 |
| ΑΠΌ ΑΡΙΣΤΕΡΆ: ΟΙ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΊΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΣ ΗΛΊΑΣ, ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΓΙΑΝΝΌΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΈΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΌΠΟΥΛΟΣ ΜΑΖΊ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΙΣΜΗΝΑΓΌ ΒΑΣΊΛΗ ΠΑΝΑΓΌΠΟΥΛΟ |
Οι ανασκαφικές εργασίες αποκαλύπτουν τμήματα του αεροσκάφους, ενώ εντοπίζονται οστά που αποδίδονται στους Ελληνες στρατιώτες, οι οποίοι επέβαιναν με σκοπό να πολεμήσουν τους εισβολείς.
Για τις οικογένειές τους η αναζήτηση των λειψάνων είναι μια κομβική πτυχή της τραγωδίας, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις στο παρελθόν παρέλαβαν και έθαψαν οστά άλλων πεσόντων.
Ηταν 22 Ιουλίου 1974, όταν ελληνικά στρατιωτικά αεροπλάνα μετέφεραν μονάδες καταδρομέων, πετώντας με σιγή ασυρμάτου και σε χαμηλό ύψος. Μάχιμες μονάδες που ταξίδευαν για να ενισχύσουν την άμυνα της Κύπρου απέναντι στην προέλαση του «Αττίλα». Ομως, ορισμένα από αυτά δέχθηκαν φίλια πυρά καθώς προσέγγιζαν, αφού η Εθνική Φρουρά δεν ήταν ακόμα ενήμερη για την επιχείρηση «Νίκη». Το noratlas με τους 28 καταδρομείς και το τετραμελές πλήρωμα της Πολεμικής Αεροπορίας χτυπήθηκε, με αποτέλεσμα να χαθούν όλοι οι επιβαίνοντες, πλην ενός. Η άτρακτος παρέμεινε θαμμένη επί 41 χρόνια στο σημείο όπου μετέπειτα δημιουργήθηκε ο Τύμβος της Μακεδονίτισσας.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου, Ιωάννης Κασουλίδης, χαρακτήρισε τους πεσόντες «ήρωες», υπογραμμίζοντας ότι η θυσία τους «αποτελεί μέρος της σπονδής της Ελλάδας για την προάσπιση της ελευθερίας της Κύπρου». «Το θετικό είναι ότι βρέθηκαν τα πρώτα οστά. Επίσης, εντοπίστηκαν συντρίμμια του αεροσκάφους, ενώ βρήκαμε και την άτρακτο, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας έχει λιώσει», αναφέρει ο Φώτης Φωτίου, επίτροπος της Κυπριακής Προεδρίας για Ανθρωπιστικά Θέματα.
«Συνεχίζουμε την έρευνα εκτός αεροσκάφους, αλλά και στην άτρακτο. Η ανασκαφή είναι δύσκολη και επικίνδυνη, καθώς το αεροπλάνο ήταν γεμάτο με χειροβομβίδες και εκρηκτικά. Ειδικά στελέχη της Εθνικής Φρουράς πραγματοποιούν συνεχή σάρωση, ενώ την επιχείρηση συνδράμουν και εμπειρογνώμονες από Καναδά, Ολλανδία και Αυστραλία. Βρισκόμαστε σε μια φάση καθοριστικής σημασίας, όπου θα φανεί αν υπάρχουν τα λείψανα των ανθρώπων που αναζητούμε όλα αυτά τα χρόνια».
Μετά την εισβολή κυριαρχούσε η εντύπωση ότι πολλοί πεσόντες ετάφησαν στο στρατιωτικό κοιμητήριο Λακατάμιας. Το 1979 πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες εκταφές αλλά η ταυτοποίηση ήταν εξαιρετικά δύσκολη σε μια εποχή όπου δεν υπήρχε η μέθοδος DNA. Στα χρόνια που ακολούθησαν παραδόθηκαν στους συγγενείς λείψανα πεσόντων, όμως σε ορισμένες περιπτώσεις διαπιστώθηκε μετέπειτα ότι δεν είχαν αποδοθεί τα πραγματικά οστά.
«Από τους 31 επιβαίνοντες που σκοτώθηκαν έχουν εντοπιστεί τα οστά 12 πεσόντων. Υπολείπονται 19, ενώ εκτιμάται πως 4-5 εξ αυτών ίσως έχουν ταφεί σε άλλο χώρο», επισημαίνει ο κ. Φωτίου και εξηγεί ότι στη συνέχεια θα ενημερωθούν οι οικογένειές τους.«Μετά το πέρας των εργασιών, θα ακολουθήσουν οι ανθρωπολογικές έρευνες και οι ταυτοποιήσεις. Είναι μια σύνθετη διαδικασία. Υπάρχουν συγγενείς που δεν θέλουν, δεν μπορούν να ξαναζήσουν την εκταφή και την εκ νέου ταφή των λειψάνων. Είναι όμως κάτι που πρέπει να λυθεί, αφού υπάρχουν οστά που ανήκουν σε κάποιον άλλο».
Για τις οικογένειες των θυμάτων η αγωνία για την ταυτοποίηση των νεκρών συνυπάρχει με τη θλίψη τους εδώ και 41 χρόνια. Ορισμένοι στο παρελθόν βίωσαν μια ακόμα τραγωδία, καθώς τα οστά που έθαψαν αποδείχθηκε ότι δεν ανήκουν στον δικό τους άνθρωπο.
Με επιφύλαξη αντιμετωπίζει την προσπάθεια εκταφής η οικογένεια του καταδρομέα Ανδρέα Αναστασόπουλου. Οταν το 1979 κλήθηκαν για να παραλάβουν τα οστά συνειδητοποίησαν ότι είχε συμβεί κάποιο λάθος.
«Κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει η εκταφή, αν και δεν περιμένουμε να βρεθεί τίποτα. Ηταν ένα αεροπλάνο γεμάτο πυρομαχικά, κηροζίνη κ.ά. που ανατινάχθηκε στον αέρα», τονίζει η αδελφή του καταδρομέα, Αθανασία Αναστασοπούλου. «Μαζί με τον πατέρα μου πήγαμε τότε στην Κύπρο για να παραλάβουμε τα οστά. Ομως καταλάβαμε ότι δεν ήταν τα δικά του. Αν και δεν είμαστε ειδικοί το αντιληφθήκαμε, ιδίως αναφορικά με το κρανίο, το οποίο είναι αναγνωρίσιμο. Αμέσως τους είπα πως αυτός δεν είναι ο αδελφός μου».
«Δυστυχώς, έδωσαν άλλα οστά τα οποία θάψαμε στον οικογενειακό τάφο στο χωριό Χάβαρι της Ηλείας. Η σορός που παραλάβαμε δεν ήταν του δικού μας ανθρώπου», επισημαίνει και εξηγεί ότι η διαδικασία αυτή αποτελεί σοκ για τις οικογένειες. Οπως αναφέρει ο Αργύρης Σφουντούρης, κουνιάδος του εκλιπόντος: «Εδώ υπεισέρχεται ίσως και ο παράγοντας για προσβολή νεκρού, όταν σου δίνουν οστά άλλου για να κλάψεις και να πενθήσεις, ενώ ξέρεις ότι το αεροπλάνο είχε ανατιναχτεί στον αέρα».
ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ 30 ΕΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ Δ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ
«Ο έλεγχος μέσω DNA έδειξε ότι μας έδωσαν τα οστά άλλου καταδρομέα»
Ο Δημήτρης Γιαννόπουλος περίμενε πάνω από 30 χρόνια μέχρι να καταφέρει να κηδέψει τον αδελφό του Παναγιώτη, ο οποίος έχασε τη ζωή του σε ηλικία 20 χρόνων.
«Ο αδελφός μου είχε προλάβει να βγει από το αεροπλάνο και σκοτώθηκε λίγα μέτρα πιο πέρα. Τον έθαψαν στη Λακατάμια μαζί με τους υπόλοιπους και φυσικά κανένας δεν ήξερε ποιος ήταν πού. «Οταν κάναμε έλεγχο μέσω δείγματος DNA, διαπιστώσαμε ότι είχαμε πάρει τα οστά άλλου καταδρομέα. Χρειάστηκαν να περάσουν τρία χρόνια μέχρι να τον βρούμε και να τον φέρουμε στην Ελλάδα»
Ο Αττίλας είχε βρει τον καταδρομέα Παναγιώτη Γιαννόπουλο στη Δράμα, σε αγώνες στίβου με την ομάδα του στρατού. Ηταν καλός σφυροβόλος. Οταν ξεκίνησε η εισβολή, η ομάδα διαλύθηκε και όλοι γύρισαν στις μονάδες τους. Για κακή τύχη, τον πήραν από τον λόχο που ήταν τοποθετημένος και τον έστειλαν σε αυτόν που επιβιβάστηκαν στο μοιραίο noratlas. Από τον δικό του λόχο σώθηκαν όλοι», τονίζει.
Ο κ. Γιαννόπουλος καταλογίζει αδράνεια στην πολιτεία τόσο για την καθυστέρηση όσο και για το τεράστιο λάθος που έγινε:
«Εστω και τώρα, πάντως, ελπίζω να έχει έρθει η ώρα της λύτρωσης για τις οικογένειες των στρατιωτών. Πρέπει επιτέλους να μάθουν πού είναι τα παιδιά τους».
Ο 20χρονος καταδρομέας Κωνσταντίνος Ηλίας είχε καταταγεί στο στρατό έξι μήνες πριν από την εισβολή. «Εκανε τη δουλειά του υδραυλικού. Ηταν άνθρωπος του δημοτικού που είχε μάθει μια τέχνη και ζούσε από αυτήν», αναφέρει για τον αδελφό του ο Ιωάννης Ηλίας, ο οποίος δεν έχει καταφέρει ακόμα να του κάνει την κηδεία που θα του άξιζε.
«Τέλος στην αναμονή»
«Εχουμε δώσει δείγμα DNA αλλά δεν έχει γίνει ακόμα κάτι» σημειώνει και θυμάται τη φρικτή εμπειρία που είχε ζήσει ο πατέρας τους στο τέλος της δεκαετίας του 1970, όταν τον κάλεσαν στην Κύπρο. «Τον πήγαν σε ένα τάφο όπου του είχαν πει ότι ήταν θαμμένος ο αδελφός μου και όταν τον άνοιξαν ο πατέρας μου είδε έναν άνθρωπο με χρυσά δόντια. Ο αδελφός μου όμως δεν είχε χρυσά δόντια. Ελπίζω ότι επιτέλους θα βρεθεί μετά από τόσα χρόνια αναμονής».
Ο επισμηναγός Βασίλης Παναγόπουλος ήταν ο χειριστής του αεροσκάφους και σκοτώθηκε από θραύσματα χειροβομβίδας. Ο αδελφός του, Δημήτρης, πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές μέχρι να καταφέρει να φέρει τα οστά του στην Ελλάδα: «Εχω ταλαιπωρηθεί πολύ. Το 2006 ενημερώθηκα ότι τα οστά βρίσκονταν σε οστεοφυλάκιο στην Κύπρο και χρειάστηκαν τρία χρόνια προσπαθειών από υπηρεσία σε υπηρεσία για να καταφέρω κάτι. Εφτασα μέχρι το γραφείο του τότε αρχηγού ΓΕΕΘΑ, αντιπτέραρχου κ. Γιάγκου, ο οποίος υποσχέθηκε ότι θα φέρει τα οστά του αδελφού μου με αεροπλάνο στο Αγρίνιο. Κράτησε την υπόσχεσή του».
Ο κ. Παναγόπουλος θυμάται τον αδερφό του ως έναν άνθρωπο που από παιδί αγαπούσε τα αεροπλάνα. «Ακόμα και σήμερα θυμάμαι ότι καθόμασταν στο τραπέζι και τρώγαμε και όταν άκουγε τον ήχο ενός αεροπλάνου που πέρναγε πάνω από το σπίτι πεταγόταν και έτρεχε στον δρόμο για να το δει. Υπηρετούσε πάντα σε μάχιμες μονάδες. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να κάνει όλα αυτά που ήθελε και κυρίως να χαρεί τη ζωή με τη σύζυγό του», καταλήγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Oσα δημοσιεύματα δεν έχουν την υπογραφή μας αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι την δική μας.Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις,, ή απειλές.