτές είναι η περίπτωση του ήρωα Νικόλα Φωτίου, ο οποίος έχασε τη ζωή του στην προσπάθειά του να σώσει όσο το δυνατό περισσότερους συμπατριώτες του. Αφήνοντας πίσω του «στρατό» αμάχων, αίμα από το αίμα του: Οκτώ παιδιά, έξι κόρες και δύο αγόρια, και τη λατρευτή του σύζυγο Μυριάνθη!
ΗΤΑΝ Παρασκευή, 16 Αυγούστου του 1974, όταν οι τουρκικές κατακτητικές δυνάμεις συνέχιζαν να επεκτείνουν ολοένα τα κυπριακά εδάφη που είχαν υπό τον έλεγχό τους από της έναρξης της εισβολής, στις 20 Ιουλίου. Ο Νικόλας Φωτίου, ένας μεσήλικας μεροκαματιάρης βιοπαλαιστής από το Συριανοχώρι –στην παραλιακή περιοχή του Κόλπου της Μόρφου, πολύ κοντά στην πολυφίλητη πόλη– έσπευσε να μεταφέρει την οικογένειά του στο μοναστήρι του Κύκκου για ασφάλεια. Στην αγκαλιά της Μεγαλόχαρης, που πανηγύριζε τις μέρες εκείνες.
ΟΜΩΣ ο Νικόλας, δεν περιορίστηκε μόνο στη μεταφορά των δικών του. Επέστρεψε ξανά και ξανά στο χωριό του, για να οδηγήσει στη σωτηρία και όσους περισσότερους συγχωριανούς του μπορούσε. Στοιβαγμένους, στην κυριολεξία, στην κάσα του φορτηγού του. Χωρίς καμιά διάκριση σ’ εκείνους που μετέφερε, γιατί όλους τους θεωρούσε δικούς του, κι όλοι έπρεπε να σωθούν. Τα αισθήματα αλληλεγγύης, που τον πλημμύριζαν πάντα, είχαν την τιμητική τους εκείνη τη μέρα. Ακόμα και όταν στην τελευταία διαδρομή προς τον Κύκκο οι Τούρκοι των Καζιβερών τον συνέλαβαν μαζί με τον αδελφό του και άλλους και τους άφησαν μετά από ώρα με παρέμβαση του Τούρκου κοινοτάρχη, η απόφαση του Νικόλα ήταν να μην τερματίσει την προσπάθειά του. Επιθυμούσε να τη συνεχίσει, ώστε κανένας αν ήταν δυνατό Συριανοχωρίτης να μη μείνει βορά στα χέρια του αιμοσταγούς Αττίλα.
ΝΑΙ, δεν ήθελε να τερματίσει την προσπάθεια αγάπης και συμπόνιας σε κινδυνεύοντες συνανθρώπους του, όμως η μοίρα του έστησε καρτέρι και κατέγραφε τον τερματισμό της παρουσίας του στη Γη. Την ίδια εκείνη μαύρη μέρα. Έτσι, σε κάποιο σημείο του δρόμου από τον Ποταμό του Κάμπου προς τον Κάμπο, το φορτηγό προσέκρουσε σε μεγάλης ισχύος νάρκη, που θρυμμάτισε το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου του και σκότωσε τον Νικόλα! Τον άφησαν νεκρό μόνο εκεί στη φωτιά των ημερών, αφού οι συνταξιδιώτες του έσπευσαν να προχωρήσουν πεζή προς τον Κύκκο…
ΝΕΚΡΟΣ ΚΑΙ ΑΤΑΦΟΣ ΕΠΙ ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ
Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ των κατοίκων από τον φόβο κατάληψης της περιοχής, η διάλυση των μονάδων της Εθνικής Φρουράς και οι προσπάθειες απελπισίας όλων να απομακρυνθούν για να γλυτώσουν μόνο μετά από τρεις μέρες κατέστησαν δυνατή την παραλαβή του νεκρού Νικόλα και την ταφή του στο χωριό Μηλικούρι. Υπό τις κραυγές και τους ολοφυρμούς των δικών του. Μετά από 34 χρόνια, το 2008, τα λείψανά του μεταφέρθηκαν και θάφτηκαν στην Πάφο, όπου κατέληξε και δραστηριοποιήθηκε η μεγάλη φαμίλια του ηρωικού νεκρού. Συγγενείς και φίλοι δεήθηκαν την περασμένη Κυριακή στην εκκλησία της Πάφου για την ανάπαυση της ψυχής του.
ΚΙ ΕΜΕΙΣ, ταπεινοί τιμητές της θυσίας του Νικόλα, στέκουμε με συγκίνηση, σεβασμό, αλλά και θαυμασμό μπροστά στη γυναίκα και τα παιδιά του: Μυριάνθη, Ευαγγελία (απεβίωσε), Παναγιώτα, Πέτρο, Ιφιγένεια, Ροδούλα, Μελανή, Ανδρέα και Αρίστη. Από καρδιάς τα συγχαρητήρια όλων προς αυτούς, για το ότι είχαν σύντροφο και πατέρα έναν ολυμπιονίκη αλτρουιστή του ύψους, του ήθους και του πατριωτισμού του Νικόλα Φωτίου. Αλλά και για ότι και οι ίδιοι στάθηκαν άξιοι και δυνατοί μετά την απώλεια του αγαπημένου τους και κρατούν ψηλά τον πήχη της σωστής και αξιοπρεπούς διαβίωσης σε δρόμους κοινωνικούς, ηθικούς, χριστιανικούς…
Στον Νικόλα
Πέρασαν 43 από τότε τόσα χρόνια,με καμίνι καλοκαίρια και χειμώνες όλο χιόνια,
μα η μνήμη σου Νικόλα μένει πάντα ζωντανή
κι ο αλτρουισμός που είχες συνεχώς θα συγκινεί.
*** **** ***
Είχες μόνιμα στην πόρτα μια «φουλιά» από παιδιά,
όμως ήθος και συμπόνια και πονόψυχη καρδιά
έλαμψαν σε ώρα κρίσης, ξεσπιτώματος και φρίκης
κι επαξίως ανεδείχθης όλων ολυμπιονίκης!
*** **** ***
Έτρεχες να σώσεις άλλους στου πολέμου τη βοή,
μα’ χασες σ’ αυτό το ρίσκο τη δική σου τη ζωή.
Μπαμ, ξεφώνισε μια νάρκη! Μπαμ κι απλώθη με μανία.
Θάνατος! Κι ευθύς ευρέθης στων ηρώων τα θρανία
να’ χεις του Θεού τη χάρη και τη μνήμη αιωνία!...
Ο Νικόλας Φωτίου, που έχασε τη ζωή του στην προσπάθειά του να σώσει άλλους. Μια άγνωστη, δραματική σελίδα του μαύρου 1974.
Η σύζυγος του Φωτίου, Μυριάνθη, 93 χρονών σήμερα, με δύο εγγονές της. Τα πόσα πέρασε μέχρι τώρα στην πολυκύμαντη ζωή της μόνο ο Θεός τα ξέρει…
Τέσσερις από τις έξι κόρες του Νικόλα: Ροδούλα, Ιφιγένεια, Παναγιώτα και Αρίστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Oσα δημοσιεύματα δεν έχουν την υπογραφή μας αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι την δική μας.Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις,, ή απειλές.