Ο Υπολοχαγός Γιώργος Μαράκης είχε μετετεθή στήν Κύπρο πριν την εισβολή το 1972 τα τραγικά γεγονότα τον βρήκαν εκεί όπου έδρασε και αυτός μαζί με χιλιάδες άλλους Έλληνες Αξιωματικούς και Οπλίτες. Έμεινε στην Κύπρο έως το 1977 και το 1994 απεβίωσε από λόγους υγείας.
 |
| Ο Ελλαδίτης αξιωματικός Γιώργος Μαράκης με δύο Κύπριους συμπολεμιστές του.Σήμερα δέν ζεί κανείς από αυτούς |
Πληγωμένος από τόν άδικο και γρήγορο τρόπο που έχασε τόν πατέρα του, θεωρεί τήν κίνηση αυτή, σαν ένα ελάχιστο φόρο τιμής προς εκείνον και την οικογένειά του!
Αρκετά χρόνια πίσω (20) η μητέρα του Πωλίνα Σκομίου Μαράκη είχε κάνει ένα αφιέρωμα για τον σύζυγό της σε μία μικρή φυλλάδα, με θέμα ΚΥΠΡΟΣ-22 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...
. ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ
 |
| ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΝΤΥΠΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ |
Σε αυτό το μικρό αφιέρωμα παρουσιάζεται μιά ανεκδοτη μαρτυρία ενος ανθρώπου που έζησε εκείνες τις δραματικές στιγμές λεπτό προς λεπτό.Είναι η μαρτυρία του Κυπρίου Αξιωματικού ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΚΟΥΣΗ και περιήλθε στα χέρια μας από το προσωπικό ημερολόγιο του Γιώργου Μαράκη!
ΜΑΡΤΥΡΙΑ:
15 Ιουλίου 1974. Ημέρα Δευτέρα, το πρωί ήρθε το στρατιωτικό αυτοκίνητο της Εθνικής Φρουράς στο γραφείο μου για να με πάρει στο στρατόπεδο για δουλειά. Αυτό γινόταν κάθε μέρα για χρόνια.Πήγαινα στα διάφορα στρατόπεδα να δώ τί ανάγκες είχαν να τούς προμηθεύσω. Στήν είσοδο του στρατοπέδου μας σταμάτησε ένας στρατιώτης εξ Ελλάδος και μας έκανε έλεγχο. Τον ρώτησα τι συμβαίνει και δέν μου απάντησε.Μπήκαμε τελικάστοστρατόπεδο.Με φώναξε οδιοικητής και με ρώτησε τι γίνεται έξω στην πόλη, εγώ του απάντησα δέν ξέρω...τότε μου είπε ότι έγινε πραξικόπιμα.Άρχισαν να χωρίζουν τούς στρατιώτες (Έλληνες με Κύπριους) εγώ με τόν οδηγό φύγαμε αλλά στήν πύλη μάς σταμάτησαν και γυρίσαμε πίσω. Κατάφερα να φύγω αργότερα με τα πόδια και πήγα σπίτι μου.Τό ραδιόφωνο μετέδιδε ότι σκότωσαν τόν Μακάριο. ο στρατός κτυπούσε το Προεδρικό και τήν αρχιεπισκοπή, σκοτώθηκαν αρκετοί στρατιώτες και αστυνομικοί που το φρουρούσαν και έκαψαν τούς δρόμους τής Λευκωσίας.
Εγώ έπρεπε να πάρω το λεωφορείο τού πατέρα μου, μαζί με τούς επιβάτες στό χωριό μας κάπου στήν Αμμόχωστο...Δεν πήγα! Τό απόγευμα ακούσαμε από το ραδιόφωνο ότι ο Μακάριος ζεί. Την ίδια μέρα η πραξικοματική κυβέρνηση ανέλαβε εξουσία και κάλεσε τόν λαό να πάει τήν επόμενη στην δουλειά του κανονικά.
Σαββάτου στις 20 Ιουλίου συνέβη κάτ τραγικλο, οι Τούρκοι εισέβαλαν στό νησί μας, τρέξαμε ο καθένας στό πόστο του να βοηθήσουμε.. Τήν ίδια μέρα γινόταν αντικατάσταση τής Ελληνικής Δύναμης πού υπηρετούσε στήν Κύπρο. Αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας και αυτοί έφυγαν με πλοίο για τήν Ελλάδα, τελικά κάτι έγινε και γύρισαν πίσω, βγήκαν στήν Πάφο όπου και πολέμησαν εναντίον των Τούρκων.
Οι Τούρκοι χτυπούσαν για τρείς ημέρες τήν περιοχή τής Κερύνειας, ο κόσμος έτρεχε να σωθεί, πολλοί σκοτώθηκαν άλλοι έτρεχαν στά βουνά και άλλοι αιχμαλωτίστηκαν. Αυτό κράτισε μέχρι τήν δευτέρα το βράδυ, τα Ηνωμένε Έθνη κάλεσαν τήν Τουρκία να σταματήσει τόν πόλεμο και άρχισαν συνομιλίες στόν ΟΗΕ Όπου κράτησαν μέχρι τι βράδυ της 14ης Αυγούστου 1974.
Εγώ πήγα στό χωριό μου, τό πρωί ξύπνησα από τόν θόρυβο τών αεροπλάνων και άρχισε ο βομβαρδισμός του, κρυφτήκαμε στά χωράφια για νά γλιτώσουμε, τό βράδυ σταμάτησαν οι βομβαρδισμοί και είπαμε να γυρίσουμε στά σπίτια μας, δέν μπορέσαμε οι Τούρκοι είχαν μπει στο χωριό. Φύγαμε γιά να σωθούμε και καταφέραμε να πάμε στής Βρετανικές βάσεις της Δεκέλειας, πολλοί γέροι έμειναν στό χωριό, περάσαμε τό βράδυ εκεί. Τό πρωί άρχισαν οι βομβαρδισμοί, ήταν μία κόλαση, ο κόσμος έτρεχε νά σωθεί κλάματα καί οδυρμοί.
Ο Ερυθρός Σταυρός έτρεχε να μοιράσει τρόφιμα, φύγαμε όλοι χωρίς να πάρουμε τίποτα. Ο πόλεμος κράτησε άλλες τρεις ημέρες, σκοτωμοί βιασμοί νέων κοριτσιών, λεηλασίες, ήταν μία κόλαση. Τό βράδυ της 16ης Αυγούστου σταμάτησαν. Διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι έγιναν πρόσφυγες, χιλιάδες οι νεκροί, πολλοί αγνωούμενοι.Μετά από λίγες ημέρες άρχισαν νά μοιράζουν αντίσκηνα, εγώ γύρισα στήν Λευκωσία όπου νοίκιασα δωμάτιο και πήγα στήν δουλειά μου. Οί γονείς μου έμειναν στις βάσεις μέχρι τόν Αύγουστο του 1977 οπότε κτίστηκαν οι συνοικισμοί, Τούς έδωσαν ένα σπίτι έξω από τήν Λευκωσία, ο Πατέρας μου πέθανε στήν προσφυγιά το 1988,δέν έζησε να γυρίσει πίσω.
Ολόκληρες περιουσίες που χρειάστηκαν χρόνια για να γίνουν χάθηκαν σε λίγες ημέρες. Σήμερα όλοι οι πρόσφυγες ζούν με τήν ελπίδα του γιρισμού και τις αναμνήσεις τής χαμένης Πατρίδας!
Σας παραθέτουμε φωτογραφίες και τό ημερολόγιο του αείμνηστου Υπολοχαγού Γιώργου Μαράκη.
Ελπίζουμε να συμβάλουμε στην προσπάθεια μνήμης, που μας το επιβάλει η μεγάλη θυσία των ηρωικών Κυπρίων και Ελλήνων Αξιωματικών και Οπλιτών και σε ολόκληρο τον Κυπριακό λαό που έγραψε μια λαμπρή σελίδα δόξας στην μακραίωνη ιστορία του!
ΕΠΙΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΡ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ
ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΙ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΠΟΥ ΧΡΕΙΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΣΑΝ ΠΟΛΕΜΙΚΟΙ
ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΕΥΔΟΚΙΜΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ 1985
Υ.Γ Ελπίζουμε με τα στοιχεία αυτά να βρεθούν και άλλες πληροφορίες, από συμπολεμιστές του που βρέθηκαν εκεί και να μας φωτίσουν περισσότερο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Oσα δημοσιεύματα δεν έχουν την υπογραφή μας αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι την δική μας.Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις,, ή απειλές.