Αυγά, γιαούρτια και βρισιές για τον Τάκη Ευδόκα!
Καταχωρήθηκε στις 12/02/2014 από ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
ΣΤΙΣ 25 Φεβρουαρίου 1968 έγιναν Προεδρικές εκλογές. Οι πρώτες μετά την τουρκική ανταρσία του 1963, μετά το φιάσκο της Κοφίνου το Νιόβρη του 1967 και τη φυγή από την Κύπρο του στρατηγού Γ. Γρίβα Διγενή και της ελληνικής μεραρχίας, που ήταν ο θώρακας άμυνας της νήσου σε περίπτωση τουρκικής εισβολής. Τότε ακριβώς έγινε και η αλλαγή του στόχου του αγώνα του κυπριακού λαού, από το ευκταίο, που ήταν η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, στο εφικτό, που ήταν η «αδέσμευτη ανεξαρτησία».
ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ, υποψήφιοι ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και ο Πρόεδρος του τότε δημιουργηθέντος Δημοκρατικού Εθνικού Κόμματος, γιατρός Τάκης Ευδόκας, ο οποίος δεν έτυχε καμιάς προβολής των θέσεών του από το ΡΙΚ, του μόνου ραδιοφώνου και τηλεόρασης που υπήρχε τότε. Ακόμη και η δημοσιογραφική διάσκεψη που έδωσε για εξαγγελία της υποψηφιότητάς του, δεν προβλήθηκε ούτε κατά ένα γράμμα από το σύνολο σχεδόν των καθημερινών εφημερίδων που κυκλοφορούσαν τότε, παρόλο που δεκάδες δημοσιογράφοι ήσαν παρόντες στη διάσκεψη. Σίγουρα όχι κατόπιν συνεννόησης, αλλά μετά από εντολή ισχυρού τότε παράγοντα. Πιστού θεράποντος, σίγουρα, της…ελευθεροτυπίας και της δημοκρατίας.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ προεκλογική συγκέντρωση Ευδόκα επρόκειτο να γίνει στη Λευκωσία, στην Πλατεία Σολωμού (Άγαλμα), την Παρασκευή πριν από τις εκλογές. Από νωρίς είχε συγκεντρωθεί εκεί πολύς κόσμος απ’ όλα τα μέρη της Κύπρου και ξαφνικά, λίγο πριν αρχίσουν οι ομιλίες, ένα πλήθος ατόμων, που κρατούσαν πανό και φώναζαν με μανία «Μακάριος, Μακάριος» εισέβαλε στο χώρο και με μανία ανέτρεψε την εξέδρα που είχε στηθεί και κατάστρεψε τη μικροφωνική εγκατάσταση, ενώ κατά δεκάδες ρίχνονταν αυγά και γιαούρτια κατά του κ. Ευδόκα και των συνεργατών του. Η συγκέντρωση μετά από αυτό διαλύθηκε. Το γεγονός στην παρουσία πολλών μελών της Αστυνομίας, ένστολων και μη, οι οποίοι ούτε επενέβησαν, ούτε και συνέλαβαν κανένα των επιτιθεμένων.
ΣΤΟΝ Πρόεδρο Μακάριο είχαν σταλεί ώρες πριν τηλεγραφήματα για αστυνομική προστασία, αφού υπήρχαν σαφείς πληροφορίες για προετοιμαζόμενα έκτροπα, αλλά δεν υπήρξε ανταπόκριση. Τηλεγράφημα είχε σταλεί στο Αρχιεπίσκοπο και μετά το όργιο που οδήγησε στη διάλυση της συγκέντρωσης, με την επισήμανση «η δημοκρατία απόψε απέθανε!»
«Αισθάνθηκα ντροπή και έτρεξα να φύγω!..»
Να σημειωθεί ότι, στο «λόχο εφόδου» που διέλυσε τη συγκέντρωση υπήρχαν και μέλη των «δυνάμεων ασφαλείας» με πολιτικά, όπως και ένας ιερέας. Οι περισσότεροι ήσαν νεαροί, πολλοί από τους οποίους επιβραβεύτηκαν με θέσεις στην Αστυνομία ή άλλες δημόσιες Υπηρεσίες. Ένας από αυτούς, που έτρεξε και κατά το Πραξικόπημα στην Αρχιεπισκοπή να προασπίσει τον Μακάριο, αλλά δεν πήρε καμιά θέση, ούτε καν τον περιέλαβαν στον κατάλογο των «αντιστασιακών», παρόλο που την κρίσιμη ώρα ήταν από τους λίγους που «μπήκαν στη φωτιά», έδωσε την ακόλουθη μαρτυρία στον γράφοντα (Παραλείπεται το όνομά του, μετά από δική του επιθυμία):«Το 1968 ήμουν 17 χρονών και μαζί με άλλους νεαρούς συχνάζαμε στο οίκημα της ΕΑΛ (Ένωσης Αγωνιστών Λευκωσίας), που ήταν στην Οδό Λεωνίδου, σε μικρή απόσταση από την Πλατεία Σολωμού. Το απόγευμα της συγκέντρωσης Ευδόκα, είχα πάει στην ΕΑΛ και κάποια στιγμή, κάποιοι υπεύθυνοι μας έδωσαν όλους από μια φωτογραφία του Μακαρίου, την οποία κρεμάσαμε με καμάρι στο λαιμό μας και μας είπαν να πάμε στη συγκέντρωση στο Άγαλμα. Ούτε εγώ, ούτε οι άλλοι νεαροί, ξέραμε τι ήταν ακριβώς η συγκέντρωση. Εκεί είχαν συγκεντρωθεί και πολλοί άλλοι άγνωστοι σε μένα και, μαζί όλοι, κάποια στιγμή δόθηκε το σύνθημα και κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία. Όταν φτάσαμε και είδα να καταστρέφουν την εξέδρα και να ρίχνουν αυγά και γιαούρτια συγχύστηκα, αισθάνθηκα ντροπή και έσπευσα να εξαφανιστώ. Έβγαλα από το λαιμό μου τη φωτογραφία και σιγά-σιγά πήγαν προς το περίπτερο, που και σήμερα βρίσκεται απέναντι από το χώρο που ήταν τότε στημένη η εξέδρα, την έβαλα στο πεζοδρόμιο και έφυγα.
»Παρά το νεαρό της ηλικίας μου έβλεπα διαφορετικά τα πράγματα απ’ ό,τι άλλοι της ηλικίας μου. Δεν παρασυρόμουν από τέτοιες ανήκουστες ενέργειες. Αντίθετα, ήθελα ν’ ακούσω τι θα πει κάποιος και ανάλογα να κρίνω. Όχι να του ρίχνω αυγά, τη στιγμή που ήθελε να πει κάποια πράγματα, με τα οποία τότε εγώ μπορεί να μην συμφωνούσα. Διερωτούμαι αν ο Μακάριος ήξερε αυτά τα πράγματα και συμφωνούσε.
Αλλά και μετά να τα έμαθε, πάλι είναι ένοχος, γιατί ποτέ δεν τα καταδίκασε».
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ο Μακάριος ήξερε το κάθε τι και υπάρχουν επί τούτου συντριπτικές μαρτυρίες. Υπουργός του επισκοπούσε από διπλανό κτίριο τη συγκέντρωση Ευδόκα, φρόντισε μάλιστα και για την προμήθεια των αυγών και γιαουρτιών από φάρμα στην Κοκκινοτριμιθιά, με εκτελεστικό όργανο έμπιστό του, ανώτερο αξιωματικό της Αστυνομίας. Ο ίδιος αυτός Υπουργός, αμέσως μετά την «επιχείρηση» είχε πάει με άλλο αξιωματικό της Αστυνομίας στα γραφεία της ΣΕΚ, απ’ όπου και ενημέρωσε τον Μακάριο με τη φράση «μακαριότατε εδιαλύσαμέν τους τα!», οπότε ακούστηκε από την άλλη πλευρά ένα παρατεταμένο γέλιο! Και ο έντιμος κύριος Υπουργός, έκλεισε το τηλέφωνο…
Ώρα για σωστές αποφάσεις και δράση, για να σωθεί ο τόπος μας
ΠΡΕΠΕΙ να το καταλάβουμε, επιτέλους: Η νοοτροπία και το σύστημα, το τέρας που προέκυψε από το πελατειακό σύστημα που ριζώθηκε από το 1960, έγινε «καθεστώς» και αποτελεί την αιτία, τη βάση, της σημερινής αδυναμίας της κρατικής μηχανής να προσφέρει εξυπηρέτηση στον κόσμο και πρόοδο στο κράτος, που είναι οι δυο κύριοι πυλώνες της αποστολής της.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ προς τη σαθρή αυτή κατάσταση, σήμερα κατακαίουν τα κρατικά ταμεία τα προβλήματα των υπέρ παχυλών μισθών, των υπερωριών, των ανόητων επιδομάτων, των φιλοδωρημάτων, των εξόδων παραστάσεως, των αλέστα ταξιδιών στο εξωτερικό, των δεξιώσεων και λουκούλιων γευμάτων και δεξιώσεων και όλης της άλλης ανόητης κραιπάλης, που φέρει την καταστροφική ονομασία «διασπάθιση και εξανέμιση δημόσιου χρήματος».
ΚΙ ΕΔΩ, ακριβώς, είναι η ευθύνη του κράτους. Η ευθύνη της σημερινής Κυβέρνησης, στην οποία ο λαός έδωσε με τη ψήφο του τη δύναμη και το δικαίωμα να πάρει όλα εκείνα τα μέτρα που επιβάλλονται, ώστε ν’ αναπνεύσουμε οικονομικά. Για να μπορέσουμε να δούμε μετά και το χρονίζον πολιτικό πρόβλημα, το αναβλύζον κινδύνους θέμα των υδρογονανθράκων, τον καρκίνο της λαθρομετανάστευσης και το νοικοκύρεμα των πολλών άλλων εσωτερικών θεμάτων, με πρώτα την Υγεία και την Παιδεία.
ΜΕΓΑΛΕΣ ευθύνες επωμίζεται και η Γενική Εισαγγελία, της οποίας ο Βοηθός Γ. Εισαγγελέας είναι βαθύς γνώστης της σαθρής κατάστασης που επικράτησε στην Κύπρο, ειδικά τα πρώτα χρόνια της Κ.Δ. Κι όχι μόνο. Είναι η ώρα, λοιπόν, για τον κ. Ερωτοκρίτου, όχι να αναξέσει πληγές του παρελθόντος, αλλά να επουλώσει. Γιατί τα ειδεχθή εγκλήματα ποτέ δεν παραγράφονται, οι δε νεκροί και οι συγγενείς τους αναμένουν δικαίωση, όπως και το σύνολο ολόκληρου του λαού.
ΟΙ ΣΩΣΤΕΣ αποφάσεις την κρίσιμη αυτή περίοδο, πρέπει να δίνουν και να παίρνουν καθημερινά. Όσοι διαπιστώνεται ότι καθυστερούν, υπονομεύουν και ναρκοθετούν την υλοποίησή τους να απομακρύνονται αμέσως και να παραδίδονται στη χλεύη του λαού. Σε κυβερνητικές θέσεις, και προπαντός καίριες, πρέπει να παραμείνουν όσοι έχουν επίγνωση της αποστολής τους, γνώση του αντικειμένου το οποίο υπηρετούν, να είναι ακέραιου χαρακτήρα, ηθικοί, αξιοπρεπείς, κοινωνικοί και με διάθεση προσφοράς. Σε όποιο πολιτικό κόμμα ή ιδεολογία κι αν ανήκουν. Οι, ανεπρόκοποι, οι κομπιναδόροι, οι κηφήνες, οι επίορκοι, οι εκβιαστές, οι δωροδοκούμενοι και οι φαγάνες να δουν πόρτα χωρίς καθυστέρηση.
ΟΣΟ για τις Υπηρεσίες, όλες θα πρέπει να αναδιαρθρωθούν εκ βάθρων, με τη βοήθεια ξένων ειδικών, που ξέρουν, αλλά δεν μας ξέρουν. Το κάθε Τμήμα να έχει όσους υπαλλήλους χρειάζεται και Υπηρεσίες να παραμείνουν όσες χρειάζονται. Επιτροπές, επίτροποι και γαλονάδες σε αχρείαστες Υπηρεσίες, για κορδακισμούς και «γάλεμα» παχυλών μισθών, θα πρέπει ν’ αποτελέσουν οριστικά παρελθόν. Αυτό θ’ αποτελέσει την καλύτερη καταξίωση για την Κυβέρνηση κι αυτό θα δημιουργήσει και την προοπτική σωτηρίας, πράγμα που δικαιούται αυτός ο λαός, ο οποίος μπορεί να ξεχνά εύκολα και να έχει αυξημένη δόση αφέλειας, όμως αξίζει μιας καλύτερης τύχης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Oσα δημοσιεύματα δεν έχουν την υπογραφή μας αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι την δική μας.Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις,, ή απειλές.