Δεν θα ξεχάσει ποτέ την εικόνα της υψωμένης ελληνικής σημαίας στο Λήδρα Πάλας, ο Άγγελος Βουγιούκας που πολέμησε στην Κύπρο το 1974
Ρεπορτάζ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΟΥΓΚΑΗ γαλανόλευκη υψώνονταν επιβλητική. Τα χρώματά της θάμπωναν τα μάτια που δάκρυσαν. Ανήμερα του Αγίου Δημητρίου ήταν, 26 Οκτωβρίου του 1974 στη Λευκωσία, μετά από 99 μέρες αιχμαλωσίας… Μόλις είκοσι δύο χρονών παλικάρι του Πυροβολικού. Ο Βολιώτης Άγγελος Βουγιούκας αιχμάλωτος του τουρκικού στρατού, ο οποίος ανταλλάχτηκε, δεν θα ξεχάσει ποτέ τη στιγμή που αντίκρισε ξανά την ελληνική σημαία.
Ξύπνησαν οι μνήμες για τον κ. Άγγελο Βουγιούκα, αιχμάλωτο πολέμου το 1974 στην Κύπρο, μετά τη σοκαριστική μαρτυρία του Αττίλα Ολγκάτς στην τουρκική τηλεόραση, ο οποίος παραδέχτηκε δημόσια πως εκτέλεσε αιχμαλώτους κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο κ. Βολιώτης, πολεμιστής και αιχμάλωτος του ’74, ζητά να δικαστεί ο Ολγκάτς, όμως αυτό δεν του είναι αρκετό, καθώς θέλει να βρεθούν όλοι όσοι εκτέλεσαν άδικα νέους στρατιώτες από την Ελλάδα και την Κύπρο.
Ανεξίτηλα χαραγμένες μνήμες από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου του 1974 θα ξαναζωντανέψουν στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του Δικηγορικού Συλλόγου Βόλου την Πέμπτη, 3 Μαρτίου 2016, στις 9.30 το βράδυ στο Κ.Χ. 1948.
Ο κ. Βουγιούκας Ελλαδίτης στρατιώτης που πολέμησε στην Κύπρο με ηρωική αυτοθυσία είναι από τα τιμώμενα πρόσωπα αν και σαράντα δύο χρόνια μετά, η Πολιτεία συνεχίζει να κωφεύει για την εθνική προσφορά. Οι υπαίτιοι βιαιοτήτων, λεηλασιών, εκτελέσεων δεν έχουν αναζητηθεί και τιμωρηθεί.
Ωστόσο, η φυσική του παρουσία ανάμεσά μας, όπως και όλων των Ελλαδιτών αγωνιστών του 1974, διατηρεί ζωντανή την ιστορία. Ο κ. Βουγιούκας λέει ότι η βράβευση από το Δικηγορικό Σύλλογο Βόλου δεν αποτελεί μόνο τιμή στο πρόσωπό του, αλλά και προς όλους τους Ελληνες στρατιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους κατά τη διάρκεια της τουρκική εισβολής.
Συνελήφθη από τους Τούρκους στην περιοχή Πέντε Μίλι της Κυρήνειας την πρώτη μέρα της εισβολής, ενώ μετέφερε τραυματία στο Νοσοκομείο εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία και ένεκα ταύτης βρέθηκε στις τουρκικές γραμμές, καθώς οι εισβολείς είχαν ήδη αποβιβαστεί στην Κύπρο.
Περικυκλώθηκε από Τούρκους, οι οποίοι του έδεσαν μάτια, χέρια, πόδια και τον μετέφεραν σε σημείο κράτησης όπου βρίσκονταν και άλλοι αιχμάλωτοι και γυναικόπαιδα.
«Τον τραυματία τον εκτέλεσαν επί τόπου μπροστά στα μάτια μου», αναφέρει. Τον ίδιο τον επέλεξαν μαζί με άλλους δεκαεφτά άνδρες στρατιώτες την τρίτη μέρα της κράτησης για το εκτελεστικό απόσπασμα.
«Μας είχαν δεμένους και φυλακισμένους σε μία μικρή αποθήκη οικίας πλησίον της αρχικής κράτησης. Οι Τούρκοι πυροβολούσαν απέξω. Δύο αιχμάλωτοι, που βρίσκονταν δεξιά και αριστερά μου, σκοτώθηκαν. Εγώ σώθηκα από θαύμα. Η σφαίρα πέρασε ξυστά από το κεφάλι μου την ώρα που το κατέβαζε», θυμάται.
Οι ριπές σταμάτησαν μετά από επέμβαση άλλων Τούρκων. «Μας έβγαλαν έξω από την αποθήκη σε άθλια κατάσταση και μας οδήγησαν σε διαφορετικό σημείο μακριά από το σημείο απόβασης σε ένα χωριό προς τη Λευκωσία στον τουρκικό τομέα, την Αγύρτα», περιγράφει.
Ο κ. Βουγιούκας μεταφέρθηκε ως αιχμάλωτος με πλοίο του τουρκικού στρατού στο λιμάνι της Μερσίνας στην Τουρκία, στη συνέχεια στις φυλακές Αδάνων, μετά σιδηροδρομικώς στην Αμάσεια, πόλη του Εύξεινου Πόντου. Ενενήντα εννέα μέρες είχαν περάσει όταν πάτησε ξανά το πόδι του στη Λευκωσία την ημέρα της ανταλλαγής των αιχμαλώτων.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που αντίκρισα την ελληνική σημαία στο Λήδρα Πάλας», λέει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Ο κ. Βουγιούκας ήταν 22 χρονών και υπηρετούσε στο Πυροβολικό Σώμα, όταν κλήθηκε να μεταβεί στην Κύπρο για να βοηθήσει τον αγώνα των Κυπρίων και μέσα στη δίνη του πολέμου πιάστηκε κι αιχμαλωτίστηκε.
Όλοι όσοι έκαναν βιαιότητες, λεηλασίες, αίσχη και εκτελέσεις είναι εθνικό καθήκον να τιμωρηθούν, λέει. «Εγώ είχα την τύχη και την ευλογία να σωθώ, να απελευθερωθώ και να ανταλλαγώ. Υπήρχαν άλλοι που δεν βρέθηκαν ποτέ, δεν αντηλλάγησαν ποτέ, έζησαν, μπορεί να ζουν ακόμη», πρόσθεσε.
Οι Ελλαδίτες στρατιώτες πέρασαν δραματικές και διαταραγμένες στιγμές. Ο ίδιος εκφράζει το παράπονό του προς την πατρίδα, καθώς η πολιτεία δεν έκανε τίποτα για να βρεθούν οι αγνοούμενοι.
«Τι θα πω εγώ στο γιο μου, στο γείτονά μου, σ’ αυτόν που είναι τώρα φαντάρος, γιατί να υπηρετήσει την πατρίδα, τι έκανε η πατρίδα γι’ αυτούς που την υπηρέτησαν κι έχασαν το αίμα τους; Πώς θα κοιτάξω εγώ στα μάτια το γιο μου και θα πω υπάρχει πατρίδα;» αναρωτιέται, εκφράζοντας το παράπονό του για την αντίδραση της χώρας.
Εκείνοι που βοήθησαν στην απελευθέρωσή του ήταν οι γονείς του και ο Ερυθρός Σταυρός. Οι γονείς του κ. Βουγιούκα μετέβησαν στην Ελβετία και βρήκαν τους υπεύθυνους του Ερυθρού Σταυρού. Τους έδωσαν όλα τα απαραίτητα στοιχεία για την αναγνώρισή του. Οι εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού τον εντόπισαν στην πρώτη φυλακή των Αδάνων και ακολούθησαν τα ίχνη του, παρά την προσπάθεια των Τούρκων που τον μετακίνησαν σε άλλες δύο φυλακές.
Ο κ. Βουγιούκας απελευθερώθηκε μαζί με άλλους οκτώ Ελλαδίτες και επέστρεψαν στην πατρίδα, χωρίς ποτέ όμως να επουλωθούν οι πληγές του πολέμου.
Οι εισβολείς, όπως λέει, δεν σεβάστηκαν ούτε θρησκείες ούτε οικογένειες ούτε προσωπικότητες, δεν τήρησαν τους κανονισμούς της διαχείρισης των αιχμαλώτων που διέπονται από διεθνείς νόμους και πάνω απ’ όλα εκτέλεσαν εν ψυχρώ, όπως κι εξαφάνισαν κόσμο.
«Η Πολιτεία πρέπει να κινητοποιηθεί έστω και μετά από 42 χρόνια», επαναλαμβάνει. Από το μυαλό του και την καρδιά του δεν έχουν σβηστεί ακόμη οι μνήμες, γι’ αυτό και με το Σύλλογο που έχει ιδρυθεί και αποτελείται από στρατιώτες- αιχμαλώτους που υπηρέτησαν στην Κύπρο το 1974, επισκέπτεται κάθε χρόνο στο νησί, αποτίοντας φόρο τιμής στους πεσόντες και σ’ όλους εκείνους που η τύχη τους ακόμη αγνοείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Oσα δημοσιεύματα δεν έχουν την υπογραφή μας αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι την δική μας.Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις,, ή απειλές.