ΕΓΓΡΑΦΟ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΣ ΣΕ ΕΛΛΗΝΑ ΕΦ. ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ:

ΤΥΠΙΚΑ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ...
Αλλά για πιά τυπικότητα μιλάμε όταν από μόνη της η Υπηρεσία Αξκών Υπαξκών και Οπλιτων από την μητρ.Ελλάδα στην ΕΦ το 1974, αυτόματα τους καθιστούσε ως υπηρετούντες στην παραμεθόριο ή έστω στην γραμμή πρόσω, σε έναν πόλεμο που είχε εμπλακεί ο Στρατός στον οποίο υπηρετούσαν (Κυπριακός) με τον Τουρκικό...;;;;;
Και για αυτούς όπως και για το προσωπικό της ΕΛΔΥΚ ο τελευταίος πόλεμος δεν ήταν του 1940-41 και η αναγνωρισθείσα την εποχή της επιστολής (1984) Εθνική Αντίσταση!



ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΙΒΑΛΙΩΤΗΣ:

Ο Νόμος περί Πολέμου και τη Συνθήκη της Γενεύης του 1949, έχοντας στο μυαλό μας ένα εξαιρετικής σημασίας στοιχείο: το γεγονός πως όσα σήμερα γνωρίζουμε για το Νόμο περί Πολέμου διαμορφώνονται μετά από τρία πρωτόκολλα τα οποία επισυνάφθηκαν στην εν λόγω Συνθήκη από το 1977 κι εντεύθεν, γεγονός που σημαίνει ότι δεν ίσχυαν την εποχή των τουρκικών επεμβάσεων.
 Αν και το 1974 ίσχυε πως δεν ήταν απαραίτητη η κήρυξη πολέμου για να προστατευθούν οι στρατιώτες μίας χώρας από της Συνθήκη της Γενεύης κατά τη διάρκεια εχθροπραξιών, ωστόσο δεν προβλεπόταν η απόδοση των δικαιωμάτων εμπλεκομένων σε μάχες σε όσους χαρακτηρίζονταν τρομοκράτες ή αντάρτες, όπως δηλαδή τους χαρακτήρισε ο Μακάριος.

Νοιώθω την ανάγκη να δηλώσω πως οι ευθύνες δε βαραίνουν τους ήρωες, ζωντανούς και νεκρούς, που επιχείρησαν στην Κύπρο. Οι ευθύνες βαραίνουν ξεκάθαρα την ελληνική πολιτεία, η οποία διέταξε την αποστολή τους και τις επιχειρήσεις τους, χωρίς να τους καλύψει έναντι της Συνθήκης της Γενεύης, παρέχοντας το απαραίτητο νομικό πλαίσιο υποστήριξης, το οποίο θα έθετε αδιαμφισβήτητα προ των ευθυνών τους, τους Τούρκους στρατιωτικούς. Η κήρυξη πολέμου θα εξυπηρετούσε αυτήν την ανάγκη. Ωστόσο, όπως τελικά διαμορφώθηκαν οι συνθήκες, οι στρατιώτες μας εστάλησαν στην Κύπρο ως αμνοί προς σφαγή.

Κάπου εδώ αρχίζει να εξηγείται γιατί δεν υπάρχει κανένα σχετικό μετάλλιο ανδραγαθήματος για τις μάχες της Κύπρου, τη στιγμή που η ελληνική πολιτεία έχει αποδώσει αντίστοιχα μετάλλια σε άλλους πολεμιστές, όπως επί παραδείγματι στους συμμετέχοντες στις μάχες της Πίνδου το 1940. Κάπου εδώ αρχίζει να εξηγείται γιατί η ελληνική πολιτεία δεν χορηγούσε συντάξεις στους αναπήρους πολέμου της Κύπρου, στρουθοκαμηλίζοντας και αμφισβητώντας, επί του πρακτέου, τις μάχες της Κύπρου ως μηδέποτε πραγματοποιηθείσες. Κάπου εδώ εξηγείται γιατί οι μάχες της Κύπρου αποτελούσαν απαγορευμένη συζήτηση για την Ελλάδα της μεταπολίτευσης και της «δημοκρατίας».

 Κάπου εδώ εξηγείται γιατί η Ελλάδα ξέχασε τους αιχμαλώτους Συνέλληνες που βασανιζόντουσαν στυγνά στα τούρκικα μπουντρούμια. Κάπου εδώ εξηγείται γιατί η Ελλάδα ουδέποτε κατήγγειλε την Τουρκία για εγκλήματα πολέμου (σ.σ. αφού αμφισβητούσε άλλωστε τον ίδιο τον πόλεμο με ποιο τρόπο θα μπορούσε να το κάνει;) ή έστω για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Κάπου εδώ εξηγείται γιατί μαζί με τους νεκρούς η ελληνική πολιτεία έθαψε και τους ζωντανούς (σ.σ. αγνοούμενους).

Οι ήρωες  μας στην Κύπρο διαθέτουν μία μοναδικότητα στο πάνθεον των ηρώων. Όχι μόνο προδόθηκαν από την ηγεσία τους, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, όχι μόνο κλήθηκαν να επαναλάβουν άθλους προγόνων εναντίον έξωθεν κινδύνων με αυξημένο επίπεδο δυσκολίας, αφού θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν και την προδοσία της ελληνικής πολιτείας, αλλά ήταν καταδικασμένοι να πολεμούν νομικά ακάλυπτοι.
Ήταν οι πρώτοι εκ των Ελλήνων μαχητών της νεότερης ιστορίας, οι οποίοι δεν διέθεταν τα προνόμια των αιχμαλώτων πολέμου, όχι επειδή οι Τούρκοι έτσι κι αλλιώς θα τα αμφισβητούσαν, αλλά επειδή η ίδια η ελληνική πολιτεία τους τα είχε αφαιρέσει. Ήταν νέοι με ιδεώδη που υπηρετούσαν την πατρίδα και τη σημαία τους, ακριβώς όπως και οι ήρωες των Ιμίων. Με τη διαφορά ότι η ζωή τους κινδύνεψε είτε και χάθηκε, επειδή όσοι είχαν το γενικό πρόσταγμα αδιαφόρησαν, είτε ηθελημένα πρόδωσαν τα ιδεώδη αυτά.

πηγές:  www.militaire.gr    kostasmavroskoufis.blogspot.gr/